Sarah du Pisanie Omnibus 11. Sarah du Pisanie
Читать онлайн книгу.
op die kind self gerig, op sy liggaampie wat spasties ruk en weer slap word.
“Stuipe!” Die woordjie ontsnap tussen haar lippe deur en hang soos onweer in die lug.
“Koue water! Tap koue water in die bad!” Sy gee instruksies aan niemand in besonder nie en lig Kurt se kop op, steek haar vinger in sy mond en rem sy tong uit. Hy byt haar vingers maar sy is nie eers bewus daarvan nie.
“Help my!” gil sy oor haar skouer. “Trek sy klere uit!” Alles is flitse, losstaande sinne, mense sonder gesigte. Iemand is langs haar en twee sterk hande skeur die nagklere van die stuiptrekkende kind af. Sy probeer hom optel maar hy ruk en bewe in haar arms en dan vat dieselfde paar hande die kind by haar en hou hom stewig vas. Adolf kyk verslae na haar en wag soos ’n kind op verdere instruksies.
“Badkamer!” Hulle beweeg langs mekaar, haar hande ondersteun die kind se kop.
Daar is nog net ’n lekseltjie water in die bad en dit lyk of Bernard die water met brute geweld uit die kraan wil pers.
Christa beduie dat Adolf sy arms moet laat sak sodat Kurt in die bad kan lê. Sy skep handjies vol water en gooi dit oor die koorsige liggaampie. Adolf ondersteun die kind se kop met die een hand en met die ander help hy om water oor die kind te spat.
Bernard kry ’n oomblik van helderheid in sy geskokte toestand en hou sy hand onder die kraan sodat die water op die kind se rukkende lyfie kan spuit.
Stadig bedaar die wilde stuiptrekkings. Die ogies hou op met rol en staar moeg en smekend in Christa se rigting. Sy lig die kind uit die water en druk die nat lyfie styf teen haar vas terwyl groot trane onbeskaamd oor haar wange rol.
Adolf kyk verleë na haar. Hy het regtig nie gedink die kind is so siek nie. Kurt kon doodgegaan het! Die verwyt vreet in sy binneste en hy kan haar nie nou in die oë kyk nie. “Ek … ek sal dadelik die dokter gaan haal,” stel hy ongemaklik voor.
“Ek het hom reeds laat kom. Ek het vir Lukas gestuur,” sê sy stil. Sy lê Kurt op die bed neer en droog hom af. Klaus is nêrens te sien nie. Bernard staan handewringend eenkant en van sy kenmerkende stywe houding is daar vandag geen sprake nie.
“Bernard, sal jy asseblief vir hom ander nagklere gaan haal? En … stel tog die kinders gerus. Arme Klaus het hom nou uit sy wese uit geskrik.”
Adolf draai ongemaklik rond. Hy weet nie wat om te doen of te sê nie, maar hy weet net hy wil haar nie nou alleen los nie. Hy gaan staan dus eenkant, half weggesteek agter die deur.
“Fräulein?” ’n Bang stemmetjie laat hulle na die deur kyk. Klaus se blonde haartjies is deurmekaar en die skrik lê oop en bloot in die groot blou oë. “Is … is hy dood, Fräulein?” begin hy onbeheersd snik.
Christa hou haar arms na hom toe uit en soos ’n bang kind kom staan hy styf teen haar.
“Nee, Klausie, hy is nie dood nie.” Sy gee hom ’n groot druk. “Hy het net ’n aanval gehad.”
“Dit is alles my skuld!” snik Klaus. “Hy het wakker geword en toe sê ek vir hom dat Fräulein weggaan en toe … toe word hy so snaaks …”
Adolf, wat nog steeds half verlore op die agtergrond staan, kyk verstom na die jong seun, al twaalf jaar oud, wat sy arms om Christa slaan terwyl sy hom liggies heen en weer sus.
“Shh! Dit is nie jou skuld nie. Dit is niemand se skuld nie. Hy het koorsstuipe gekry.” Sy paai hom saggies en vryf die blonde haartjies teer agtertoe en druk ’n soen op sy sproetneus.
Bernard kom die kamer binne met skoon nagklere en Christa maak haar arms om Klaus los. “Kom, help vir my, dan trek ons vir hom skoon nagklere aan. Die dokter sal nou hier wees en dan sal hy sommer gou gesond word.”
Klaus staan gewillig nader, dankbaar om iets vir Kurt te kan doen. Hy snuif en vee sy neus aan sy hempsmou af. Die tipiese seunsgebaar maak iets sags in Adolf wakker. Foei tog! Sy is reg, hulle ís nog net kinders. Hulle is al só ontwrig in hulle ou kort lewetjies en dan hou hy hulle verantwoordelik vir Karla en Kurt se sondes! dink hy skaam.
