Skerwe van geluk. Louisa du Toit
Читать онлайн книгу.
se neus wou vryf, maar hy is teen hierdie tyd knus in die arms van Emaline Kemper, die los, gemaklike een wat haar aan g’n konvensies steur nie en wat inderdaad seker die Vermeulens, en vir Madie daarby, baie naïef vind.
Emaline laat geen geleentheid verbygaan, so het Madie tydens hulle kort kennismaking vasgestel, om almal daaraan te herinner dat sy ’n fotografiese model is nie. Aan tant Mart het sy die rede vir haar sukses uitgestippel, duidelik ook vir Madie se ore bedoel.
“Hulle kyk eerstens na beenstruktuur,” het sy verklaar en met haar vingerpunte oor haar wangbene gevee. “Dan kyk hulle na goeie vel en tande. Dan soek hulle iemand wat ’n bewussyn van haar werk in haar omdra. Jy moet nooit vergeet wat jy is nie. Dan soek hulle ook lengte. Hulle soek ook niemand wat na aan ’n kindermodel kom, dit wil sê sonder selfbewustheid.”
“Is hulle regte mense, met ’n adres?” het Madie gevra toe sy dit nie meer kan hou nie.
Sy is aangekyk asof die kat haar ingedra het, en sy moet erken dat sy nogal ’n bietjie klein en vaal teen hierdie vroulike verskynsel gevoel het. ’n Mossie teen ’n glansvlerkspreeu. Teen sin en wil het Madie die ander meisie se byna wilde kleure treffend gevind. Raafswart hare, potblou oë, felrooi lippe, spierwit tande, maskara-omlynde oë, rouge-wange, turkoois laehalsbloes. Bene wat nie ophou nie, sonbruin vel, nie sommer enige meisie nie. Niemand kan De Wet verkwalik dat hy swymel nie.
De Wet het met trots vertel hoe sy in die wagtende tou by ’n poskantoor deur ’n agent ontdek is. “Lewe sy nie te ongeorganiseerd nie?” wou Madie snipperig ná daardie ontmoet-episode weet. Want hy het vertel hoe Emaline nie vir laatnagpartytjies skrik nie. “Sy moet tog te alle tye uitgerus en afgerond wees. En stiptelik.”
“Sy lyk altyd op haar beste,” het hy teruggekap.
“Seker met genoeg grimering, ja.”
“Nou is jy katterig.”
“En sy is nie, of hoe? Tipiese kattegedrag: As iets hol, is dit ’n speletjie. So, jy het gehol, en sy het jou aangekeer en sy speel nou met jou.”
“Madie, daar is ’n misverstand: Ek vra nie jou goedkeuring vir my meisie nie, ek vertel jou maar net van haar.”
“Wel, ek is nie geïnteresseerd nie, kies vir jou ’n ander gehoor.”
Van toe af het hy nogal minder oor Emaline probeer praat, hoewel hy maar graag die naam op sy lippe troetel. Soos vanaand weer. Eintlik is Madie hartlik siek daarvoor.
“’n Rand vir jou gedagtes,” sê Theo langs haar.
So deeglik, dink Madie. Hy onthou selfs om weens inflasie ’n sent na ’n rand te verhoog. “Dis te veel,”sê sy glimlaggend. “My gedagtes is op die oomblik niks werd nie.”
“Dis te hope.” ’n Skewe glimlag raak sy mondhoeke. Het hy gereken dat sy aan De Wet sit en dink? Wel, sy het, maar vlugtig, en dit net om haar oor Emaline te vererg, en oor sy eiegeregtigheid vanaand, asof hy volle seggenskap oor haar en haar woonstel het. Eintlik is haar volle gedagtes by Theo.
Hy kyk vlugtig na haar voordat hy weer sy aandag op die besige straat vestig. Die opwinding laat haar maag ’n draai gee. Iets in daardie blik het haar bo alle twyfel laat besef dat hy wel deeglik in haar belangstel, en dat hy nie van plan is om gras onder sy voete te laat groei nie.
“Soek jy gewillige arms om jou te omhels?” Hy het gesien dat sy haar hande om haar boarms vou. Inderdaad ontsnap niks aan sy aandag nie.
“Nie nou nie,” antwoord sy met ’n ademlose laggie. “Daarvoor sal jy die stuurwiel moet los, en ek wil darem nog lewe.”
“Vir my?” vra hy reguit.
Sy, wat in die Vermeulens se huis haar woord leer doen het, glimlag net effens en byt haar onderlip vas.
2
“Nou kyk,” sê Emaline Kemper en plant haar hande op haar heupe, “vir een met ’n vol program is ’n halfuur lank om te wag.”
