Die kluisenaar van Abendruhe. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
voor hulle op. Dis omring deur hoë, lowergroen bome en ruie struike. Dis werklik ’n pragtige toneel, en selfs Thero is verplig om onwillig te erken: “Hm. Nogal ’n luukse tronk, moet ek sê.”
“Tronk?” Magriet lag. “Dis die laaste ding waarmee ek dit sal vergelyk. Ek sal liewer sê dit lyk soos ’n luukse vakansieoord in die berge.”
“Dit is nie. Dit is ’n tronk, en ek sê vir jou nou al, hier gaan ek nie bly nie! Dis dan kilometers van die beskawing af!”
Miskien juis die rede hoekom dit hier gebou is, dink Magriet, maar sy bewaar die swye. Sy kan haar maar gereed maak vir moeilikheid. Thero is weer in een van haar koppige, onmoontlike buie.
Hulle ry deur die groot hek waaroor die woord Abendruhe in ’n boog aangebring is. Dit ontlok ’n “dit klink na doodgaan” van Thero.
’n Paar minute later word hulle deur ’n vriendelike meisie in verpleegstersuniform ontvang – die eerste teken dat hierdie pragtige plek in die berge eintlik ’n hospitaal is. Hulle sit egter skaars, of ’n binnedeur gaan oop en ’n lang man in die wit baadjie van ’n dokter maak sy verskyning.
Iets trek in Magriet saam. Terwyl die vreemdeling nader stap, raak sy oortuig daarvan dat dit nie hul eerste ontmoeting is nie. Dis die man wat sy gisteraand by die deur van die motel raakgeloop het. Die een wat in die swart motor weggery het.
Dan staan hy voor hulle.
“Goeiemôre. Ek is dokter Emile Fraser. Jy is vyf minute laat.”
2
Sy oë is op Magriet gerig asof hy haar as die skuldige beskou.
Sy stamel effens onbeholpe: “Ek is jammer. Ons het ’n bietjie laat opgestaan en die bergpas …”
Sy swyg toe sy wenkbroue veelbetekenend lig en sy voel hoe die bloed ’n tweede keer deur haar wange spoel. Sy blik sê duidelik: Ek weet presies hoekom julle so laat opgestaan het. Jy hoef nie flou verskonings by my te kom aanvoer nie.
Dit lyk asof hy Thero nog nie eens raakgesien het nie en vir dié dametjie is dit ’n rare ondervinding. Gewoonlik is dit sy wat eerste die aandag trek. Hoewel sy nog voor haar aankoms hier reeds besluit het dat sy niks van hierdie kluisenaarsdokter gaan hou nie, staan dit haar nou glad nie aan dat sy blykbaar nie indruk op hom maak nie.
“O, dokter Fraser! Aangename kennis!” sê sy nou met haar aanloklikste glimlag en Magriet se oë rek effens terwyl sy vinnig na haar kyk. Thero se slegte luim van ’n paar minute gelede het soos mis voor die son verdwyn.
Hy kyk Thero nou die eerste keer reguit aan en Magriet hou hom fyn dop, maar wag vergeefs op die bekende tekens van bewondering. Tot haar verbasing bly sy gesig uitdrukkingloos en sy wonder effens geamuseerd of hy al so ’n kluisenaar geword het dat hy nie eens meer ’n asemrowende mooi vrou kan herken wanneer hy een sien nie!
“Ek weet nog nie wie is wie om die bekendstelling te sekondeer nie,” merk hy droog op en ’n oomblik is selfs Thero ’n bietjie van stryk gebring. ’n Ietsie van die sjarme verdwyn uit haar glimlag.
“Hoe nalatig van ons! Ek is Thero van Zyl en dit is my niggie, Magriet Marais, wat my vergesel.”
“Dan is jy die pasiënt?”
Thero lag vrolik. “So verneem ek!”
“Jy voel nie soos een nie?”
’n Fyn fronsie het tussen haar wenkbroue verskyn. Sy hou niks daarvan om oor haar gesondheid te praat nie en die man se kort-af, saaklike houding staan haar glad nie aan nie.
“Dis sommer my ouers se verbeelding en ou dokter Venter …”
“Dokter Venter is ’n kollega wie se opinie ek respekteer.”
Magriet snak effens na asem en moet dan haastig ’n glimlag bedwing. Teen hierdie man gaan Thero haar vasloop, dis nou nie altemit nie! Die tweede keer binne die bestek van ’n paar minute is die rykmansdogter op haar plek gesit.
