Ver pad na Königsee. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
nie?”
“Ek weet nie. Is ek belangrik?” skerm Ezette.
“Natuurlik is jy!” roep Carl kwaad uit. “Jy is immers my nooi en as jou aanstaande verloofde maak ek kapsie daarteen dat jy vir ’n ander man jou flikkers gooi. Genugtig, Ezette, Derek was al getroud toe jy nog doeke gedra het. Hy en Ursula het al ’n kind gehad toe jy self nog op skool was.”
“Vyftien jaar gelede? Reken jy ek het toe nog doeke gedra?”
“Spreekwoordelik bedoel,” verduidelik Carl nadat hy self sommetjies gemaak het. “Die feit bly egter staan, in vergelyking met ons twee is Derek middeljarig.”
“Middeljarig? Moenie verspot wees nie! Alma Kriel is veertig en sy keil jou op die tennisbaan op. Dink jy aan haar as middeljarig?”
“As Derek op ’n kerkraad gedien het, was hy ’n ouderling, nie ’n diaken nie,” hou Carl vol. “Dus help dit niks dat jy so naarstiglik jou flikkers vir hom gooi nie. Hy is te oud vir jou.”
Ezette trek haar asem in. “Ek gooi nie my flikkers vir hom nie. Al rede hoekom ek met jou broer gepraat het, was om gesellig te wees en hom te laat tuis voel.”
“Gesellig?” Carl se stem is so koud soos die Noordpool. “Is dít waaragter jy wegkruip? Ek kan aan meer gepaste woorde dink om jou optrede vanaand teenoor Derek te beskryf. En ek kla nie oor dit wat jy gesê het nie.”
Ezette wil liewer nie verder argumenteer nie. Soos vroeër vanaand in die motor voor sy ouerhuis, het sy min sin daarin om die argument deur te voer en by die einde uit te kom. Haar gemoed is te deurmekaar en sy wil sake eers met haarself uitmaak voordat sy dit teenoor Carl opper.
“Carl, ek is nie nou in die luim vir ’n rusie nie. Mag ek nie eers met ’n ander man praat sonder dat jy deur die dak klim nie?”
“Praat, ja,” beaam hy stroef. “Maar jy het heeltyd aan tafel so gesit dat sy arm aan jou raak. Seker sy knie en meer ook, vir al wat ek weet.”
“Is nie!” ontken Ezette heftig. “Die stoele aan tafel is so gerangskik dat mens nie wyd uitmekaar kán sit nie. Ek kon nie help dat sy arm per ongeluk teen myne geraak het toe hy die vleis aangegee het nie.”
Selfs in haar eie ore klink die verduideliking flou en onoortuigend. “Dit was nie met opset nie. Regtig nie, Carl,” voeg sy by.
“Hoekom doen jy soveel moeite om so vreeslik te verduidelik?” beskuldig Carl haar. “Het jy iets om weg te steek? Het Derek met jou ’n afspraak gemaak?”
“Natuurlik nie! Jy was by en sou mos gehoor het.”
“Daardie kamtige aanbod om na Mattewis te kom kyk, was nie so onskuldig soos Derek probeer voorgee het nie.”
Ezette staar na hom. “Jy ly aan ’n té vrugbare verbeelding, Carl.”
Wat as hy dalk reg is? dink sy. As Derek miskien ook tot haar aangetrokke voel en ’n verskoning gesoek het om te kom kuier? Haar hart mis twee slae en klop opgewonde, so hard dat sy bang is Carl hoor. Sy besluit veiligheidshalwe om liewer oor ander dinge te praat.
“Hoekom het jy gesê Astrid is wanaangepas?”
“Want sy is – sy is neuroties en vol komplekse. ’n Regte probleemkind. Ek is dankbaar sy is nie in my klas nie. Volgens wat Derek vir my ma gesê het, lyk dit asof Astrid dit moontlik nie die einde van die jaar gaan maak nie.”
“Sy is seker baie eensaam en daar is niemand om haar smiddae met haar tuiswerk te help nie.”
“Ja, as haar pa nie agter diere aan rits nie, is dit agter vroumense aan. Sy kind word vir die wind en weer groot.”
“Het hy baie nooiens?” Ezette is trots op haar selfbeheersing wat haar vraag ongeërg laat klink, asof die antwoord nie veel saak maak nie.
“Tiekie ’n bos. Aan vroumense het Derek nog nooit ’n tekort gehad nie. Arme Astrid speel seker gereeld tweede viool.”
