Bitter bloeisels. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
om ’n lang naam soos ‘tannie Rothea’ te sê? Reken jy dit sou tot sy sekuriteitsgevoel bygedra het?”
“Ek het niks gesê nie.”
Rothea kyk vlugtig om, maar Dieter se gesig is stil en geslote en sy kan nie daaruit wys word wat deur sy gedagtes gaan nie.
Dieter staan op en hou sy arms uit. “Gee hom vir my,” beveel hy.
Instinktief hou Rothea Albie stywer vas, asof sy hom teen sy pa se familie wil beskerm. Ernst het gesê hulle is koue, liefdelose mense, trots en ontoegeeflik; tipies Teutoons en daarop gesteld dat hulle tot die verhewe Germaanse ras behoort, asof hulle gedurende die wêreldoorlog leef en alle ander nasies tweederangs is. Hoe kan sy ’n weerlose ou seuntjie van skaars twee jaar aan hulle oorhandig?
“Ek sal hom nie laat val nie,” sê Dieter.
“Hy is swaar ...”
Dieter behandel haar opmerking met die minagting wat dit verdien. Hy lig die klaende Albie met gemak uit Rothea se arms
“Wat vra hy – wat is ’n soetie?”
“Soetigheid,” verduidelik Rothea stug. “Lekkergoed, of iets.”
“Dis maklik.” Dieter glimlag terwyl hy ’n pak sjokolade uit sy sak haal. “Ek was voorbereid ...”
Albie hou gewoonlik nie van vreemdelinge nie en Rothea wag dat die huil in gille oorgaan en dat hy skop en spook om by haar terug te kom. Maar Albie stel haar teleur en sy het nie met die pak blinkpapier-sjokolade rekening gehou nie. Albie weet wat dit is en wil daarvan hê. Soeties kry voorkeur bo die vreemdeling op wie se heup hy sit. Sy oë blink afwagtend en hy wys met ’n vinger.
“Soetie hê!”
“Dis te laat in die aand. Hy sal siek word en ...” Rothea bly stil toe sy sien Dieter luister nie na haar nie. Goed, laat hy dan maar self sy fout agterkom, dink sy met genotvolle sadisme.
Dieter skeur die blinkpapier af en hou die lekkergoed uit.
’n Vet vuisie sluit daarom. “Nog ...” vra Albie met ’n volgepropte mond.
Dieter gee goedvertrouend. ’n Karamel-sjokolade en ’n noga. ’n Koffiegeur, dan ’n peperment.
Dis die groot, giftige groen peperment wat die laaste druppel in die emmer is, tesame met die karamel wat uit haastigheid nie deeglik gekou is nie. Albie het ’n groot aandete van maalvleis en kapokaartappels gehad, saam met melk en geroomde pere. Dit alles beland op Dieter – oor sy das, sy wit hemp en pak klere.
Rothea onderdruk ’n grinnik. Sy is nie haastig om te help nie. Sy wag ’n volle minuut lank voor sy ’n nat handdoek uit die badkamer bring en Albie van Dieter se skoot aftel.
Sy glimlag liefies. “Wil jy steeds hofsake hê, meneer Richter?”
Met die handdoek verrig Albie se oom wondere en hy is minder gepla as wat Rothea gehoop het.
“Hanna sal hom kan hanteer. Sy is baie ervare.” Dieter is egter versigtig genoeg om die pak sjokolade te bêre en veilig buite spoegafstand te bly. “Is hy siek?” vra hy met ’n behoedsame blik in Albie se rigting.
“Albie ’poeg,” verklaar Albie trots. “Albie ’poeg baie!”
“Dit was pragtig. Albie moet weer poeg. Báie,” prys Rothea hom.
“Nog soetie?” vra hy hoopvol.
“Môre kan jy nog kry. Nou eers weer slaap.” Rothea trek vir hom skoon nagklere aan, bring sy eenoog-teddiebeer en lê Albie terug in die bed. Sy wag tot sy asemhaling diep en reëlmatig is voor sy na Dieter draai. “Nee, hy is nie siek nie. Maar almal weet ’n kleuter moenie laat in die aand lekkergoed kry nie. Is jou klere baie bemors?”
“Nee.”
Rothea hou haar gesig ernstig. “Wil jy jou broek uittrek dat ek hom was?”
“Nee, dankie.”
“Jy kan intussen ’n kombers om jou draai en, as jy bang is hy val af, hom met doekspelde vassteek.”
