Die bruid van Blouberg. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
in die hande van die Branks bly. Glo my, dis baie beslis nie nou die tyd om aan daardie ou skelm oom van jou te dink nie. Hy is dood en begrawe, my hartjie. Jy moet nou aan die dinge dink wat jou pa toegekom het. Jy gaan tog seker nie jou pa se erfenis vir daardie Fouché present gee nie, gaan jy?”
Lecia frons gesteurd.
“Dis blykbaar wat oom Isak en Wouter verwag het ek moet doen, tante. Daarom die lawwe bepaling dat ek my op die plaas moet gaan vestig. Oom Isak het goed geweet dat ek in die stad grootgeword het en my nooit daar in die gramadoelas sal gaan vestig nie.”
Sy praat asof die hele aangeleentheid haar nie in die minste aangaan nie, so sonder belangstelling. Sy is in elk geval ’n moderne stadsmeisie en het geen trek vir die plaaslewe nie. Allermins wil sy haar daar tussen die berge en bobbejane gaan vestig!
Maar tant Emma is self ’n eiewyse ou dame wat nie maklik kopgee nie. Sy glo aan reg en geregtigheid, en dit is niks minder as reg nie dat die helfte van Blouberg Lecia toekom. Daarom sê sy op taktvolle wyse: “Ou Isak wou jou maar net met daardie bepaling in sy testament uitdaag, kind. Hy het jou pa as ’n lamsak beskou omdat hy nie wou boer nie, en hy wou seker vasstel of jý ’n lafaard is of nie. Gaan jy hom en daardie Fouché hul sin gee deur hulle te wys dat jy werklik so lafhartig is soos wat hulle dink?”
Lecia kyk haar tante etlike sekondes lank met ’n peinsende blik aan, dan verskuif sy haar blik na die venster en staar diep ingedagte na die mossies wat ywerig besig is om in die ou groot jakaranda voor die venster nes te maak. Die plaaslewe is vir haar heeltemal onbekend, maar soos al die Branks van Blouberg hou sy nie daarvan om as ’n lafaard bestempel te word nie, en as die uitdaging nog van ’n ou skelm soos oom Isak kom . . .
“Ek weet regtig nie wat my te doen staan nie, tante,” sê sy na ’n rukkie. Sy sit die brief ingedagte op die kleedtafel neer en neem langs die ouer vrou plaas.
“Daar is net een ding wat jy kan doen, Lecia-kind,” kom dit ernstig van tant Emma. “Neem jou erfenis in ontvangs en sorg dat dit in jou hande bly.”
Lecia kyk haar tante nadenkend aan, dan sê sy met ’n stem asof sy die geskiedenis van musiek aan ’n nuwe leerling verduidelik: “Tante sê ek moet my erfenis in ontvangs neem, maar wat weet ek van ’n plaas af, en wat presies moet ek daar gaan maak? Ek kan nie eens ’n ete voorberei nie, om die eenvoudige rede dat ek nog nooit in huishoudkunde belanggestel het nie. My ouers het nou wel hoog geleef, maar hulle het darem vir my iets nagelaat. Al is dit nie veel nie, is dit nogtans ’n neseier vir ’n dag van nood, en dan het ek nog my musiekleerlinge wat my ’n taamlike inkomste besorg . . . Nee, ek glo nie ek sal van honger omkom as ek my erfenis van die hand wys nie, al is ek nie welgesteld nie.”
“Om ’n ete voor te berei is niks om jou oor te kwel nie,” verseker tant Emma haar. “Dis dinge wat jy met die hulp van ’n goeie kookboek gou onder die knie sal kry. Die belangrikste is dat jy ’n oog oor jou belange moet gaan hou, en toesien dat daardie Fouché jou nie met ’n sent verkul nie. Onthou, die volle helfte van die plaas se opbrengs behoort aan jou. Wat maak dit saak of jy dit nodig het of nie? Jou kinders sal dit eendag kan gebruik.”
Lecia sug radeloos. Tant Emma kan so knaend met ’n ding aanhou. Sy weet werklik nie waarom sy die ou tante so liefhet nie. Sy het ’n nare manier om ’n mens in ’n ding te dwing waarin jy nie wil wees nie, en die slegste van alles is dat ’n mens dit nie oor jou hart kan kry om vir haar nee te sê nie.
Sy draai na die ouer vrou en sê ietwat ontwykend: “Ek weet eerlikwaar nie of dit sal deug nie, tante. Ek sal eers daaroor moet slaap.”
“Daar is absoluut niks om oor te slaap nie,” hoor sy die ouer vrou beslis sê. “Jy het ’n plig teenoor jou ontslape pa, en ook teenoor jou ongebore kinders, wat jy moet nakom, en ek sal persoonlik toesien dat jy jou plig nakom.”
“Maar tante, sê nou net ek en Wouter kom nie met mekaar oor die weg nie, wat dan? Ons ken hom van geen kant nie en weet glad nie hoe ’n soort mens hy is nie. Bes moontlik is hy ’n tweede oom Isak!”
