Meditasies. Joan Hambidge
Читать онлайн книгу.
vermy abkrete en luister na konstraksies –
hier laatnag in Chicago, beslis my soort stad,
in fyn afwering én balans met die groot Abstraksie.
13 Washington D.C., ’n meditasie
’n Sondagoggend in hierdie stad
leer my alles van hóé om eensaamheid
te verstaan: alleen op ’n dubbeldekker-bus,
solo in ’n koffiewinkel, enkel in ’n restaurant
in Georgetown. Klanklose televisie,
’n soutpot sonder maat, ’n Spaanse kelner
sukkelend met ’n bestelling en ’n hotelkamer
sonder ’n concierge of nagbestuurder.
Maar dis eers om vyf vm., post hierdie Sondag
toe ek die stad van gedenktekens verlaat,
die stad der allergeregtighede, dat ek onthou,
hoe verlange na jou presies hierdie storie herhaal:
ek op vertrek na ’n vreemde bestemming,
op ’n sabbatsreis in sonderlinge stilte –
jy wat peper gooi oor ons verbintenis
en ek wat my oorgee aan die vreemde bedryf
van pyn vertaal in dít wat jy nooit sal begryp.
14 New York, ’n meditasie
Tydens ’n slapelose nag in die stad-wat-nooit-slaap
flikker ’n advertensiebord ’n beeld van ’n stappende mannetjie.
Vannag onthou ek die vele mense met roet oor hul gesigte
op die Brooklyn-brug, weg van die gemaal én twee geboue.
Eers die werklike gebeurtenis, dan die vele voorstellings.
Uit verskillende hoeke afgeneem, weergegee en vermenigvuldig.
’n Vuur bly brand ter herdenking; foto’s teen mure,
blomme, kruise, onderhoude met naasbestaandes, hou
die herinnering lewend: pyn is ’n slaapwandelaar
waarvoor daar geen kuur bestaan, toe of nou.
’n Polisiepet, een paar skoene en ’n speelding
uitgestal in ’n museum. Net die simboliek van skoene
maak sin: om aan te stap, beweeg, woordeloos te vlug
van hierdie sinnelose daad met geen beskerming
op daardie dag, genaamd 9/11, toe hierdie stad
vir ewig en altyd verklaar word tot ongeneesbare insomniak.
5/10/2011
15 New York as gedig
Akatalektiese stad,
jy is ’n aksie-gedig,
veelstemmig met Greenwich Village
wat resoneer met Harlem,
’n Hudson wat terugpraat met die East.
Stad van allusies en illusies,
jy laat jou nie maklik skandeer
óf verstaan nie. Op Lexington Avenue
begryp ek iets van jou leksikale veelheid:
in Central Park staan ek vol onsekerhede
oor hoé om jou in ’n vers op te som.
Skuilplek vir haweloses en magnate: Donald Trump
hou die blinkkant bo nes die Rockefeller
met wapperende vlae.
Die World Trade tans herbou; ’n aanval so getroef.
Maar jy val my telkens in die rede,
nes ek dink ek het jou onder die buigende knie.
Grimmig weet ek jy begryp Aposiopesis of ’n weer-begin
as digterlike handgreep. Hierdie is my apostroof,
my groet aan jou: stad wat Auden tydelik huisves,
die grote Ginsberg se fantasieë versier
en Billy Collins laat kekkel en skater by kroegvoorlesings.
Vanaf die Brooklyn-brug kyk ek terug na jou:
ek neem afskeid vir ’n vyfde, maar nie laaste keer.
Hartstad, dwingende stad, ingewikkelde stad,
my eerste elegieë het hier ontspruit;
ek sing vanaand die Westside-Blues.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.