Daar is ’n beweging by die deur en dan loer die ander seunsgesigte verskrik na binne. Adolf staan onbewustelik nog ’n treetjie terug sodat hulle hom nie moet sien nie.
“Fräulein … Hoe gaan dit met hom? Ons het Klaus gehoor gil en toe ons hier kom, het … het hy so snaaks … gelyk.” Sy stem breek effens.
“Hy is baie beter, Gustav. Kom in en kom kyk self,” nooi sy vriendelik en staan opsy sodat hulle langs Kurt se bed kan staan.
Toe eers raak Gustav bewus van Adolf te teenwoordigheid en dadelik verstyf hy. Daardie kenmerkende ongemaklike stilte is skielik weer in die vertrek en Christa draai vinnig om. Adolf staan nog steeds doodstil hier skuins agter haar. Sy het eerlikwaar gedink hy is al uit.
“Eks- … ekskuus, baron!” stotter Gustav. “Ons … ons wou net sien hoe … hoe dit met Kurt gaan. Ons sal dadelik gaan.” Gustav druk die kinders deur se kant toe om hulle uit te kry.
Adolf wil hulle keer, maar die stugheid van jare maak dat hy geen woord kan uiter nie. Hy frons en dit ontstel die kinders nog meer. Voordat Christa kan keer, is hulle almal, Klaus inkluis, uit by die deur.
Christa kyk verwytend na Adolf en sug moedeloos. Sal niks hom ooit weer menslik kan maak nie? wonder sy swaarmoedig. Adolf sien die verwyt in haar oë en wil homself verdedig, maar lig dan net sy hande in ’n moedelose gebaar en stap vinnig by die deur uit.
Hy gaan sit diep ingedagte agter sy lessenaar. Daar het vandag in ’n kort tydjie soveel dinge met hom gebeur. Hy het soveel emosies ervaar! Die jare rol terug en hy beleef weer daardie tyd vyf, ses jaar gelede. Die ontnugtering, die vreeslike teleurstelling en eensaamheid. Die groot alleenheid in hom wat hom sou verswelg.
Hy vryf oor sy oë as Kurt se gestalte helder in sy geestesoog opgetower word. Laggend en met geen bekommernis in hierdie wêreld nie. Hy het van die een meisie na ’n ander geswerf, almal meestal van redelik ongure karakter. Meisies wat daarna blatant kom eise stel het om hul stilswye te koop. En Kurt het doodeenvoudig voortgegaan met sy lewe asof niks gebeur het nie … dit terwyl hulle klein Kurt alleen op Abendruhe moes grootmaak!
En sy, Christa van Graan, was een van hulle … so het hy destyds gedink. Daar was net iets aan haar … haar oë, haar houding? Iets het hom egter dadelik laat besef wie sy is. Skielik pas sy glad nie in daardie kategorie in nie. Sy is heeltemal anders … so, so edel en mooi van binne. Sy gee liefde met soveel oorgawe en oortuiging aan hierdie klomp weeskinders wat haar siel uittrek en haar teen die mure moet uitdryf.
Hy vryf ongemaklik oor sy oë. Die trane het oor haar wange gerol toe sy klein Kurt uit die bad getel en sy nat liggaampie styf teen haar vasgedruk het. Hy vee onwillekeurig oor sy wang waar sy hom gisteraand geklap het. Het hy hom nie dalk baie lelik misgis nie? Miskien …
Daar is ’n ligte kloppie aan sy deur en op sy bevel kom al die seuns, met Gustav vooraan, sy kantoor binne. Die ander skuil agter die groot seun en Adolf sien die vrees op sy gesig.
“Baron …” Gustav lek oor sy droë lippe. “Dit … dit gaan oor Fräulein …!”
Adolf frons liggies, en Gustav gaan vinnig voort. “Dit is alles ons skuld. Fräulein verkla ons nooit by u nie. Ons het al vreeslike goed aangevang want … want ons … wou gehad het sy moet teruggaan. Ons wil nie meer hê sy moet weggaan nie. Ons … weet nie waaroor baron vir haar kwaad is nie, maar … maar ons weet dit sal ons skuld wees. Dit is ek wat haar laas nag gaan roep het toe Kurtie siek geword het. Ek het geweet ek moet vir Frau Maria gaan roep maar …” Gustav laat sak sy kop, skielik skaam oor sy stortvloed woorde.
“Maar Frau Maria gee sommer vir almal kasterolie as een van ons siek is,” help Heinz vir Gustav.
“En … en dit is ek wat die haan in die meelblik gesit het,” sê Carel, sy groot blou oë vol selfverwyt.
“Ja, baron … en ek het hom gehelp,” voeg Niko by en kruip veiligheidshalwe agter Gustav weg.
Adolf kyk ongelowig na die seuns wat, ongeag die