“Sal dit nie beter wees as sy by jou ma-hulle kom bly nie?” stel Ezette voor. Terselfdertyd wonder sy of Carl haar probeer afskrik en of hy die waarheid praat oor Derek se sosiale lewe. Sy weet sowaar nie.
“My ouers hét dit voorgestel, maar Astrid weier om van Königsee af weg te gaan. Ek dink sy voel daar nader aan haar ma.”
“Was sy baie erg oor haar ma?”
“Almal was erg oor Ursula. Sy was ’n baie besonderse mens.”
Ezette probeer onthou wat Carl haar in die verlede van sy broer se oorlede vrou vertel het.
“Daarby was sy ook baie mooi, nie waar nie?”
“Beeldskoon. Klein, fyn en blond, met blou oë. En uiters begaaf. Jy het self die kruike in my ma se huis gesien wat sy gemaak het. Dan het sy ook gesing, kitaar gespeel en gekomponeer. Die liedjie ‘Sneeu in September’ wat mens nog soms oor die radio hoor, was haar skepping.”
“Ek onthou. Jy het die plaat vir my gespeel pas nadat ons ontmoet het. Dit was ’n motorongeluk, nè? Waarin sy dood is, bedoel ek.”
“Sy het ’n baie vinnige, kragtige motor gehad wat Derek vir haar gekoop het, want sy was gek oor vinnige motors. Dis in daardie selfde rooi motor wat sy die Saterdagaand verongeluk het. Sy het blykbaar gejaag asof dit ’n renmotor op Kyalami was. Niks het van haar óf van die motor oorgebly nie. Arme Derek was gebroke en ek glo nie hy sal ooit heeltemal oor haar dood kom nie, of ooit weer ’n vrou in haar plek kan stel nie, want hy en Astrid het Ursula verafgod.”
“Wat dan van al die nooiens wat jy sê wat hy het?”
“Hy sal met geeneen van hulle trou nie. Hy wil net plesier van hulle hê. Derek sal nie weer trou nie en Astrid sal in elk geval nie ’n stiefma aanvaar nie.”
Skielik bly daar vir Ezette niks meer om na uit te vra nie. Dit wat van belang was, het Carl alles gesê. Sy soek haar handsak en woonstelsleutels. “Wil jy kom koffie drink?” bied sy aan.
Charl skud sy kop. “Ek wil nie my klere vol hondehare en katspoeg hê nie. Wat gaan ons die einde van die jaar met die spul diere maak, Zet?”
“Die einde van die jaar is nog drie maande ver,” ontwyk Ezette hom. Innerlik is sy diep bekommerd. Sy sal nie van Knersus, Piet en Mattewis kan afskeid neem nie. Willempie kan sy miskien in sy glasbak êrens in ’n hoekie aanhou, maar wat gaan van die ander drie word die dag wanneer sy hulle in die steek laat? Die gedagte laat haar keel toetrek.
“Jy moet solank vir hulle base begin soek,” raai Carl haar aan. “Vra die kinders in jou klasse of laat meneer De Jongh met die opening afkondig dat juffrou Nel twee honde en ’n kat het wat sy wil weggee. Gratis. En dié wat hulle vat, kry in die eksamen vyf bonuspunte.” Carl grinnik, maar toe hy Ezette se gesig sien, is hy skielik somber. “Ek is nie wreed nie, liefste. Dis net dat daar in ’n eenslaapkamerwoonstel nie vir twee mense, vier diere plus ’n magdom plante plek is nie. Ek sal op die sypaadjie moet slaap.”
Ezette probeer dapper bly, maar haar oë is onnatuurlik blink.
“Ek sal ’n plan maak,” belowe sy.
Tot dusver het Ezette weggeskram van enige gesprek oor die toekoms van haar vier beskermlinge. Haar belofte is vir Carl ’n positiewe teken wat hy wil bevestig.
“Wat gaan jy met hulle maak?” dring hy aan.
Ezette gryp haar sleutels en pluk die motordeur oop. “Daar is ’n wye keuse. Ek kan hulle met ’n kombuismes keelaf sny, in ’n sak met bakstene in ’n swembad gooi of hulle in ’n kartondoos in die middel van ’n besige pad sit. Watter metode verkies jy?”
Carl hou haar vas toe sy wil uitklim. “Moet nie op hol raak en oorreageer nie, Diertjie.”
Ezette ruk los. “Moet my nie wéér Diertjie noem nie. Jy is die soort wat in ’n seekosrestaurant uit die tenk sal kies watter vis hulle vir jou moet vang en braai.”
“En jy is meer neuroties