Sarah du Pisanie Omnibus 8. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
besef dadelik dat dit geen ontspanning was nie. Oswald, wat altyd meer praat as wat nodig is, gaan voort waar Kobus opgehou het.
“Dan is dit tog nie lekker nie, juffrou. Ou Zeus staan soos ’n generaal op die damwal en ons moet swem so al wat ons kan. Hy is so bang hy lag en sien dit in die weerkaatsing van die water.”
“Oswald, jy moenie sulke dinge sê nie. Dalk het meneer Kruger ’n seer waarvan ons nie weet nie. Ander mense se boeke is duister om te lees.”
Annie is skielik jammer vir Bertus wat so ongewild is by die seuns. Op hierdie pragtige stukkie aarde kan die kinders so gelukkig wees.
Oswald laat sak sy kop skaam en die ander kyk haar met oë vol heldeverering aan.
“Nou toe, weg is julle! Julle moet gou maak! Org, jy gaan tog net weer staan en praat en niks verder doen nie. Kom help jy my in die kombuis. Sodra julle klaar is, gaan ons swem.”
Teen die tyd dat Annie ’n ou langbroek en ’n hempie aangetrek het, is die seuns almal weg en druk aan die werk. Hulle doen die werk met ywer, en dit net omdat daar die vooruitsig van ’n bietjie plesier is.
“Filemon, wat gaan jy vir middagete maak?” vra Annie die kok toe sy in die kombuis kom.
“Ek wou net wors gebak en aartappels gaargemaak het, saam met tamatieslaai.”
“Luister, Filemon, ons wil die wors gaan braai by die dam. Ek sal vir ons toebroodjies maak. Is hier vrugte wat ons kan kry om saam te neem?”
Filemon staar haar oopmond aan.
“Jy kan dan vroeg loop vandag, Filemon. Ons sal sommer vanaand ook self kos maak.”
Filemon stap na die koelkamer en maak die deur oop. Daar is heerlike waatlemoene en druiwe, perskes en groenmielies.
“Kan ek maar van hierdie vrugte vat, Filemon?”
“Ja, juffrou, net soveel soos juffrou wil. Die kinders kry nie die goed opgeëet nie, hier is te veel.”
Annie sug. Daar kan sulke lekker geregte gemaak word met die vars groente en vrugte. As Filemon maar net ’n slag sy verbeelding wil gebruik!
Sy pak die wors en groenmielies in die groot plastiekhouers waarin die vleis gewoonlik gebêre word. Die waatlemoene is heerlik koud en sy laat Org sommer ses grotes eenkant neersit. ’n Mandjie perskes en druiwe word ook ingepak en sy en Org spring aan die werk en maak ’n stapel toebroodjies. Dis nog vroeg en die seuns sal onmoontlik nou al klaar wees met die werk. Annie kyk op haar horlosie.
“Ek gaan net gou vir julle iets lekkers maak om te eet.”
Sy krap in die spens rond totdat sy al die bestanddele vir ’n suurlemoentert bymekaar het, en binne ’n uur staan twee smullekker terte eenkant in die yskas.
“Hier is so baie melk, Org, ons gaan nie nou tee maak nie. Ons vat net die kan melk en die terte na die rugbyveld toe.”
Org dra die kan melk en ’n mandjie met plastiekglase. Annie dra ’n skinkbord met die twee terte daarop en hulle stap al geselsend rugbyveld toe.
Die gras is klaar gesny en moet nog net bymekaargehark word. Hulle word luidrugtig begroet toe hulle nader kom en Paul maak ’n netjiese draai met die grassnyer voordat hy langs hulle stilhou en van die sitplekkie afspring.
Hy is amper ’n kop langer as Annie en hy kan die bewondering nie uit sy oë hou toe hy die skinkbord by haar vat nie.
“Dit gaan darem lekker wees, juffrou. Ons het nog nooit so iets hier op Skurwekop gekry nie.”
“Dis omdat hier nog nooit ’n vrou op Skurwekop was nie. Dit lyk vir my al wat julle nodig gehad het, was ’n vrou!”
Onder groot gelag en geskerts verdwyn die twee terte soos sneeu voor die reën. Die seuns drink groot glase vol van die romerige melk en Annie wonder hoekom hulle nie meer kere vir die seuns melk in die plek van koffie of tee gee nie.
