Twee middae later, toe dit bewolk is en koeler word, neem Marc klein Natan saam met hom na sy werkplek in die Cardo. Die verlange in hom om te skilder het so pynlik geword dat hy dit nie meer kan teëhou nie. Die klein ateljee omvou hom met die lieflike geur van verf en terpentyn, boetseerklei en nuwe houtskool. Met verwondering merk hy ook watter uitwerking dit op sy kleinste het. Natan haal ’n handvol pastelle uit die boksie wat op die werktafel staan en druk dit teen sy gesig aan.

      “Ruik jy dit, Abba?” Sy donker oë skitter.

      Marc lig die brose mensie op en soen hom in sy welige hare. “Ek is bly jy ruik dit ook.”

      “Kan ek nou teken?”

      Marc lag en sit hom neer. “Natuurlik kan jy.” Hy haal ’n skoon tekenvel uit en lê dit langs die pastelle op die tafel neer. Toe trek hy Natan se hoë bankie nader en help hom op. “Wat wil jy teken?”

      “Die Hurvah,” sê die kind sonder aarseling.

      “O?” Marc is verbaas. “Kan jy hom dan sommerso uit jou kop teken?”

      “Jy sal sien, Abba.”

      “Goed dan,” sê Marc en stel sy esel op.

      “Wat gaan jý doen, Abba?”

      “Skilder.”

      “Wat?”

      “Jy sal sien, Natani.”

      Die kind lag ingenome. “Beseder.”

      Marc staan ’n rukkie ingedagte voor die esel. Dan vlieg die houtskool oor die doek, liggies maar ferm. Heel gou vergeet hy van sy omgewing; ook van Natan wat stil en ernstig oor sy eie tekening gebuig sit.

      Daar verskyn ’n vrou op die doek. Sý vrou. Hy sien die kontoere van haar liggaam wat hy só intiem ken, die buiging van haar nek, die lig teen die sagte lyn van haar ken, haar donker oë, die soetheid van haar mond. Hy sien haar klein, spits borste en die ronding van haar heup. Hy teken die uil in die boom voor die vensterraam – die vrou en die uil.

      Rasend snel meng hy die kleure van sy verf op die palet. Die wit van die maan wat in die olm se takke hang en die Hurvah-sinagoge vaag daar agter. Hy kleur die vrou se hare oordadig raafswart, haar mond is die kleur van ’n granaat. Die uil se oë skilder hy noukeurig met ’n fyn kwassie. Lank en met detail bly hy daaraan werk.

      “Abba!” Natan se stemmetjie dring tot hom deur.

      Hy vee die sweet met die agterkant van sy hand uit sy oë. “Wat, lief?” vra hy met ’n sug.

      “Jy het Imma geskilder.”

      “Ken.” Hy praat mompelend, met die agterkant van sy hand teen sy mond.

      “Jy het nie haar klere geskilder nie …”

      Toe eers kyk hy af in Natan se oë. “Ek …” Hy skrik.

      “Sy het nie klere aan nie, Abba,” sê die kind weer fluisterend.

      “Nachon, ek het dit vergeet.” Hy vee weer oor sy gesig. “Maar kyk, sy kry ’n mooi doek oor haar.” Hy verf kwistig oor die naaktheid heen.

      Stadigaan verlaat die intense gevoelens hom sodat hy weer dieper kan asemhaal. Hy weet waarom hy haar naak geskilder het. Sy het daardie nag van Aviel gepraat. Die uil se oë … Dis Aviel wat na haar kyk. Marc voel sy asem wegraak toe hy dit besef.

      “Dis ’n tallit wat jy verf, Abba …”

      Hy moet wag totdat hy normaal kan praat. “Ken, Natani.”

      “Imma dra nie ’n tallit nie, Abba.”

      “Dis mooi, is dit nie?” Hy staan ’n tree agteruit om saam met die kind te kyk.

      Natan knik. “Maar ’n uil het groot geel oë …”

      “Ek sal hulle geel maak, Natani, en groot.”

      Die kind knik en kyk stip terwyl hy skilder. Hy praat nie.

      Eers toe hy klaar is, sê Natan: “Nou is dit reg, Abba. Nou is dit Imma en ’n regte uil.”

      Marc buk oor die tenger seuntjie en druk hom teen sy bors. “Natani, my babbelossie,” fluister hy.

      “Huil jy, Abba?”

      “Nee, ek huil nie. Ek het jou baie, baie lief.”