Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
toe wat nie behoorlik geklee is nie. Dink jy ek sal toelaat dat my huiswerkers jou in ’n kortbroek sien?”
’n Hele swetterjoel tergduiweltjies verskyn meteens in Rina se lieflike oë toe sy die konserwatiewe edelman aankyk en met vreemde onderdanigheid sê: “In daardie geval sal ek dan maar hier onder die bome wag totdat my vriende terugkeer, of totdat dit vir jou geleë is om my na die hotel te neem. Maar ek dink nog die beste plan vir my is om al met die rivier langs aan te stap. Die een of ander tyd sal ek wel by hulle uitkom . . . Ja, ek dink dit sal die oplossing wees. Sodoende bring ek niemand in die verleentheid nie en jou huiswerkers sal ook nie die geleentheid kry om my in ’n kortbroek te sien nie.”
“Jy het reg, my huiswerkers sal jou beslis nie in ’n kortbroek te sien kry nie, want jy gaan een van Carla se rokke aantrek, señorita,” hou die man vasberade vol.
Rina se wrewel teen hierdie edelman laai elke oomblik op. Maar dan skiet ’n ander gedagte haar te binne. Sowaar, as hierdie plan van haar ook faal, sal sy geen ander keuse hê nie as om maar een van die onbekende Carla se rokke aan te trek, ’n ding wat sy nog nooit in haar lewe gedoen het nie.
Sonder ’n enkele verdere woord neem die marquês Rina liggies aan die arm en lei haar tussen die bome deur na waar sy neef en niggie nog steeds op die oewer van die rivier staan.
“Laat my toe om my neef en my niggie aan jou voor te stel, señorita,” hoor sy die edelman meteens langs haar sê.
Sy kyk op, vas in Carla se donker oë wat blink van ondeunde pret. Die volgende oomblik is haar eie blou oë vol lagduiweltjies. Haar blik skuif stadig na die neef se gesig en met verrassing merk sy dat hy dieselfde uitdrukking in sy donkerbruin oë het as dié van sy suster.
Nee, hierdie twee lyk beslis nie preuts en bekrompe nie, dink sy. Hul oë is te vol ondeunde pret en lewenslus. Ja-nee, hulle twee aard beslis nie na hul neef, die statige señor marquês nie.
Maar dan hoor sy die edelman se diep stem voortgaan: “My niggie, señorita Carla de Mora . . . My neef, señor Marco de Mora. Hierdie dametjie is señorita Rina Verhoef, uit Suid-Afrika afkomstig. Maar ’n mens kan sommer dadelik aan haar kleredrag sien dat sy ’n uitlander is. Terloops, sy het gisteroggend hier in Lissabon aangekom.”
’n Wedersydse aangename kennismaking volg, dan is die marquês weer aan die woord.
“Ek het die señorita genooi om ’n warm bad in die castelo te neem en haar in droë klere te verklee. Daarna sal sy middagete saam met ons nuttig. Maar ek vrees jy sal vir die señorita een van jou rokke moet leen, Carla. ’n Nuwe, as dit moontlik is. Die señorita sê dat sy nog nooit in haar lewe ander mense se klere gedra het nie en sy weier beslis om dit vandag te doen. Indien jy dus ’n rok het wat jy nog nooit aangehad het nie, sal die señorita geen rede hê om my uitnodiging te weier nie.”
Rina se oë ontmoet Carla s’n. Sy knik ongemerk vir die jonger meisie en skud haar kop ewe ongemerk, as teken dat haar antwoord “nee” moet wees.
Carla glimlag meteens breed en liefdevol na haar adellike neef. “My liewe Conzalo,” sê sy met ’n stroopsoet stemmetjie, “ek het natuurlik baie rokke, maar ongelukkig nie een wat nuut is nie.”
’n Stralende glimlaggie sprei oor Rina se mooi gesig. Dit sal die adellike heer ’n ding of twee leer.
“Nog ’n ding,” sê Carla,“die señorita sal hopeloos in my rokke verdrink. Ek is nie net baie langer as sy nie, ek is ook breër om my heupe en middellyf.”
“Maar sy móét droë klere kry om aan te trek . . .” begin die marquês.
“Ons het haar klere, strandsak en kamera hier, Conzalo,” lig Marco hom haastig in.
“Noem jy daardie kortbroek en bloesie klere vir ’n dame?” vra die adellike neef.
“Maar die señorita lyk nog na ’n blote kind.”
“My liewe Marco,” val die marquês hom met groot verdraagsaamheid in die rede,“Rina . . . e . . . die señorita is oor twee weke drie-en-twintig jaar oud en geen kind meer nie. Terloops, sy sal dan net so oud soos jy wees.”
