Kavod Adonai. Marzanne Leroux-Van der Boon
Читать онлайн книгу.
“Ek wil voorstel dat jy met Sukkot ’n paar dae Parys toe kom. Na my toe, Le Marais toe. Montmartre, Seine toe, Louvre toe. Net weer die atmosfeer inasem.”
Marc kyk hom verbaas aan. “Dis gaaf van jou. Maar jy weet tog ons het hier ook uitstekende kunsversamelings.”
“Ja, ek weet. Maar ek dink jy moet ’n slag van alles loskom en net kyk en inneem en dink. Buite die raamwerk van die Judaïsme. Ek dink jy het al vergeet dat daar ’n lewe daar buite is.”
Marc wil dit onmiddellik teëspreek, hom vertel van sy Messiaanse insigte, maar die eerlike erns op die ouer man se gesig laat hom stilbly.
“Dink daaroor.” Gadi wink die kelner nader om die rekening te bring. “Ek vlieg vannag terug Parys toe, maar hier is my telefoonnommer. Dis nog twee weke voor die Sukkot. Laat my weet wat jy besluit. Maar, Marc, dink asseblief ernstig daaroor na. En onthou, die vlugte sal vol wees; dis dan vakansie.”
Marc loop half dronk van verbasing deur die stad terug. Dit kan tog nie blote toeval wees dat eers Dov en nou Gadi met hom oor dieselfde ding praat nie. Weliswaar nie op dieselfde manier en met dieselfde doel voor oë nie. Tog handel dit oor dieselfde ding: meer tyd by jou verfkwas, soos Dov dit gestel het. Dis of die herinnering aan Parys meteens voor hom oopval soos nooit die afgelope jare nie. ’n Byna dwingende verlange om net weer in te neem sonder om aan iemand of iets anders aandag te moet gee.
Hy neem nie die gewone pad huis toe nie. Hy haas hom met Davidstraat deur die shuk sonder dat hy die kleur en verskeidenheid raaksien wat daar uitgestal is en draai links af in Suq Al Khawaja na die Kotel. Op die snikwarm middaguur is daar nie baie mense by die Klaagmuur nie. Hy stap tot voor teen die eeue oue klippe en rus lank met sy voorkop teen die louwarm stene. Uiteindelik druk hy ook met sy handpalms daarteen en toe eers praat hy met die Ewige.
“Adonai,” fluister hy, “hoe sal ek weet of dit U is wat my in ’n rigting wil lei en of dit dalk my eie diep … wilde begeerte is? Praat U deur hierdie twee mense met my of is dit net my ore wat dit so graag wil hoor? In u groot genade en liefde, help my om te weet wat ek moet doen.”
Daar kom ’n mate van gemoedsrus oor hom en hy stap huis toe.
Rivkah is lankal daar toe hy tuiskom.
“Ek verstaan van Imma dat jy ’n ou vriend van vroeër raakgeloop het. Wie is dit?”
Hy gaan sit aan die oorkant die kombuistoonbank, waar sy Yhoshi met skoolwerk help, en neem die glas tee wat sy na hom toe stoot.
“Nie raakgeloop nie. Hy is hier in Jerusalem en hy het my gebel. Dis Gadi, jy weet, by wie ek die drie jaar in Parys gebly het?”
Sy knik. “Ek onthou. Hoe het hy jou opgespoor?”
Hy vertel haar.
“Dit was seker interessant om weer met hom te gesels?”
“Dit was.” Maar hy sê niks van Gadi se voorstel nie.
“Abba!” Natan staan langs die kroegstoeltjie waarop hy by die toonbank sit en trek aan sy mou.
Hy kyk af na sy kleinste wat met sy kladboekie by hom staan.
“Ja, babbelossie?”
“Kyk, ek het nou régtig vir Shishi geteken.”
Marc neem die boekie by hom en kyk na die merkwaardige poging om die gemmerkatjie te teken.
“Dis baie goed, Natani. Hoe het jy dit nou alleen reggekry?” Hy tel die seuntjie op sy skoot.