“Nou toe, kom ons help almal om die gras bymekaar te hark!”
Annie spring eerste op en gryp ’n hark. Daar is gelukkig omtrent tien harke en baie vinnig lê daar oral bondels gras wat deur ’n paar ander weggery word na die komposhoop.
“Langenhoven het gesê: Jy kan jou swaarkry met lekkerkry klaarkry – wel, ek hoop dis Langenhoven wat dit gesê het!” Die uitbundige Pieter lag uitgelate vir homself. Die seuns bêre gou al die gereedskap en kyk dat alles netjies is, want hulle weet ou Zeus sal kom fout soek.
Annie staan en beskou die berg kos wat op die kombuisvloer uitgestal staan.
“Hoe ver sê julle is dit na die dam toe?”
“So omtrent twee kilometer, juffrou.”
“Dis darem ’n klomp kos wat ons so ver wil dra. Ek wonder of dit so ’n slim plan was. Sal ons nie maar hier braai en dan gaan swem nie?”
“Ag nee, juffrou, ons dra liewer die goed!”
“Ek sê julle wat,” sê Kobus en staan nader.
Nou eers sien Annie die onnutsigheid raak wat hy al heeldag so met mag en mening moet onderdruk.
“Gaan vang julle gou Filemon se vier donkies, dan span ons die wa in. Dan kan die meeste van ons sommer op die wa ry!”
Vyf seuns spring gelyktydig weg nog voor Kobus behoorlik klaar gepraat het.
“Vra net eers vir Filemon!” Kobus maak sy hande bak en skree agter die ander aan.
’n Halfuur later is die wa ingespan en is dit vol handdoeke en kos. Verder sien jy net arms en bene. Elkeen het sy swembroek sommer onder sy klere aan, want by die dam is nie verkleeplek nie.
Gedagtig aan Bertus se vorige skrobbering het Annie ’n stemmige eenstukbaaikostuum aangetrek. Sy kom klouter op die wa met haar kitaar in haar hand en dit laat ’n rumoerige gejuig losbars, sodat Kobus al sy dae het om die donkies vas te hou.
“Maar sie julle so raas! Netnou hardloop die donkies met ons weg!”
Die paar wat nog aankom, sluip op hul tone nader en Annie lag skaterend vir die stuitigheid.
“O, julle is ’n verspotte klomp goed! Hallo, oom Gawie!” Sy wuif vrolik vir oom Gawie wat die verspottigheid met ’n breë glimlag staan en bekyk. “Wil oom nie saamkom nie?”
“Nee wat, dankie, kinders. Ek sal hier bly en kyk dat niks skeefloop nie. Netnou lui die telefoon of so iets. Gaan geniet julle die dag. Julle kry min genoeg die kans.”
“Tatta, oom Gawie! Maar . . . maar nou het oom nie kos nie, ons het Filemon die dag vry gegee.”Annie slaan haar hand oor haar mond en staar grootoog na oom Gawie.
“Dis niks nie, juffrou Annie. Ek kan na myself kyk. Ek sal wel iets kry om te eet. Ry julle nou. Dit doen my ou hart goed om die kinders so vrolik te sien.”
Hulle is skaars weg, toe skuif Annie die kitaar op haar knie reg en begin die snare tokkel.
“Kom ek met die wa, dan sê sy sommer ja!” Die seuns sing uit volle bors saam.
Annie laat later die kitaar sak en kyk na die seuns wat so spontaan saamsing.
“Doen julle nie volkspele nie?”
“Nee, juffrou, en die skool op Outjo vra gereeld of ons nie wil kom saamspeel nie. Die meeste leerlinge is meisies en hulle het altyd ’n tekort aan seuns.”
“Nou hoekom gaan julle nie?”
“Meneer Kruger sê dis te ver. Hy stel ook nie belang nie. Al waarin hy belangstel, is dat ons die rugbybeker en die tennisbeker en ’n paar atletiekbekers elke jaar moet terugbring.”
“Ag, dan kom julle mos darem uit. Julle moet met die skool op Outjo reël dat hulle volkspele hou of ’n geselligheid reël vir die aande wat julle daar wedstryde speel.”
“Dit sal nie help nie, juffrou. Sodra die wedstryd verby is, moet