13 uur. Deon Meyer
Читать онлайн книгу.
’n Primi …”
“Hoe laat sal jou pas?”
“Sewe-uur?”
“Dankie, Anna, dit sal lekker wees.”
“Totsiens, Bennie.” Net so skielik, asof hy die verkeerde ding gesê het.
Hy sit met die selfoon in sy hand. Agter hom blaas ’n motoris op sy toeter. Hy besef hy moet vorentoe ry. Hy los die koppelaar, maak die gaping voor hom toe. Oor alles, Bennie. Wat beteken dit? Hoekom nie by hulle huis nie? Maar sy wil gaan uiteet. Amper soos ’n date. Maar toe hy sê: “Dit sal lekker wees,” toe kom die totsiens asof sy haar vererg het.
Weet sy van gisteraand? Sê nou maar sy was daar, by sy woonstel, by sy deur. Sy sou fokkol kon sien, maar sy sou seker kon gehoor het, Bella wat in ’n stadium sagte, tevrede geluide gemaak het, Here, toe het hy daarvan gehou, maar as Anna dit gehoor het …
Maar sy was nog nooit by sy woonstel nie. Hoekom sou sy gisteraand gekom het? Om te praat oor iets?
Nie heeltemal onmoontlik nie. En sy kon dalk iets gehoor het en toe gewag het en vir Bella sien uitkom het en …
Maar sal sy dan wil gaan uiteet?
Nee. Miskien.
As sy weet … Hy’s in sy moer. Hy weet dit nou. Maar sy kan nie weet nie.
6
Brownlowstraat is vir Griessel ’n verrassing, want Tamboerskloof is veronderstel om ’n rykmansbuurt te wees. Maar hier is die ou Victoriaanse huise ’n glyskaal, van onlangs gerestoureerd tot erg vervalle. Sommige is skakelhuise; ander hurk teen die helling as losstaande kolosse. Nommer 47 is groot en indrukwekkend, twee verdiepings, stoepe en balkonne met krullende traliewerk, roomkleur mure en groen geverfde houthortjies langs die vensters. Iewers in die afgelope tien jaar is dit gerestoureer, maar dit het nou weer aandag nodig.
Daar is nie ’n motorhuis nie. Griessel parkeer in die straat, agter ’n swart afslaankap Mercedes SLK 200, twee polisievoertuie en ’n wit Nissan met die SAPS-kenteken op die deur en die woorde Social Services daaronder, in swart. Forensies se bussie staan oorkant. Dik en Dun. Hulle het seker direk van Langstraat af gekom.
’n Uniform keer hom voor by die groot houtvoordeur. Hy wys sy eieningskaart. “Inspekteur sal moet agterom loop; die sitkamer is ’n crime scene,” sê hy. Griessel knik tevrede.
“Ek dink hulle is nog in die kombuis, inspekteur kan hier regs, en dan al om die huis.”
“Dankie.”
Hy stap. Daar is nie baie tuin tussen muur en huis nie. Die bome en struike is groot, oud, ietwat onversorg. Agter is ’n uitsig oor Leeukop. By die agterdeur is nog ’n uniform op wag. Hy haal weer sy SAPS-kaartjie uit sy beursie en wys dit vir die konstabel.
“Die inspekteur verwag jou.”
“Dankie,” sê hy en loop in, deur die wasgoedkamer, en maak die binnedeur oop. Dekker sit by die kombuistafel met ’n beker koffie tussen sy hande en ’n pen en ’n notaboek voor hom, sy fokus volkome op die bruin vrou oorkant hom. Sy is in ’n huishulpjurk van wit en pienk, met ’n sakdoek in haar hande en huilende oë. Sy is geset, wat dit moeilik maak om haar ouderdom te skat.
“Fransman …” sê Griessel.
Dekker kyk gesteurd op. “Bennie.” En as ’n nagedagtenis: “Kom in.” Hy’s ’n lang, atletiese bruin man, die skouers breed en sterk, die gesig uit ’n sigaretadvertensie, ru en aantreklik.
Griessel loop tot by die tafel en skud Dekker se hand.
“Dit is mevrou Sylvia Buys. Sy’s die huishulp hier.”
“Goeiemôre,” sê Sylvia Buys plegtig.
“Môre, mevrou.”
