Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
voel sommer bitter omgekrap omdat oom Isak so ontydig gesterf het. Hy was nou wel ’n gewetenlose mens wat nooit ander se gevoelens in aanmerking geneem het nie, maar dis nogtans jammer dat hy nie meer lewe nie. As hy gelewe het, sou sy haar nie nou in hierdie verknorsing bevind het nie. Verbeel jou, sy moet leer perdry – sy wat vir ’n perd so bang is soos die duiwel vir ’n slypsteen!
Lecia se senuwees voel op dié oomblik behoorlik rou geskaaf, en nou wonder sy of die plaas regtig vir al haar ellende kan vergoed. Sy glo nie daar is nog ’n mens op aarde wat met soveel ellende soos sy te kampe het nie . . . en dit is alles net tant Emma se skuld. As tant Emma nie so aan haar getorring het nie, sou sy haar nie nou hier op Blouberg bevind het nie.
Ja, net môre gaan sy vir tant Emma bel en haar presies vertel wat sy van haar, wyle oom Isak én Wouter Fouché dink, want dis deur hulle dat die lewe nou al sy glans vir haar verloor het.
3
Na die aandete gaan Lecia sonder versuim na haar kamer toe. Sy voel glad nie lus vir geselskap nie. Tant Elsa se geselskap, wat oor niks anders as die boerdery en die huishouding gaan nie, verveel haar net, en Wouter en sy perde verwens sy tot aan die ander kant van die aardbol.
Daardie nag slaap sy baie min. Sy het die een nagmerrie ná die ander, en as gevolg daarvan voel sy die volgende oggend bitter omgekrap en uit haar element. Terwyl sy bad, verwens sy wyle oom Isak, tant Emma en Wouter soos net ’n Brank van Blouberg dit kan doen. Daarna trek sy ’n donkerblou langbroek, rooi bloesie en swart laehakskoene aan. Sy kam haar hare, grimeer haar gesig en gaan dan eetkamer toe. Miskien het Wouter sy dreigement, dat sy vanoggend moet leer perdry, vergeet. Sy hoop van harte so, want sy voel al weer so benoud asof die doodsvonnis aanstons oor haar voltrek gaan word.
“Het jy darem goed geslaap, Lesie?” wil tant Elsa vriendelik weet nadat Wouter die seën oor die kos gevra het.
“Redelik, dankie, tante,” jok sy, te trots om reguit te sê dat sy die ganse nag van wilde perde gedroom het wat verwoed op haar afstorm en dat sy dus baie min geslaap het.
“Waarom sê jy redelik, Lecia?” hoor sy Wouter met iets soos besorgdheid in sy stem vra. “Het jy nie goed gevoel nie, of was die bed nie gerieflik nie?”
“O, die bed was heeltemal gerieflik, dankie,” antwoord sy effens kil, sonder om na hom te kyk. “Dis net jammer dat ’n mens nie hier in rus en vrede gelaat kan word nie. Ek dink dis verregaande om iemand teen haar sin te dwing om iets te doen waarin sy nie belangstel nie.”
’n Sagte laggie ontglip Wouter se lippe. Hy kyk Lecia vriendelik dog ondersoekend aan.
“Jy verwys nou natuurlik na jou rylesse,” sê hy. “In elk geval, jy hoef nie bang te wees nie, ek is nogal ’n bekwame instrukteur. Jy sal nog dankbaar wees dat ek jou geleer het om perd te ry, want die grootste gedeelte van die plaas se landerye en weivelde lê agter die berg. Jy sal nog self sien dat ’n goeie ryperd die beste en vinnigste vervoermiddel hier op Blouberg is . . . Ek sal jou na die ete aan Lady gaan voorstel.”
Sy wens uit haar hart dat Wouter ’n kramp moet kry, want sy het geen sinnigheid om met Lady, of enige ander perd, kennis te maak nie. Al wat sy vra, is om in vrede gelaat te word as sy dan nou móét boer . . . Sy is seker dat sy die landerye en weivelde agter die berg met haar motor sal kan bereik.
Al haar wensdenkery baat haar egter niks, want na die ete moet sy Wouter, ofskoon teen haar sin, na die stalle vergesel.
Dis ’n sonnige lentedag. Buite sing die voëls lustig in die hoë seringbome en van die rivier se kant af kom die veraf, weemoedige geroep van ’n bosduif. ’n Vreedsame rustigheid hang oor die werf.
Hierdie rustige atmosfeer laat Lecia se senuwees stadig ontspan, maar die volgende oomblik kom ’n skril gerunnik van die stalle se kant af, en sy voel hoe haar hart skielik weer in haar keel begin klop.
Hulle bereik die stalle, maar van Arrie en Lady is daar geen teken nie.
“Arrie, jou lunsriem, waar is jy?” roep Wouter ongeduldig uit.