Thero klink beslis minder joviaal toe sy sê: “Wel, dis mý gesondheid en ék behoort darem seker te weet of daar werklik iets ernstigs skort, nie waar nie?”
“Nie noodwendig nie,” is die koel antwoord. “Maar as jy dan so oortuig is daarvan dat jy niks makeer nie, wat kom soek jy hier? Jy het mos dan nie my hulp nodig nie. Ek is net beskikbaar vir mense wat werklik siek is en gehelp wil wees. Goeiemôre, dames!”
Hy draai sonder meer om en hierdie keer het selfs die selfversekerde Thero geen woorde nie. Magriet is so verslae dat sy die breë skouers van dokter Emile Fraser net agterna kan staar. Dis Thero wat die eerste weer haar asem terugkry en opspring net voordat die groot gestalte deur die deur verdwyn.
“Wag so ’n bietjie, dokter!”
Hy draai stadig om en kyk kalm en onversteurd terug in die blitsende blou oë.
“Ja, juffrou?”
“As jy dink dat ek hierdie hele ent pad gekom het net om deur jou vir die gek gehou te word, begaan jy ’n groot fout, dokter!”
“Die skoen is aan die ander voet, juffrou. Ek is die een wat vir die gek gehou is. Dis ék wat van my kosbare tyd moes mors op iemand wat nie werklik my hulp wil hê nie.”
Thero is woedend.
“Luister, dokter, jy gaan my ondersoek …”
“Op Abendruhe is dit ék wat die bevele gee, juffrou Van Zyl! Jou afspraaktyd is ook verby. As jy werklik seker is dat jy wel ondersoek wil word, sal jy moet wag totdat ek weer ’n tydjie beskikbaar het.”
“En wanneer sal dit wees?”
“Net wanneer dit my pas. Miskien oor ’n paar dae.”
“Wat?”
“Jy sal my nou asseblief moet verskoon. Ek het werklik nie langer tyd om jou geselskap te hou nie.”
Die deur gaan met mening agter hom toe en ’n oomblik is dit doodstil in die vertrek. Dan bars Thero briesend los: “So ’n onbeskofte … hermiet! Kom ons ry, Magriet, voordat ek …”
“Moenie kinderagtig wees nie, Thero,” keer Magriet ontsteld, ook nou bitter vererg oor die dokter se optrede. As hy moet weet watter gesukkel dit gekos het om Thero te oorreed om hierheen te kom, sou hy baie meer taktvol opgetree het. Werklik, sy het nie sulke behandeling van hom verwag nie! Dis ’n wonder dat hy nog pasiënte kry! Thero het alle reg om woedend te wees. Maar Magriet weet ook dat hulle nie durf terugkeer voordat hierdie man Thero ondersoek het nie. Iets vertel haar dat haar niggie hierdie dokter se hulp wel nodig het.
“Dit sal ’n groot bohaai afgee as ons by die huis aankom en moet erken dat die man nie aan jou geraak het nie. Hulle sal nie ophou met torring voordat jy nie weer gekom het nie. Ons is nou hier; laat ons dit in hemelsnaam agter die rug kry!”
“Maar hy wil my nie ondersoek nie! Jy het self gehoor …”
“Ek weet, maar laat ons redelik wees,” probeer Magriet haar kalmeer. “Jy het duidelik aan hom te kenne gegee dat jy nie siek is nie. Soos dit lyk, is hy ’n baie besige man. Hy het hom toe natuurlik vererg en gedink jy kom net sy tyd mors.”
“Ons kan teruggaan en sê hy het my ondersoek, maar niks fout gevind nie,” sê Thero bot, hoewel heelwat kalmer.
Magriet skud haar kop en glimlag.
“Ons sal nooit daarmee wegkom nie, Thero. Dokter Venter sal ’n verslag van dokter Fraser verwag en dan sal alles uitkom.”
“Maar wat moet ek nou doen? Hom gaan soebat?” vra Thero vererg.
Magriet lag nou openlik. “Dit wil my amper so voorkom!”
“Dit sal die dag wees!” bars Thero opnuut los.
Magriet sê haastig: “Nee, toemaar, ek maak maar ’n grap. Dit sal darem seker nie nodig wees nie. Sy luim sal waarskynlik teen vanmiddag beter wees en dan sal hy jou natuurlik