Liefste Koos. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
spring verontwaardig op. “Kaptein! Ek weier om soos ’n perd of ’n koei op ’n skou behandel te word. Ek het nog nooit in my lewe van iets so belagliks gehoor nie!”
Die kaptein staan vinnig en styf op. Hy het geen verpligting teenoor haar nie. Hy het net probeer om haar te help.
“Juffrou Fourie, as u aan ’n beter plan kan dink, dan is u welkom. Hier is die naam van die winkelier wat bereid is om u te help. Verskoon my, asseblief!”
Hy oorhandig die papiertjie aan haar en stap met lang treë by die deur uit.
Elsa staar verslae na die wit papiertjie in haar hand. Nou het sy die enigste persoon wat haar nog kon help die harnas in gejaag. Sy sak weer in die stoel neer en byt senuweeagtig aan haar duimnael. Die trane is baie, baie naby.
“A! Juffrou Fourie!”
Elsa kyk vinnig op. Haar gesig vertrek in ’n blye glimlag toe sy die ronde hawemeestertjie sien.
“Goeiemiddag, meneer Schultz. Ek is so bly om u te sien.”
“Werklik? Dan gaan ek gou vir u ook iets haal om te drink. Wat sal u drink, ’n bier?”
“O, nee dankie. Ek sal baie graag ’n koppie koffie of tee wil hê.”
Herr Schultz verdwyn en sluit binne ’n paar minute weer by haar aan.
“Het u toe iets uitgevind omtrent u verloofde, juffrou? Kaptein Göring kan partykeer so toe soos ’n oester wees.”
“Nee, meneer Schultz, en ek is so bekommerd. Kaptein Göring sê hy word vermis. Ek ... weet nie wat om te doen nie.”
“Het die kaptein niks voorgestel nie? Hy is die enigste een wat u sal kan help, juffrou.”
“Sy voorstelle is heeltemal onaanneemlik.” Elsa se stemmetjie is weer styf en formeel van verontwaardiging. “Meneer Schultz ...” Elsa sit skielik regop, haar bruin oë lewendiger as ’n rukkie tevore. “Hoe kan ek op Tsumeb kom? My oom woon daar.”
“Tsumeb? Juffrou ... dit is bitter ver.”
“Hoe kom ander mense daar? My oom het al vir my vertel dat hy gereeld voorraad hier kom haal vir sy winkel, goed wat met die skepe kom.”
“Hulle kom haal dit met ossewaens, juffrou. Maar dit is ’n lang en gevaarlike tog. Meestal kom so drie of vier handelaars saam. Dit is die veiligste. Dan het hulle ook altyd ’n klompie gewapende manne by hulle. U sien, juffrou, hier is drie verskillende inheemse stamme wat gereeld onder mekaar veg.”
Die Duitser drink lang teue van sy bier en vee dan die skuim met die agterkant van sy hand van sy lippe af.
“Dit hang ook net af by watter stam die handelaars hulle vestig. Jonker Afrikaner se handelaars bring dus van hulle eie mense saam, dit is nou die Oorlams, om hulle te beskerm.
“As u oom op Tsumeb bly, sal hy van die Herero’s saambring, want dit is hulle wêreld daar bo. Dan is daar nog die Namas. Hulle is meer in die suide. Maar ... die een klomp dring altyd in die ander se gebied in en hulle maak oorlog en skiet met gewere, want almal kry deesdae wapens en ammunisie in die hande. Die wit mense smokkel met die goed. Die lewe is onveilig en gevaarlik hier in die binneland.”
Hy beskou haar ernstig, die blou ogies baie bekommerd. “Sien, dit is hoekom die Schutztruppe hier is. Hulle probeer om die wet en orde hier in Suidwes te handhaaf. Hulle is egter maar ’n handjie vol teen ’n oormag.”
Elsa luister geïnteresseerd, gereed om die geringste aanduiding van hulp aan te gryp.
“Meneer Schultz, u weet nie of daar dalk van my oom se voorraad met hierdie skip gekom het nie? Daar is nie dalk van sy waens hier nie?”
“U sê u oom is Gert Fourie. Ek het hom nog nooit hier gesien nie. Maar die meeste van die groot handelaars ry nie self transport nie. Hulle het mense wat dit vir hulle doen. Gewoonlik kom laai een transportryer met ’n hele konvooi waens al die noorde se goed op. Hy laai dit dan maar so stuk-stuk langs die pad af.”
“U het nie dalk iemand hier gewaar wat noorde toe gaan nie, meneer Schultz?”