Dekker stoot die koffie van hom af weg, asof hy hom daarvan wil distansieer, trek sy notaboek nader met ’n sekere onwilligheid. “Mevrou Buys het om …” hy raadpleeg die notaboek. “… ses vyf-en-veertig op diens gekom en eers opgeruim en koffie gemaak hier in die kombuis voor sy die leefarea gaan inspekteer het om … sewe-uur …”
“Damage assessment,” sê Sylvia Buys verwytend. “Daai vrou kan mors.”
“… waarna sy die oorledene, meneer Adam Barnard, en die verdagte, mevrou Sandra Barnard …”
“Sy’s eintlik Alexandra …” Met afkeer.
Dekker maak ’n nota en sê: “Mevrou Alexandra Barnard. Mev. Buys het hulle in die biblioteek op die eerste verdieping aangetref. Om sewe-uur. Die vuurwapen het langs mevrou Barnard op die mat gelê …”
“Not to mention the booze. Sy’s ’n alkie, elke aand suip sy soos ’n vis en meneer Adam …” Die sakdoek kom van die tafel af en Sylvia Buys druk-druk daarmee onder haar neus en haar stem raak dunner en hoër.
“Was sy gisteraand onder die invloed?” vra Griessel.
“Sy’s elke aand dronk soos ’n tor. Ek loop half past four en toe was sy well on her way, daai tyd van die middag praat sy al met haarself.”
“Mevrou Buys sê die verdagte was alleen toe sy gistermiddag die huis verlaat het. Sy weet nie hoe laat die oorledene tuisgekom het nie.”
“Hy was ’n goeie man. Always a kind word. Ek ve’staan dit nie. Vir wat het sy hom geskiet? Vir wat? He did her no wrong, hy’t al haar milly gevat, haar gesuip, hy’t dit maar net gevat, hy’t haar elke aand in die bed loop sit en toe gaan skiet sy vir hom?” Sy huil kopskuddend.
“Jy’s traumatised, sister. Ons sal vir jou counselling kry.”
“Ek soek nie counselling nie,” snik Sylvia Buys. “Waar gaan ek weer ’n job kry, op my ouderdom?”
* * *
“Dis nie so eenvoudig soos sy sê nie,” sê Dekker toe hulle met die geelhouttrappe oploop na die biblioteek toe. “Jy sal sien.”
Griessel sien daar is spanning in die man. Hy weet sy kollegas noem Dekker “Fronsman” agter sy rug, ’n verwysing na ’n afwesige sin vir humor en verterende ambisie. En in die wandelgange van die Provinsiale Taakspan het hy die stories gehoor, want hulle praat graag oor opkomende sterre: Dekker is ’n Franse rugbyspeler se kind. Sy ma, ’n bruin vrou uit Atlantis se armoede, was jonk en vól toe sy in die jare sewentig by die Koeberg-kernkragsentrale as skoonmaker gewerk het. Die rugbyspeler was glo ouer, lank verby sy gloriejare, destyds ’n skakelbeampte by die Franse konsortium wat Koeberg gebou en onderhou het. Hul interaksie was eenmalig, en die rugbyspeler is kort daarna terug na sy vaderland, sonder kennis van sy nasaat. Dekker se ma kon nie sy naam onthou nie, daarom dat sy haar seun bloot “Fransman” laat doop het.
Hoeveel daarvan waar is, weet Griessel nie. Maar die kind het klaarblyklik sy pa se Galliese neus, liggaamsbou en steil swart hare geërf – nou borselkop gesny – en sy ma se koffiekleurige vel.
Hy loop agter Dekker by die huis se biblioteek in. Dik en Dun is in die vertrek besig. Hulle kyk op as die speurders inkom.
“Ons kan nie aangaan om só te ontmoet nie, Bennie, die mense sal begin praat,” sê Jimmy.
’n Ou grap, maar Griessel grinnik en kyk na die slagoffer wat aan die linkerkant lê, swart pak se broek, wit hemp sonder das, een skoen weg, twee skietwonde in die bors. Adam Barnard was lank en fors. Sy swart hare in die styl van die sewentigs, oor die ore en kraag, met elegante grys vlerke hier by die slape. In dood is sy oë oop, sodat hy effens verbaas lyk.
Dekker vou sy arms, afwagtend. Dik en Dun staan vir hom en kyk.
Griessel loop versigtig nader, neem die boekrakke, die Persiese tapyte, die skilderye, die drankbottel en glas langs die stoel aan die regterkant van die vertrek in. Die vuurwapen lê nou in ’n deurskynende plastiek-bewysstuksakkie op die grond, waar Forensies dit met ’n wit krytkring gemerk het. “Sy was daardie kant?” vra hy vir Dekker.
“Sy