Eva se appel. Jacolet van den Berg
Читать онлайн книгу.
vra sy toe die vrou ’n noodkombers om haar en Gideon vou. Sy kry nie koud nie, maar om Gideon se onthalwe verduur sy dit.
“Hy makeer niks. Jy en die kinders ook. Dis net skok, maar julle sal saam ongevalle toe moet gaan om doodseker te maak. Is daar iemand wat ons vir jou kan bel?”
“Dankie, ek het reeds.”
Hein gaan saam met hulle hospitaal toe en al praat hulle nie veel nie, put Leah oneindige vertroosting uit sy nabyheid. Skielik is hy die bekende in die geharwar. Maar toe raak ook hý weg terwyl iemand haar ondersoek . . .
Verwarring stoot opnuut oor die newels in haar bewussyn.
Die hospitaalgange is stil toe Leah en die kinders eindelik gevrywaar word en huis toe kan gaan. Haar ouers neem die twee kleintjies ook na Leah se huis omdat hulle in elk geval daar sal oorbly tot Mari uit die hospitaal ontslaan word. Nadat Lika kleintyd ná ’n kuier by haar grootouers soos ’n hippie, met geverfde naels en gegrimeerde blommetjies op die lyf, huis toe gekom het, is Mari versigtig om die twee in haar ma se sorg te los. Haar ma het in elk geval alle kredietwaardigheid by haar oudste dogter verloor toe hulle haar twee jaar gelede met ’n daggazol tussen die vingers saam met die tuinier betrap het.
Mari het so ’n bohaai opgeskop dat Leah haar hande vol gehad het om haar suster te kalmeer. Dít terwyl haar ma die petalje doodluiters van die tuinbankie dopgehou het en toe gevra het of sy vir hulle groen tee kan gaan maak.
Later het sy verduidelik dit was sommer op die ingewing van die oomblik en vir die snaaksigheid daarvan dat sy die tuinman gevra het om vir haar ook ’n zol te rol. Sy wou uitvind waaroor die bohaai gaan en of dit regtig medisinaal is.
Mari het haar kop net geskud en haar ma gebrandmerk as onbevoeg en te onkapabel om sonder toesig na haar kinders te kyk. ’n Paar koppe het nie verniet vanaand by die ongevalle se ontvangs gedraai nie. In hierdie kritieke tyd kon Leah nie anders nie as om te dink aan die woorde van Valiant Swart se liedjie: “Sy dra te veel eyeshadow . . .”
Leah stap stywerig na die algemene mediese saal waarheen Mari geneem is.
Die suster by die ontvangstoonbank beduie haar na Mari se kamer, met ’n vermaning dat besoektyd amper verby is.
In die deur van kamer 2B steek Leah vas. Langs Mari se bed sit Hein Malherbe. Hy lyk werklik ontsteld, en daar is ware meegevoel op sy gesig. Was dit nou regtig nodig dat hy hierheen moes kom?
Maar toe sy haar blik na Mari draai, kramp haar hart in haar borskas. Dit lyk asof haar suster as verloorder uit ’n boksgeveg getree het. Daar is ’n lang pleister oor haar voorkop en ook op haar opgehewe wangbeen. Rooi snyplekkies ontsier haar andersins egalige vel. Die blou rondom haar oogkaste laat die oë gesonke lyk. Haar linkerarm is in gips, maar die res van haar lyf blyk ongeskonde te wees.
Mari sien haar in die deur en glimlag effens. Hein volg Mari se blik en staan op.
Leah probeer glimlag, maar die poging is power.
“Hoe voel jy?” Hy kom nader, steek ’n paar treë van haar vas en bekyk haar ondersoekend.
“Ek is oukei, dankie. ’n Ligte pyn in my gewrig, maar hopelik niks wat môre nog hier gaan wees nie.”
Hein lyk opreg verskonend. “Ek is so jammer, Leah. As daar enigiets is wat ek vir jou kan doen, moet jy asseblief net vra.”
“Alles is onder beheer. Vir nou.”
“Ek moet gaan. Besoektyd is seker amper verby, en jy moet ook rus.” Hy loop weer om die bed. Gee Mari se gesonde hand ’n ligte drukkie. Die gebaar, hoe onpersoonlik ook al, gooi Leah se gedagtes momenteel omver. Sy vervies haar sommer. Hein Malherbe is vir haar en Mari ’n vreemdeling, en sy kan nie eers begin om die gevoel wat in haar woel te verwoord nie.
Hein kom staan in die deur langs haar en sit sy hand bemoedigend op haar skouer. “Onthou, ek is net anderkant die muur as jy my nodig kry.” Hy kug liggies. “Ek is bly jy het nie seergekry nie.”