“Nee, juffrou, ek vrees u trek aan die kortste ent. Hermaans Potgieter het die noorde se goed kom laai, want hy het ’n klomp ivoor en velle gebring.”
“Maar ... sal hy my nie saamneem nie? Ek sal hom betaal, en ... as ek nie genoeg geld by my het nie, sal ek my oom vra om die res vir hom te betaal.”
Herr Schultz bekyk haar stil en skud dan sy kop. “Juffrou, nie Hermaans Potgieter nie! Enige ander transportryer, maar nie hy nie.”
“Maar hoekom nie?”
“Juffrou Fourie, u moet hom self sien. Ek het nie kinders nie, want ek was nooit getroud nie, maar ek sou nooit my dogter alleen met enige van hierdie wilde boere laat ry nie ... wat nog te sê Hermaans! Buitendien, hy sal dit nooit doen nie. Hy glo aan spoed. Hy trek vinniger as enige van die ander transportryers. Hy ry maar net transport wanneer hy van sy goed inbring, dan vat hy sommer vir die handelaars goed in sy leë waens terug. Hy is net daarop uit om geld te maak sodat hy sy plaas kan opbou. Ek dink amper dit is sy laaste tog. Hy het verlede jaar al vir my so gesê.”
“Ag, meneer Schultz, neem my na hom toe, asseblief! Ek wil hom self vra. Asseblief, meneer Schultz!”
“Juffrou, u kan dit nooit doen nie. Dit is ver ... en u kan mos nie so alleen met die man saamgaan nie ... Hierdie Suidwesters, veral daardie klomp daar bo, sien vir maande nie ’n vrou nie. U kan dit nooit waag nie!”
“Meneer Schultz, ek gaan nou vir u my hele storie vertel. Dan sê u vir my wat om te doen – wat u sou voorstel as ek u dogter was.”
Herr Schultz luister stil en aandagtig. Hy suig die laaste bier uit die glas en wink vir die Vambo om vir hom nog te bring. Hy sit diep ingedagte toe Elsa ’n hele paar oomblikke lank stilbly.
“Ja! Ja, ek weet regtig nie wat om vir jou te sê nie, kindjie,” sê hy heeltemal informeel. “Hoekom bly jy nie maar hier nie? Meneer Brock sal jou goed behandel. Sy vrou is ook ’n dierbare mensie.”
“Meneer Schultz, ek is morsdood van bekommernis oor Kurt. Ons sou dan getrou het, ek kan mos nie net hier bly en nie eens probeer uitvind wat van hom geword het nie. Dalk is hy iewers in groot gevaar, dalk kan ek hom help. Begryp u dan nie? As ek net eers by oom Gert kan uitkom, hy sal moontlik weet waar ons na hom kan begin soek.”
Elsa vee die blink traan met haar hand weg en kyk pleitend na Herr Schultz.
“As ek net eers op Otjimbingwe, waar hy gestasioneer was, kan uitkom. Hulle sal tog meer inligting hê ... daar waar hulle hom laas gesien het.”
“Dit is heeltemal reg, meisiekind. Ek verstaan dit en ek bewonder jou vir die moed wat jy aan die dag lê, maar dit bring ons nog nie nader aan ’n oplossing nie.”
’n Jong seun loop al fluitend voor die venster van die sitkamertjie verby. Sy vrolike deuntjie laat Elsa ’n oomblik van haar probleme vergeet en sy glimlag stil toe hy sy hande diep in sy broeksakke druk en op maat van sy wysie op een beentjie spring en ’n klippie voor hom uitskop.
Sy kyk vinnig op en vang Herr Schultz se oë peinsend op haar en dan weer op die seun wat al fluitend om die hoek verdwyn.
’n Blink liggie verskyn stadig in Elsa se oë en sy staar opgewonde na Herr Schultz.
Hy hou sy vinger waarskuwend op. “Nee, nee, dit is te gevaarlik!”
“Asseblief, meneer Schultz, help my! Asseblief!”
“Elsa ... ek gaan jou nou maar so noem, en jy kan my oom Hein noem. Jy het nog nie vir Hermaans ontmoet nie. Iemand anders nog ... maar nie Hermaans nie! Hy is wild! Stuit nie vir die duiwel nie. Hy sal binne vier en twintig uur uitvind dat jy ’n vrou is ... en dan?”
“Hy sal my tog nie daar in die veld los nie, oom Hein. Hy sal ook nie omdraai nie, want oom sê self hy mors nie tyd nie.”
Herr Schultz staar haar stil aan.