Louisa du Toit Omnibus 7. Louisa du Toit
Читать онлайн книгу.
en sy houvas op die lewe? Miskien is hierdie verskil tussen hulle die enigste oorsaak van die voortdurende wrywing, van die senutergende geskilletjies waardeur dit voorkom asof hulle besig is om te skerm, om heeltyd voelers uitgesteek te hou en mekaar tog nie te kan vind nie.
En dan, wanneer hulle weg is van mekaar, spoel die verlange onmiddellik aan, die gemis wedersyds. So dikwels lui die telefoon in haar woonstel slegs ’n kwartier nadat hy vieserig van haar af weg is. Dan is die berou daar, die volkome versoening wat hulle net nie in mekaar se teenwoordigheid deelagtig kan word nie. Dan weet sy onteenseglik dat hy haar ook liefhet, en nodig het … om net by ’n volgende geleentheid weer daaraan te twyfel. Hoekom kan sy hom nie net vertrou en haar toekoms aan hom oorgee nie?
Irma gaan na haar werkgewer se kantoor. Hy moet kan sien dat iets verkeerd is, want sy oë knipper heftig: “Ja, juffrou De Wet? Voel jy sleg?” Net asof sy ooit sleg voel.
“Nee, maar ek het slegte nuus gekry, meneer Langley. My suster was in ’n motorongeluk. My stiefsuster, eintlik. Ek kan nie uitvind hoe ernstig dit is nie, maar sy is baie broos.”
Hy haal sy bril af en neem die voorkoms van ’n ernstige mol aan. Die kwessie begin hom boei. “U moeder was dus twee keer getroud?”
“Nee, my pa. My eie ma is oorlede.”
“Dit spyt my van die slegte nuus. U wil seker gaan?” voeg hy begrypend by, al weet hulle albei dat hy sonder haar sal sukkel.
“As dit u sal pas. My … iemand sal my kom haal …”
“U verloofde, wou u sê?” Die triomf lê oor sy goedige gesig as hy by hernuwing haar verloofring raaksien.
“My verloofde woon hier in Johannesburg,” verduidelik sy geduldig, al brand sy innerlik van haas. “Ek wou amper sê my broer. Maar eintlik is hy niks van my nie.”
“Ingewikkeld. En interessant. ’n Aangenome seun?” poog hy opreg. “Is dit nou uit die eerste of tweede huwelik, ek bedoel …”
“Hy is so te sê aangenome,” probeer sy die ondervraging stuit.
“En u kom mos van … Moet my nie help nie, dis ’n plekkie op die platteland.” Hy talm asof hy dit net vir een oomblik vergeet het, dink sy geamuseerd en help hom dan tog aan die naam van Wernersdal.
“Natuurlik! En dis byna ses honderd kilometer. Moet dus ernstig wees. Gelukkig is daar darem ’n hospitaal, hoewel seker nie groot nie. Ek moes eenkeer daar oorbly toe my motor gebreek het.” Hy plaas ewe trots sy bril terug op die knipperende oë. ’n Dierbare siel, maar so verstrooid. As sy nie gedurig alles voor, agter en rondom hom regvat nie …
Afgehandel, weet sy verlig toe die bril op sy regmatige plek sit.
“Gaan gerus, juffrou,” plaas hy die stempel. “Iemand … ja, e … iémand kan u plek neem.”
“Dankie. Baie dankie.”
“Letterlik, natuurlik. Figuurlik nie maklik nie!”
“Ek is bly as my werk u tevrede stel,” opper sy nederig.
Hy knipper, glimlag toegeeflik: “Behrens moet maar oorkom na u kantoor toe. Maar ai, haar spelling tog.”
“En gestel nou, meneer Langley …”
“Natuurlik! Gestel nou dis nodig dat u daar bly vir ’n rukkie, laat my dan net weet, en ek sal aanneem dat u sommer nou u jaarlikse verlof neem. Ses weke in plaas van ’n maand. Spesiale vergunning.”
“Wat van ses maande, tot anderkant Kersfees?” waag sy dit tot sy plesier. Sy is opnuut verbaas dat daar soveel kan steek agter so ’n onopvallende voorkoms soos syne.
Die grappie geval hom van oor tot oor. Hy druk haar hand lank en stewig. “Gaan maar sommer nou,” sê hy simpatiek. “U moet seker nog inpak en afskeid neem.” Daar is beslis spesiale betekenis in die laaste woorde.
Hoe kan hy weet, dink sy en vermoed dat daar ’n pyntrek in haar oë is toe sy omdraai, hoe kan enigeen hier weet wat die nuus omtrent Tillie werklik beteken? Sal selfs Johan dit kan vermoed? Ook hy behoort tot haar latere lewe, daardie deel wat nooit met die vroeëre deel verenig sal kan word nie.
