Spoelgoud. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
frons liggies, lek ’n barsie agterop haar hand en draai weer na hom: “Wat kom doen jy dan hier op die delwery, meneer Shannon?”
Sy gesig raak weer geslote en hy kyk weg na die ver, blou rante.
“Ek soek na iemand, Beth,” sê hy eindelik.
Verwonderd draai sy na hom.
“Maar dis nog net ek en Dolf wat hier is – na wie soek meneer?”
Hy glimlag stadig.
“Jy vra baie vrae vandag, maar jy sal die man tog nie ken nie.”
Sy loop ’n paar sekondes in stilte voort.
“Waar kom jy nou vandaan, meneer Shannon?”
Toe hy na haar draai, is daar ’n onpeilbare uitdrukking in sy oë.
“Jy vra te veel vrae, Beth. Ek kan nie almal beantwoord nie.”
Sy glimlag verleë.
“Jammer, meneer Shannon.”
“Is jou pa hier?” vra hy skielik en kyk in die rigting van die huis.
“Nee, Pappa is dood – hy het op die kleim verongeluk. Dit was net voordat hulle die goud by Spitskop ontdek het.”
“Dit spyt my om dit te hoor, Beth, dit spyt my werklik.” Hy bly ’n oomblik lank stil en vra dan: “Het hy darem goed gedoen hier?”
“O ja,” sê sy ’n bietjie trots. “Hy het baie goud opgegaar. Ek en Dolf het elkeen daarvan geërf … maar my broer het syne uitgemors.”
Shannon frons. “So …”
“Ja, maar ek het omtrent nog al mý goud. As ek mooi daarmee werk, behoort dit lank te hou – seker ’n paar jaar. Ek moes al daarvan verkoop om geld in die hande te kry, maar ek dink die winkelier het my verkul.”
“Hoekom sê jy so?”
Beth frons diep en lek oor haar lippe.
“Wel, Mister Goodman het my net ses pond gegee vir een blikkie vol.”
Shannon gaan botstil staan en staar na die meisie voor hom.
“Is dit al?”
Sy knik.
“Ek wou nie stry nie, want ek is maar net ’n meisiekind, en hy sal nie na my luister nie,” antwoord Beth selfbewus.
Shannon begin weer aanstap.
“Waarom gee jy dit nie aan Dolf om te verkoop nie?”
“Ek …” Beth bly skielik stil en voel hoe die bloed in haar wange opstoot. Hoe kan sy Shannon vertel waarom sy nie wil hê Dolf moet haar goud verkoop nie?
Shannon kyk nie na die meisie langs hom nie, maar hy kan aanvoel dat die vraag haar ongemaklik stem, en hy praat dus nie verder daaroor nie. Sy het hom immers vertel dat haar broer al sy goud uitgemors het.
“Alles lyk maar baie verlate,” sê hy om die ongemaklike stilte te verbreek. Sy oë dwaal oor die vervalle geboutjies. “Woon julle nog daar teen die rant?”
“Ja, daar skuins voor,” beduie Beth.
Shannon gee sy perd water terwyl Beth ’n bak mielies op die stoep gaan haal. Sy sit die bak mielies op die grond voor die perd neer. ’n Rukkie lank hou sy die dier dop terwyl hy hongerig aan die mielies vreet.
Shannon gaan sit op die rand van die klipkraal.
“Wanneer het die mense dan hier padgegee?”
Beth kyk vlugtig op na hom en dan weer na die perd.
“Verlede winter al. Ou meneer Pritchard en oom Hendrik het saam met ons hier agtergebly, maar hulle is omtrent twee maande gelede weg.”
Shannon kyk afgetrokke na die skraal meisie in haar gelapte rok en growwe velskoene. Haar skurwe, rooi hande streel die nek van sy perd, en haar hare is skoon maar onversorg.
“Dis ’n mooi perd, meneer Shannon,” sê sy bewonderend. “Wat is sy naam?”
Hy wip van die muur af en kom na haar toe aangestap.
“Neptune,” antwoord hy glimlaggend. Sy kyk vraend na hom.