“Ek het baie maal probeer wat jy my gewys het en toe het ek dit so gemaak.”
“Dis pragtig.”
“Haar kop is te groot,” sê Yhoshi, wat van sy eie werk oorleun om kommentaar te lewer.
“Is nie! Shishi het ’n groot kop.”
“Nie so groot nie.”
“Miskien is hy ’n impressionis,” lag Rivkah.
“Wat is …?”
Marc hou sy hand op. “Wag nou, Yhoshi.”
“Yhosh, Abba!”
“Nou, Yhósh, maak jou eie ding klaar. Ek help net gou vir Natani.”
Hy gaan met Natan by die koffietafel sit en met houtskool help hy die kind om die kop effens kleiner te maak en die agterlyf beter in posisie te kry.
“Kan ek saam met jou op die plein gaan teken, Abba?”
Marc kyk half hulpeloos na Rivkah. Hy het nog baie voorbereidingswerk om vir die volgende dag te doen.
“Ag, gaan maar ’n bietjie saam met hom. Jy was anderdag ook met Yhosh alleen soontoe.”
“Maar ek is ook klaar,” sê Yhosh en maak sy boek toe.
“Nee, wag, yeled, jy is nog nie klaar nie. Laat hulle nou gaan.”
Marc haak sy skildertas oor sy skouer, neem Natan se hand en hulle draf die trap af. Shmu’el kef opgewonde en is kort op hul hakke.
Natan lag van die lekkerte. “Dis mos hoe president Obama ook altyd by sy vliegtuig se trappies afhardloop, nè, Abba?”
“Dis reg, ja.”
Op die plein het dit al begin koeler word. Hulle sien ’n groot groep mense by Dov en Moshe se winkel ingaan.
“Wat maak al die baie mense altyd by die Shorashim, Abba?”
“Moshe vertel hulle van al die wonderlike dinge in die Tanach.”
“Maar hulle is mos nie Jode nie, hulle is mos Christusse.”
“Christene. Hy vertel hulle dinge soos dat Yeshua ’n Jood was.”
“Weet hulle dit dan nie?”
“Wel, hulle dink nie heeltemal so daaroor nie.”
“Maar …”
“Natani, ons twee het mos kom teken, onthou jy?”
“Ek wil kyk hoe jý teken, Abba.”
“Beseder.” Hy haal sy sketsboek en houtskool uit. “Wat sal ek teken?”
“Alles, Abba, jy kan mos álles teken.”
Skuins oorkant hulle sit ’n ou Jood op die muurtjie met ’n bord voor hom waarop staan dat hy alles in ’n brand verloor het. ’n Bedelbekertjie staan by sy voete. Langs hom lê en slaap een van die plein se katte, ’n vet swart-wit ene, netjies opgekrul.
“Hóm, Abba,” fluister Natan en wys met sy vingertjie.
Marc se houtskool vlieg oor die wit blad en in ’n ommesientjie skets hy die ou man. Natani kyk gefassineerd toe.
“Nog kleur ook, Abba.”
Marc haal die pastelle uit sy sak en voeg die kleur by.
Drie klein seuntjies, elk met ’n kleurryke kippah op en met rugsakke amper so groot soos hulself, kom van oorkant die straat aangestap. Marc teken hulle vinnig. Kleur hulle kwistig in. Dit lyk of die kinders uit die blad na hulle aangeloop kom.
“Abba?”
“Hmmm?” vra Marc terwyl hy vinnig die steengeboue wat die plein omring, agter die seuntjies aanbring. Die geboue is besig om die rosige kleur van die laatmiddag aan te neem.
“Kan jy nog die saba en hayeled katan teken?”
Marc kyk vraend na hom. “Watter saba en yeled katan is dit?”
“Abba! Die een wat jy altyd so baie geteken het toe jy Yerushalayim toe gekom het.”
“O, dié,” sê Marc, verwonderd dat die kind onthou het. “Ek het hom lanklaas geteken.”
“Sal jy dit weer vir my teken?”
Mark