Dokter van drome. Kristel Loots
Читать онлайн книгу.
hy met haar praat asof sy ’n onderdaan is.
Sy is! Sy ís eintlik ’n onderdaan, maar sy pas nie goed in die rol nie!
“Dis reg, ja,” antwoord hy onverstoord. “Dis een van die vereistes waaraan die suksesvolle kandidaat moet voldoen. My ontvangsdame se gesig is die eerste waarteen my voornemende pasiënte vaskyk wanneer hulle hier aanland en sy kan nie lyk soos ’n operasie wat ’n misoes uitgedraai het nie.”
“Wel …” laat sy huiwerig hoor. “My hare krul van nature en ek het dit lank laas laat reguit maak.” Die meeste mense bewonder haar wilde blonde boskasie en sy kry heelwat komplimente daaroor. “Op die oomblik trek ek nogal ’n bietjie na Medusa, jy weet.”
Toe hy nie onmiddellik reageer nie, gryp sy die geleentheid aan om hom in eie munt terug te betaal. “Medusa, jy weet? Een van die Gorgone uit die Griekse mitologie?”
“Wat so verwaand geraak het dat sy reggesien moes word, ek weet, ja. En daarna die arme ouens wat haar per ongeluk raakgesien het, laat versteen het. Ai … te … tai … te … tai! Dit sal nie goed wees as jy my pasiënte in klip laat verander nie. Veral nie as ek nog aan hul gesigte moet werk nie. Het jy ook Medusa se wrede geaardheid geërf?” wil hy weet. “Dit klink so.”
Anastasia sug innerlik. Sy het die kans om vir ’n persoonlike onderhoud genooi te word liederlik verbrou. O wel, dan is dit maar hoe dit is, besluit sy gelate. Another one bites the dust.
“Sou sissende slange om my kop my dus verder diskwalifiseer?” Sy speel senuweeagtig met die koord van die telefoon tussen haar vingers.
“O, beslis, ja. Ek het ’n sustertjie sonskyn in my spreekkamer nodig, nie ’n feeks van ’n vrou met ’n giftige tong nie.”
“Ek verstaan,” sis sy. “Sag en lief. Seker om by jou eie innemende geaardheid en sjarmante persoonlikheid te pas. Ek kan sommer hoor jy is Prince Charming in lewende lywe.”
As sy nie van beter geweet het nie, sou sy kon sweer sy hoor hom sag lag.
“Ek hou my sjarme vir my pasiënte, juffrou De Wit. Anders sal my gestel dit nooit hou nie. Daar is niks wat jou gesigspiere so moeg maak soos om heeldag ’n glimlag te veins nie.”
“Is dit jou professionele mening?”
“Nee wat, enige bobbejaan kan jou dit vertel.” Sy stem verander, raak meer formeel. “Ek sou nog ure lank so met jou kon sit en ginnegaap, meisie. As ek nie ’n praktyk gehad het om na om te sien nie.” Sy hoor hom weer in iets blaai. “Wag, laat ek sien hoe lyk die res van my dag. Dit gaan dol hier sonder ’n assistent en ek moet regtig so gou moontlik iemand aanstel om my te help.”
’n Sprankie hoop ontvlam weer. Kan dit wees dat hy dit tog oorweeg om haar van aangesig tot aangesig te ontmoet?
O, sy sal nie ’n voet verkeerd sit nie, sy sweer.
’n Pil drink om haar senuwees te kalmeer as dit sal help. ’n Wag voor haar mond hou. Sy sal ja en amen en so inskiklik wees dat hy nie sal weet wát hom getref het nie. ’n Engel uit die hemel! Stepford wife par excellence. En hopelik sal hy vergeet van haar voortvarendheid tydens hierdie telefoongesprek, dit aan PMS of so iets toeskryf.
“Ek het tot onlangs toe ’n rol in ’n sepie gespeel,” sê sy toe dit te lank stil is na haar sin. “Ek was Debora in Die dae van ons liefde – ek weet nie of jy die reeks ken nie.” Dit behoort hom gerus te stel oor haar voorkoms.
Hy lag. “Jong, ja, deesdae is sepies so volop soos vlieë in die somer.”
“En word sepiesterre onder elke bos uitgeskop?” Sy lag ook. Ewe inskiklik.
“Ja, wel … en dit hang natuurlik ook af of jy die rol van die heks of dié van die heldin gespeel het.”