“Hoekom so ’n snaakse naam?”
“Ek hou van die naam, dis al,” antwoord hy.
Sy lag en vryf die perd se ore.
“Jy het hom goed opgepas, meneer Shannon. Kyk hoe blink sy vel.”
Voor hy kan antwoord, hoor hulle Dolf en April se stemme. Beth se broer beveel die swart man om die bok te gaan afslag, en kom dan haastig in hul rigting aangestap. Hy lyk ontevrede toe hy Shannon herken.
“Môre, Hugh. Wat soek jy hier?” vra hy effens kortaf.
“Hallo, Dolf,” groet Shannon en steek sy hand uit. “Nee, ek het maar net kom kyk hoe dit nog met julle gaan. Beth het my nou net vertel dat die delwers Spitskop toe getrek het. Waar is dit?”
Dolf kyk met meer belangstelling na die man voor hom, neem sy hand en grinnik: “So jy wil ook agter die goudwolwe aan Spitskop toe! Nou ja, ek kan jou seker nie keer nie. Kom ons gaan huis toe, dan vertel ek jou hoe jy daar kan kom.”
Al geselsend begin die drie aanstap in die rigting van die huis.
Dolf voel effens in die skadu langs hierdie stil man. Hý is nog jonk, baie jonger as Shannon, en hy weet dat hy nie so ’n indrukwekkende figuur skep nie; daarom probeer hy sy tekortkominge agter ’n ruwe houding verberg.
Shannon is ’n lang, lenige man met swart hare en deurdringende groen oë. Hy het die stil selfversekerdheid van iemand wat al baie in sy lewe ervaar het ten spyte van die feit dat hy nou eers in sy laat twintigerjare is.
“Gee vir ons koffie, Beth,” sê Dolf toe hulle in die kombuis kom. “Ek is dors!”
Shannon betrag hom stilswyend toe Beth omdraai om die koffie te gaan maak. Toe wend hy hom tot Beth: “Dankie vir die voer, hoor!”
Beth probeer met ’n geproes die rook uit haar gesig hou terwyl sy die vuur aansteek. Sy glimlag en knik met haar kop.
“Dit was lekker, meneer Shannon.” Sy draai weer haar rug op hom, en hy staar ’n paar oomblikke lank ingedagte na haar.
Dolf is besig om oor Spitskop te praat toe Beth die blikbekers met koffie voor hulle neersit. Haar broer ignoreer haar, maar Shannon bedank haar met ’n warm glimlag. Sy gaan sit buite op die kliptafel om haar koffie te drink, en luister met die een oor na wat die twee mans gesels. Hul stemme kom na haar deur die oop deur en hier en daar hoor sy bekende name wat genoem word. Die gesprek interesseer haar nie eintlik nie. Sy wens net Dolf wil ophou praat en iets gaan doen sodat sy ’n gewigtige saak met Shannon kan bespreek. Nou sit hulle en klets oor die mense wat voorheen hier gebly het.
“Nonnatjie!”
Sy swaai om en sien April skuins agter haar staan.
“Wat is dit, April?”
“Ek het klaar die bok afgeslag,” sê hy met ’n breë glimlag. “Wat moet ek met die vleis doen?”
Beth wip van die tafel af en sit haar beker neer.
“Bring maar hierheen, April. Ons kan hom sommer hier op die tafel opsny.”
Kort na middagete maak Shannon aanstaltes om te loop. Beth onthou dat sy nog ’n saak met hom wou bespreek, en vererg haar effens vir Dolf wat nog steeds hier sit. Hy het tog baie dinge om te doen, en sy wil nie voor hom met Shannon praat nie.
Beth laat die twee mans alleen en draf na die klipkraaltjie toe, maar loer kort-kort oor haar skouer terug huis toe. Sy gaan na ’n plek in die kraalmuur waarvan net sy weet.
Toe die vier Colman’s-mosterdblikkies vol spoelgoud voor haar lê, is sy skielik onseker. Sal Shannon dit vir haar kan doen? Sy byt op haar onderlip,