Om so suikerpot te staan, dink De Wet, is nie juis vleiend vir ’n hoog aangeskrewe model nie, maar hy moet erken dit verleen iets verleideliks. Sy dra ’n kort kortboekie en skraps bloesie.
“Ek het dit een keer aanvaar toe jy laat gekom het omdat jy jou fopsussie help trek het,” borduur sy voort. “Ek het dit ’n tweede keer aanvaar toe jy haar help inskud het. Verwag jy werklik ek moet dit ’n derde en honderdste keer aanvaar? Sedert sy gekom het, het jy nog niks anders gedoen as om soos ’n skoothondjie rondom haar te draai nie.”
“Ek weet jy’t nog nooit daarvan gehou dat ek aan my familie geheg is nie.”
“Familie nog miskien, ou dier. Maar daardie fopsussie van jou …”
“Ek word die duiwel in as jy haar so noem, want ek weet nie waar jy aan die woord kom nie. Ek glo dit staan in g’n woordeboek nie.”
“En natuurlik is jy onnatuurlik in jou vreeslike familieliefde. Vat nou ons gesin, byvoorbeeld …” Sy beduie met die kop rondom haar.
“Ek sien nooit veel van hulle nie, maar toe maar.”
“Dan hoop ek jy sien hulle nog genoeg om te besef dat jy en jou familie uit die ark kom met julle danige lojaliteit. My pa en ma het mekaar nog nooit aan bande gelê nie, ook nie hulle kinders nie. Ons is vry mense en daarom bly ons nog bymekaar. As ons alleen wil vakansie hou, is dit daarnatoe. As my ma lus kry om deur Europa te gaan ryloop, dan doen sy dit. Geld en besittings het vir ons geen waarde nie, ons geniet liewer die lewe daarmee as om hier ’n ou ornamentjie en daar ’n ou meubelstukkie te staanmaak, wat ewe ordentlik by mekaar pas.”
De Wet dink aan sy ma se keurig versorgde huis met die talle ornamentjies waaraan sy sentimentele waarde heg. Van die meubels is antiek. Is dit nou skielik ’n sonde?
Onderwyl sy praat, kyk hy in die Kempers se oopplanwoondeel rond. Soos Emaline sê: Dit lyk maar byeengeskraap. Daar is geen samehang tussen die verskillende meubelstukke nie. Rafels steek uit langs die mat se uitgetrapte kante en daar lê krummels op die kaal eetkamertafel. ’n Yslike lampskerm van gekleurde sakgoed, een van Margie Kemper se kunsterige maaksels, staan soos ’n mislukte vuurpyl in die hoek.
Weelde ken hy self nie, maar hierdie onkonvensionele manier van lewe en doen ewe min. Een ding is seker, dit verg nie veel moeite vir ’n ekstra persoon om by die huishouding in te skakel nie. Talle vriende, oud en jonk, wandel heeldag eenkant in en anderkant uit en die Kemper-ouerpaar beroem hulle daarop dat almal tuis voel.
De Wet luister hoe Emaline die algemene maniere, voorkoms en gang van hulle soort lewe goedpraat en hy dink: Eintlik moet ek Madie saamnooi hierheen, want sy sal behoefte aan huislikheid hê. Maar of sy hier tuis sal voel, is ’n ander saak. Dis eintlik baie lekkerder daar by haar in die klein woonstel, veral waar hy net ’n buitekamer huur. Maar nou lyk dit of hy by Madie nie meer welkom is nie. So ’n vervlakste kamma-prof met sy bril en stywe houding. Dink natuurlik Madie se fopboetie, om Emaline se terminologie te gebruik, is ’n ongeletterde Jan Rap. Hmf.
“Vir wat hmf jy?” wil Emaline geraak weet.
“Ekskuus, ek het dit net gedink. Ek bedoel, ek wou dit net dink.”
“Is dit omdat ek gesê het julle kom uit die ark? Dan wil ek dit net bevestig, hoor. Stel jou voor: Daardie fopsussie van jou moet opgepas word. Oppas. Belaglik. ’n Mens moet vry wees om self te besluit hoe jy wil lewe. Dis my ouers se standpunt en dit het nog altyd goed genoeg vir ons gewerk.”
“In vergelyking met wat?”
“Kyk na my, of hoe? Dis omdat ek vry voel en selfversekerd is dat ek so ’n goeie model is.”
“’n Model staan nie wydsbeen en hande in die sye nie.”
“Ek is nie nou voor die kameras nie.”
“Ek dog jy sê jy is altyd bewus daarvan dat jy ’n model is.”
“Aag, bla-bla-bla.”
“En jou sitvlak is ook