Wys jou wat hy weet. In ’n sepie is die feeks van die verhaal dikwels die mooiste in die land, dink Anastasia. Hy lap miskien die gesigte van sepiesterre, maar dit lyk nie of hy veel van die intrige van ’n verhaal af weet nie. Ook nie juis van Die dae van ons liefde nie.
Sy het gehoop dit sou hom beïndruk dat sy deesdae ’n taamlik bekende gesig is en selfs onder die wie’s wie tel wat spesiaal na glansgeleenthede uitgenooi word. As die okkasie nie te groot of belangrik is nie …
“Waaraan is jy toe dood?” wil hy weet en weer verbeel sy haar daar is ’n glimlag in sy stem.
“Ek verstaan nie …” Sy dwing haar gedagtes terug.
“In die sepie, meisie. Dit lyk nie of jy oorleef het nie.”
“Dit was net ’n tydelike rolletjie,” skerm sy. “Die vervaardigers wou eers sien hoe die kykers op die karakter sou reageer. Dit was ’n soort proeflopie.”
“En toe word jy geweeg en te lelik bevind?”
“Nie noodwendig nie. Daar bestaan die moontlikheid dat ek in die toekoms aan die vergetelheid ontruk sal word.”
“Wanneer jy uit jou koma kom?”
Nou twyfel sy nie meer nie – hy spot met haar, die blikskottel!
“Nee!” verseker sy hom en verander haar stem met opset om so dramaties moontlik te klink. “Ek is helaas dood en begrawe. Ses voet onder die grond. ’n Motorongeluk, as jy nou moet weet. Teen ’n krans af. In vlamme. Baie dramaties. Baie treurig. Daar was nie ’n droë oog in ’n Suid-Afrikaanse sitkamer nie. Maar …” Sy aarsel ’n oomblik, hoor hoe hy onderlangs lag. “Maar … ek het glo ’n tweelingsuster, een wat net so beeldskoon is soos ek.”
“Dis al wat ek wou weet, engel. Dat jy beeldskoon is. Ek wou nie jou hele lewensverhaal hoor nie.”
“Ja, ek is mooi genoeg,” sug sy. En dit het my al diep in die moeilikheid laat beland, dink sy bedroë.
“Met Medusa-hare en al?”
Vir ’n plastiese chirurg wat so gewild is dat jy glo maande voor die tyd ’n afspraak moet maak as jy hom te siene wil kry, het die man baie tyd vir twakpraatjies.
“Ja. Dit word as een van my pluspunte beskou. Ek is blond en … en mans is mal oor my.”
Sy kan raai hoe grootdoenerig dit klink, maar dis dalk die enigste taal wat hierdie arrogante man sal verstaan.
“Was daar nog iets wat jy wou weet?” vra sy.
“Nee wat, jy klink mooi genoeg, maar ons sal drasties aan daardie houdinkie van jou moet werk.”
Anastasia sluk die bytende woorde wat in ’n vloed oor haar lippe wil stroom. Hy’t gelyk. Sy sal haar moet regruk, deernis in haar hart moet kweek as sy vir dokter Juan Harmse en sy pasiënte ’n sustertjie sonskyn wil wees. Maak nou nie saak wat sy van hulle dink nie. Haar persoonlike sieninge oor mense wat die mediese beroep so misbruik, is nie ter sake nie.
“Is jy nou by die huis?” vra die einste dokter onverwags.
“Ja …”
“Waar bly jy?”
“Waar ek bly?”
Wat op aarde traak dít hom? Dring hy selfs daarop aan dat ’n mens die regte adres moet hê voordat jy sy pasiënte se name in ’n afspraakboek mag skryf? Is daar dan werklik geen perke aan sy hovaardigheid nie?
“Ja, liefie. Jou adres? Jou huis? Waar is dit?”
“Panorama.”
Dis eintlik Parow, maar Panorama klink beter. Jammer dit kan nie Welgemoed wees nie.
“Waar?”
“Die Sonskyn-kompleks in Beyleveldstraat. Hoekom?”
“Beyleveldstraat? Die een met die baie bome? Dis mos in Parow. Ek dink ek weet waar dit is. Ek kry jou oor ’n halfuur daar.”
“Ek verstaan nie?” Aarde tog, sy klink soos ’n papegaai.
“Dan ry jy gou saam met my lughawe toe. Ek moet twee pasiënte wat van New