“Hier, meneer, hier’s ek!” ’n Kort, skraal bruin man maak sy verskyning om die hoek van die stalle. “Môresê vir die juffie,” groet Arrie die meisie beleef.
“Ja, môre, Arrie.”
Wouter meet die jong man met ’n skerp blik en vra streng: “Het jy al weer agter die stalle in die son gelê en slaap?”
“Nee, meneer, ek doen nie sulke lui dinge nie, meneer,” skerm hy haastig. “Die meneer het dan nog gister gesê ek moet die swart merrietjie vir die juffie opsaal. Ek sal mos nooit in die sonnetjie lê en slaap nie!”
“Moenie vir my staan en lieg nie, Arrie. Ek ken jou asof ek jou gemaak het,” wys Wouter hom streng tereg. “Het jy al vir Lady opgesaal?”
“Kant en klaar, kant en klaar. Die juffie kan net opklim,” verseker hy Wouter haastig en met groot erns. Hy ken Wouter al jare lank en weet dat hierdie boer nie met hom laat speel nie. Ja, almal het sommer baie ontsag vir dié fors man.
“Nou goed, bring vir Lady uit, Arrie,” beveel Wouter nou minder skerp.
Met ’n hart wat benoud klop, hoor Lecia hoe die staldeur kraak toe Arrie dit oopstoot. Ná ’n paar tellings verskyn hy en Lady in die staldeur. Daar is ’n breë glimlag op Arrie se gesig toe hy die mooi swart merrie tot voor Lecia en Wouter lei.
Terwyl Wouter die rooikop se gespanne gesiggie dophou, skuif haar blik behoedsaam van Lady se slanke bene af op na die dier se ewe slanke nek. Die volgende oomblik kyk sy reg in Lady se gitswart oë, en Lady kyk, sonder om ’n oog te knip, in hare. Lecia kry ’n eienaardige gevoel. As sy nie so trots was nie, sou sy daar en dan voet in die wind geslaan het, maar selfs haar Brank-trots kan haar nie daarvan weerhou om ’n paar treë agteruit te staan nie.
Wouter lag saggies, en Lecia kyk hom kil aan.
“Kyk hoe staar Lady jou aan, Lecia,” sê hy goedig. “Sy weet jy is doodbang vir haar.”
Lecia frons gevaarlik. Sy kyk Wouter skerp aan, maar vra onseker: “So, en wat gaan sy daaromtrent doen?”
“My liewe mens,” glimlag hy geamuseer, “die vraag is nie wat Lady daaromtrent gaan doen nie, die vraag is wat jý daaromtrent gaan doen!”
“Moenie verspot wees nie, Wouter!” snou sy hom vererg toe. “Wat kan ek daaraan doen as die ellendige perd my gedagtes hier staan en lees?”
’n Hartlike lagbui oorval Wouter meteens, ’n lagbui wat Lecia se bloeddruk dadelik laat styg.
“Ek weet werklik nie wat jy so snaaks vind nie,” raps sy hom met die tong. “Ek sien geen grap in die situasie nie.”
“Nee, natuurlik nie,” laat hy met ’n gedempte laggie hoor. “Die grap is dat geen perd op aarde ’n mens se gedagtes kan lees nie. Diere voel sulke dinge aan. Selfs ’n hond weet wanneer iemand vir hom bang is. Kom, streel nou met jou hand oor Lady se nek, en wys vir haar dat jy nie vir haar bang is nie.”
“Maar ek ís vir haar bang,” erken sy nou ruiterlik. As die perd dit reeds weet, meen sy, kan Wouter dit ook maar weet. “Dis daardie groot, swart oë en gevaarlike tande van haar wat my die koue rillings gee,” gaan sy voort. “Elke beskaafde mens sal vir haar bang wees.”
Wouter kyk haar simpatiek aan. “Ek weet jy is vir haar bang, maar dis net omdat jy nog nooit so naby aan ’n perd was nie. As jy eers aan haar gevat het, sal jou vrees geleidelik verdwyn,” sê hy gerusstellend. “Lady sal jou ook nie byt nie, al het sy so ’n groot bek. Sy is ’n vriendelike perdjie, glad nie temperamenteel nie . . . Kom, streel haar nek, dan sal jy sien.” Hy trek sy hand liefkosend oor die dier se nek. “Sien jy hoe vriendelik skuur sy haar neus teen my arm? Probeer dit gerus, sy hou daarvan.”
“Nou goed, ek sal probeer,” stem Lecia eindelik benoud in, “maar as sy my met daardie gevaarlike tande van haar byt, vergewe ek jou dit nooit nie, Wouter. Ek gaan ook nie so naby haar staan soos jy nie. Netnou trap sy op my tone, en dan skop ek haar ou dun beentjies morsaf.”