“Wa-a-at!” roep Marco verbaas uit.
Carla begin sommer hardop lag. “En ek wou die señorita nog vra of ek haar sommer ‘Rina’ kan noem,” sê Carla toe haar lagbui bedaar. “Maar noudat ek weet sy is ses jaar ouer as ek, het ek waarlik nie die moed om haar dit te vra nie.”
“Jy hoef nie te vra nie, señorita,” sê Rina met ’n vriendelike glimlaggie. “Natuurlik mag jy my op my naam noem.”
“Dankie, Rina,” glimlag Carla.“Jy kan ons gerus ook op ons name noem. Ek is Carla, my broer is Marco en my neef is Conzalo. Glo my, dit is vir ons aangenaam om met jou kennis te maak. Ek en Marco stem nooit oor enigiets saam nie, maar vandag is hy dit met my eens dat jy ’n pragtige meisie is.”
“Dankie vir die kompliment,” glimlag Rina beskeie. “Maar ek vrees ek stem nie met julle saam nie. As ek ’n bietjie langer was, sou ek julle miskien nog geglo het. Maar ek moet gewoonlik skoene met uitermate hoë hakke dra, anders sien almal my aan vir ’n meisietjie wat nog op die skoolbanke hoort.” Rina lag saggies en kyk Carla met ondeunde oë aan. “Dink jy ’n matriekklas en ’n klomp musiekleerlinge sal darem vir my ontsag hê?”
“Is dit wat jy tuis doen?” kom dit steurend bedaard van Conzalo.
“Wel, ek het nog nie juis begin nie, señor,” antwoord sy. “Ek het maar pas klaar gestudeer vir hoërskoolonderwys en ook my lisensiaateksamen in musiek geslaag. Maar ek is van plan om ’n begin te maak sodra ek deur Europa gereis het; dis te sê as my pa nie daarteen kapsie gaan maak nie. My ma hou natuurlik niks van die idee dat haar enigste spruit ’n klomp onnosel kinders in musiek moet onderrig nie, en nog minder van die gedagte dat ek ’n matriekklas in wetenskap moet onderrig.”
“Wat is jou pa se beroepsrigting, Rina?” wil Marco belangstellend weet.
“Hy is ’n ortopeed,” antwoord sy.
“Dit klink interessant,” sê Marco. “Ek is self ’n mediese student.”
“Ek vind my pa se werk glad nie interessant nie,” glimlag Rina. “Hy is omtrent nooit tuis nie, ewig en altyd by die hospitaal of sy spreekkamer. Nee wat, dankie, ek sal nooit met ’n chirurg of ’n geneesheer trou nie. My man sal eendag vasgestelde werkure moet hê, of anders trou ek glad nie.”
“Wie is die gelukkige man wat jou as vrou gaan kry, Rina?” wil Carla met ’n glimlaggie weet.
“Wel, ek weet nie so mooi of hy juis gelukkig gaan wees nie,” antwoord Rina. “In elk geval, ek het ’n vriend tuis. Maar of ek met hom sal trou, is ’n ope vraag. Hy is ’n professor aan die universiteit, maar so ’n ou droë stoppel het jy nog nooit in jou lewe gesien nie. Soms hou ek nogal van hom, maar meestal verveel hy my hartlik.”
“As hy jou verveel, moet jy liewer nie met hom trou nie,” raai Marco haar aan.
“Ek dink jy het reg,” stem Rina saam. “ ’n Mens trou nie met iemand wat jou soms verveel nie. Ek hou van pret, plesier en ’n opwindende lewe. Wanneer ek dood is, kan ek begrawe word, maar baie beslis nie voor my dood nie. Maar wag, ek dink dis tyd dat ek my klere begin aantrek. Daardie drie Amerikaners sal stellig oor ’n uur of wat met die boot hier verbykom, dan wil ek gereed wees.”
“Dit spyt my, maar ek gaan jou nie toelaat om jou klere oor daardie nat baaikostuum aan te trek nie, señorita Rina,” val Conzalo haar streng in die rede. “Kom, jy gaan eers in ’n warm bad ontspan. Daarna kan jy jou klere aantrek.”
“En jou huiswerkers wat my nie in ’n kortbroek mag sien nie, señor marquês?” vra Rina met ondeunde pret.
“Ons sal van ’n sydeur gebruik maak,” verklaar die edelman. “Sodra jy gebad en aangetrek het, sal ek persoonlik toesien dat jy buite sig van die huiswerkers bly.”
Daar is ’n tergende glans en ’n vonkeling in Rina se oë wat die edelman se