“Nee,” herhaal Dieter kwaad. “Jy het dit met opset gedoen, nie waar nie?”
“Wat?” vra sy vroom. “Hom sjokolade gevoer? Nee, ek dink dit was jy gewees, meneer Richter, wat nie na my raad wou luister nie. Kleintjies is nogal ’n handvol, stem jy nie saam nie?”
So maklik is Dieter nie bereid om die ronde aan Rothea af te staan nie. Hy vryf oplaas met die handdoek en gee sy nat broek ’n pluk. “Hanna sal weet wat en wanneer om hom te voer.”
Rothea was geamuseerd en ’n rukkie lank kon sy haar vrese vergeet. Maar sy word ru tot die werklikheid teruggebring.
“Wie is Hanna?”
“Hanna Berger. ’n Kinderoppasster wat my moeder gehuur het. Sy het self kinders, hoewel hulle getroud en uit die huis is. Hanna sal goed vir Albrecht wees, ’n plaasvervanger-ma en ’n geduldige kameraad.”
“Klaar gehuur?” wil Rothea weet. “Julle is baie seker van jul saak.”
Dieter ontken dit nie. “Ek het reeds aansoek gedoen om Albrecht wettiglik aan te neem. Ek vertrou my aansoek sal gunstig oorweeg word.”
“Ek het ook navraag gedoen. Babas vir aanneming word slegs aan getroude pare toegeken. Hoekom sal jou aansoek toegestaan word, maar nie myne nie?”
“Ons situasies verskil.”
“In watter opsig? Jy het geld en ek nie? Die Richters het invloed en ’n Beukes nie?” vra Rothea verbitterd.
Dieter skud sy kop, maar verduidelik nie verder wat hy bedoel het nie. “Op die plaas is ’n eendedam, ponies, honde, katte en ander troeteldiere. Wat kan ’n lewe op die dorp hom bied om daarmee mee te ding? As jy aandring om Albrecht te hou, sal dit uit selfsug wees.”
Rothea kies haar woorde versigtig. “Besef jy hoe Albie eendag sal voel wanneer hy uitvind ek het hom gedwee aan julle oorhandig, sonder teëstand? Hy sal dink ek het nie omgegee nie en die wete sal diep kwets. En ek sal nie daar wees om te verduidelik dat ek nie genoeg geld vir hofsake gehad het nie.”
Rothea kyk Dieter vas in die oë en sluk aan die knop in haar keel voor sy verder praat. “Ek aanvaar dis jul bedoeling dat ek nie eendag daar sal wees om te verduidelik nie? Jou idee dat ek Albie nie weer sal sien nie en dat hy van my moet vergeet?”
Dieter sug en kyk weg. “Dit sal verkieslik wees so, bo die verskeurdheid van vakansies of naweke saam met jou, wat nuwe afskeide sal meebring. ’n Kind vergeet gou. Ek gee toe hy sal in die begin ’n bietjie oor jou huil, maar hy sal gou aan Hanna gewoond raak. Sy ken kinders en dis immers waaroor sy gehuur is ...” Hy gee ’n onderstebo-glimlag. “Om te weet wanneer is slaaptyd en wanneer soetie-tyd.”
Rothea beantwoord nie sy glimlag nie. Hoe het hy gesê? In die begin ’n bietjie oor haar huil ... Sy sien ’n prentjie van ’n troostelose en verwarde Albie.
“’n Middeljarige vrou, waarskynlik streng en uiters korrek in ’n witgestyfde voorskoot en toerygskoene,” merk sy op. “Sal vyftig- of sestigjarige Hanna Berger saam met Albie op die mat rondkruip agter albasters en karretjies aan?”
“Hy kruip seker nie meer nie. Op twee-en-’n-half loop kinders mos al.”
“Jy weet wat ek bedoel,” hou Rothea vol. “Eendedammetjies is gevaarlik vir kleuters en Albie is te klein om op ’n ponie te ry. Hy is nie aan honde en katte gewoond nie en sal bang wees vir al die vreemde diere.”
“Albrecht is ’n seun en ’n Richter. Dis tyd dat hy leer om nie bang te wees nie.”
Rothea het teenargumente of minstens gerusstellings verwag. Maar Dieter is skynbaar nie lus om verder te stry nie.
“Tannie Rothea? Is dit wat die mense jou noem? Rothea?” vra hy.
“My vriende, ja. Hulle noem my Rothea.” Sy staan op om Albie toe te maak,