Tant Emma lag geamuseer. “Ek wil nog die man sien wat soos ’n stoomroller oor jóú gaan vaar, Lecia . . . Nee, jy ken te veel maniere om dié ou nasie te hanteer. Net een van daardie glimlaggies wat jy nou die dag vir daardie konstabeltjie gegee het, sal sy hart hopeloos vermurwe.”
“My liewe tante,” stribbel die rooikop half moedeloos teë, “daardie tegniek het nie dieselfde uitwerking op elke man nie. Wouter is moontlik ’n ou suurknol op wie ’n glimlag geen indruk sal maak nie –”
“Ag, onsin met die plaasjapie,” knip sy Lecia se relaas terstond kort. “Hy het nog nooit in sy lewe so ’n beeld van ’n mens soos jy gesien nie. Daardie kastaiingbruin hare en smaraggroen oë van jou sal die man so sag soos klei in jou hande maak. Luister nou wat jou ou tante vandag vir jou sê. Jy sal sy hart so gou vermurwe, die man sal nie weet wat hom getref het nie.”
Lecia luister, maar sy betwyfel hierdie voorspelling van haar tante baie sterk. Nie een van hulle ken vir Wouter nie, en dit is ook nie elke man wat hom deur ’n paar groen oë soos ’n lam ter slagting sal laat lei nie.
Maar hierdie dinge sê sy nie vir tant Emma nie. Sy weet by voorbaat dat die lewenservare vrou haar woorde ongeërg sal weglag en sê alle mans is eenders. Dus sê sy versigtig: “Wel, van die skoonheid weet ek nie so mooi nie. Tante ken nou dinge aan my toe waarvan ek glad nie bewus is nie. Trouens, my spieël het nog altyd gewys dat ek maar ’n gewone, alledaagse meisie is – nie te kort nie en nie te lank nie en regtig niks om oor huis toe te skryf nie. Ek sal dus eerder op my . . . e . . . intelligensie staatmaak. Nie dat ek oor veel intelligensie beskik nie, maar die bietjie wat ek wel het, sal ek ten beste moet gebruik.”
“Nou ja, ek gee nie om waarop jy staatmaak nie, kind,” kom dit nou weer gemoedelik van die ouer vrou, “maar laat ek jou dít vertel: selfs die mooiste filmster lyk vir my kompleet soos ’n uitgewaste lap in vergelyking met jou.”
Lecia moet hard veg om nie in die ouer vrou se gesig uit te bars van die lag nie. Sy ken tant Emma en weet dat sy enige taktiek onder die son sal gebruik om haar sin te kry. Tog kan sy nie ’n ligte spotlaggie bedwing nie toe sy sê: “Toemaar, tant Emma het nie nodig om die heuningkwas so kwistig te gebruik nie. Ek ken daardie tegniek baie goed. Maar wat my liewe tante blykbaar uit die oog verloor, is dat ek nie my musiekleerlinge op so ’n kort kennisgewing in die steek kan laat nie. Ek moet hulle minstens ’n maand voor die tyd in kennis stel dat my diens nie meer beskikbaar sal wees nie, en oom Isak se testament sê ek moet oor twee weke op Blouberg wees. My erflating en alles is dus van die baan . . .”
“O nee, dit is nie,” keer die ouer vrou vinnig. “Jou tant Emma is nie so onnosel soos wat sy lyk nie, my hartjie. Ek sal daardie prokureurtjie Maandagoggend persoonlik gaan spreek en hom sommer ook ’n paar dingetjies vertel wat hy nog glad nie weet nie. O nee, hy moenie ou Isak se streke by ons kom uithaal nie. Twee weke . . . verbeel jou!”
Lecia bars hardop uit van die lag en kyk haar tante ondeund aan. ’n Mens sou sê dis die prokureurtjie se skuld dat sy oor twee weke op Blouberg moet wees! Ai, dié tant Emma is ook maar ’n eiewyse ou mens. Sy sal nie rus voordat sy haar sin gekry het nie!
“Hoe klink dit vir my of tant Emma die arme prokureur wil gaan uittrap? Die man voer net opdragte uit, tante. Hy is nie verantwoordelik vir die bepalings van oom Isak se lawwe testament nie. Tante sê altyd ek is ’n rissiepit en ’n vuurvreter, maar ek dink tante is self ’n rissie –”
“Maar jy ís, Leciatjie,” val die ouer vrou haar ongeërg in die rede. “Jy is dit van die oomblik af toe jy jou oë in hierdie ou wêreld oopgemaak het. Daarom stuur ek jou met ’n geruste hart Blouberg toe. Ek weet mos daardie Wouter Fouché gaan sy moses in jou teëkom. Hy het seker nog nooit in sy lewe gesien hoe vinnig vonke kan spat nie, my kind. In elk geval, hy sal dit nog sien, sodra jy daar is.”
Lecia kyk die ouer vrou verbaas aan. Die dinge wat hierdie liewe ou tante van haar darem kan bedink, is net te onmoontlik vir woorde.
“Tant Emma,” sê sy met Job se geduld, “ek gaan nie Blouberg toe om met Wouter Fouché rusie te maak nie. As mense my net in vrede wil laat,