Sy luister nog ’n oomblik hoe sy voetstappe in die gang verdwyn voor sy langs Mari se bed gaan sit. “Hoe gaan dit hier? Jy lyk maar oes.”
Mari sit haar gesonde hand teen haar kop asof sy die omvang van die pyn probeer bepaal. Sy skud haar kop liggies. “Nie goed nie. My kop wil bars, en my arm gaan ses weke in gips wees. Hoe ek die kinders en die werk so sal hanteer, weet ek nie. Boonop gaan ek littekens op my gesig hê.” Haar stem kraak.
“Die arm gaan gesond word, en ek is daar om jou te help met die kinders en rondry. En ons weet nog nie of daar littekens gaan wees nie. Gee die wonde eers kans om gesond te word.” Leah probeer bemoedigend wees.
“Die dokter in ongevalle het my voorberei. My kop het die voorruit sleg getref. Ek het harsingskudding en gaan ’n aand of twee moet oorbly.”
“Die kinders is veilig by my. Moet jou oor niks bekommer nie.”
Mari kyk met meer aandag na Leah. “Jy moet ook huis toe gaan. Jy lyk moeg.”
“Ek is.” Leah kyk op haar horlosie. “Pa sal seker enige oomblik hier wees om my op te laai.” Sy gee Mari ’n soen teen haar slaap. “Ek hoop jy slaap goed en voel môre beter.”
“Leah.”
In die deur draai sy terug na Mari.
“Ek is jammer ek het nie gekyk waar ek gery het nie.”
Leah loop weer terug na die bed. “Dit was ’n ongeluk wat met enigeen kon gebeur het, Mari. Ek en die kinders is ongeskonde. Jy moet nou net vinnig beter word.”
Lusteloosheid druk Leah teen die kussings vas. Die dowwe klopping in haar gewrig word dringender namate die pynmedikasie begin uitwerk. Oomblikke lank luister sy na haar eie asemhaling. Die kinders slaap rustig in hul kamers. Haar ouers is huis toe kort nadat sy van die hospitaal teruggekom het.
Sag blaas sy haar asem oor haar lippe in ’n poging om haar rustiger te stem. Sy kan nie so hier lê terwyl daar ’n magdom goed is wat sy moet doen nie. Duiseligheid oorval haar toe sy vinnig opspring . . . en sy sak terug op die bed. Sy het nog nie iets geëet of gedrink nie. ’n Koppie koffie en toebroodjie is waarvoor sy nou lus het. Toe die bewing haar lyf verlaat, skakel sy die bedliggie aan. Haar linkerskouer is gevoelig. Sy trek die bandjie van haar slaaphempie weg om ondersoek in te stel. Die rooiblou merk is ’n duidelike bewys dat die sitplekgordel sy werk gedoen het.
Sy sluip verby die kinders se kamers, bang sy steur een van hulle. Terwyl die ketel kook, maak sy ’n toebroodjie. Sy sal dit sommer in die ateljee by haar werkbank eet.
Toe die broodjie op is en die koppie leeg, skuif sy dit eenkant toe. Met haar een hand streel sy oor die werkoppervlak. Dis hier waar baie van haar drome waar word. Sy is diep dankbaar dat dit nie háár arm is wat in die slag gebly het nie. Wat sou sy sonder haar hande doen?
Dis skuins ná elf, maar sy steur haar nie aan die tyd nie. Opwinding tintel deur haar toe sy die sketsboek voor haar oopslaan. Sy begin skets en die geluid van potlood op papier kalmeer haar. Die ritmiese girts-girts troos haar en laat haar vir ’n oomblik van Mari in die hospitaal, die kinders in haar huis en die buurman vergeet. Maar die skets wil nie vorm aanneem nie. Haar gedagtes dwaal terug na haar buurman wat so voorbarig was, of dalk is hy werklik net gaaf en behulpsaam, om hom deel van die middag se gebeure te maak.
Eindelik sit sy die potlood neer. Sy vee liggies oor die skets. Haar vingerpunte voel die merke wat die grafiet agtergelaat het. Die skets is net rofweg en kort nog heelwat afronding, maar dis wat sy nodig het om aan ’n beeld gestalte te begin gee. Mari en die kinders sal ook vir haar moet poseer. Die hoek van die lyne moet akkuraat wees sodat die postuur lewensgetrou is.
Leah sit die sketsboek op die esel en staan ’n ent weg om dit te bekyk. Die arms van die vrou wat oor haar kinders buig, is koesterend. Sy is ’n sterk vrou; die kinders lyk tingerig met gesigte vol hoop. Haar hande is opvallend sensitief. Hande wat heelmaak.
Hande gaan ’n belangrike rol in hierdie uitstalling speel. Haar buurman het intelligente hande. Miskien moet sy hom vra of hy model sal speel sodat sy sy hande kan skets.
Maar