Sy trek haar kantoordeur agter haar toe en hou asem op dat Johan op kantoor sal wees as sy hom skakel. Sy wag ongeduldig terwyl die afgemete dubbelluie aan die anderkant aan haar oor krap en krap totdat sy die gehoorbuis geïrriteerd ’n entjie verder weg hou.
’n Onbeskryflike verligting wel in haar op as hy eindelik antwoord.
“Johan!” Sy dra al haar vrees en onsekerheid aan hom oor deur die enkele uitroep.
“Dis ongewoon dat jy my op kantoor bel, liefste.” Omdat sy haar verbeel dat hy baie besig is en gesteurd voel oor die onderbreking, knak haar weerstand, iets wat die slegte nuus aangaande Tillie alleen nie kon teweegbring nie. Sy begin huil.
Sy ontsteltenis laat die trane slegs vinniger kom. “Maar meisie, wat is verkeerd? Is jy siek? Of het iemand met jou getwis? Moet ek kom? Is jy op kantoor?”
Sy probeer haar beheers, gedagtig daaraan dat hy nie van sentimentele vertonings hou nie. Stamelend vertel sy wat skort. En, sensitief in haar ontsteltenis, meen sy dat hy verlig klink toe hy hoor waaroor en oor wie dit gaan.
Dan verstaan ook hy nie, dink sy, terwyl ’n ellendige gevoel van verlatenheid om haar vou. Om begryplike redes kan Johan haar ontsteltenis nie deel nie. Meneer Langley, alhoewel simpatiek, was voor vandag nie eers bewus van Tillie se bestaan nie. Haar kantoorgenote kom goed met haar oor die weg, hou dalk selfs van haar. Sonder om daarin te roem, weet Irma dat sy aantreklik is, maar niemand voel bedreig daardeur nie. Sy is nie iemand wat loop en ogies maak of ander meisies in die skadu probeer stel nie. Verder weet hulle hoogstens dat sy bekwaam in haar werk is en dat sy intuïtief alle toenadering afweer, haar diepste gevoelens verborge hou.
“Moet ek jou huis toe kom vat?” vra Johan met ’n besorgdheid wat sekerlik nie die welsyn van ’n onbekende stiefsuster beoog nie, maar slegs die van die meisie aan wie hy verloof is.
“Dis nie nodig nie,” antwoord sy, skielik bly dat sy dit kan sê. “Deon kom my haal.” Dis ’n veilige, koesterende gedagte: Deon kom haar haal. Dis bekend en vertroud.
“Deon?”
’n Oomblik oorweeg sy dit om die gehoorbuis neer te gooi. Op hierdie oomblik, dink sy met wrewel, sou meneer Langley beter as Johan vaar in ’n toets oor haar naasbestaandes.
Sy ignoreer die vraag. “Kom jy my groet?” vra sy koel, haar trane skielik opgedroog.
“Meisiekind,” sê hy deur sy tande, “waarom is jy nou vir my kwaad? Ek sal jou seker nooit verstaan nie, hoe lief ek jou ook het.”
Die verwysing na sy gevoel vir haar bring die beroering in haar tot bedaring. Is dit nie belangriker as baie ander dinge nie? “Kan ons saam eet tussen een en twee? Johan …” fluister sy ontroerd.
“Ek sal jou waaragtig nooit verstaan nie,” sê hy nugter. “By die Odeon. Tot siens, Irma.”
Sy bly die gehoorbuis nog langer vashou, onwillig om te aanvaar dat alle verbinding met die man wat haar verloofde is, reeds verbreek is.
Dis elfuur. Wat ’n ewigheid nog. Sy kan nooit nou reeds na haar woonstel toe gaan nie. Om daar te wag, sal erger wees as om hier te wag, waar tog ander mense en kantoordrukte is. Buitendien sal sy dan die hele ent middestad toe moet terugkom vir die ete saam met Johan. Net na ete sal sy ’n bus na haar voorstad haal en dan kan sy nog betyds klaar inpak. Sy sal ook iets regmaak vir aandete. Deon sal seker nie op pad stop om te eet nie, en Matilda is nie iemand vir padkossies inpak en ander minlikhede nie.
Sy gaan dus eers terug na meneer Langley toe. “Ek sal nog tot eenuur hier wees. Is daar werk wat ek vir u kan doen?”
“U kom of u gestuur is … gestúúr is!” beklemtoon hy verlig en hou twee briewe na haar toe uit. “Beantwoord hierdie, asseblief. Amper vra ek ‘foutloos’, maar toe onthou ek dis onnodig. U is op hoogte met die hele saak, bewoord