Tango met ʼn chirurg. Rykie Roux
Читать онлайн книгу.
sonder om aan iets wat steriel is te raak.
“Sien julle die fassikulasies van die spiere?” vra Romi en gefassineer kyk Salome na die klein rukbeweginkies wat die pasiënt met sy vingerpunte en tone maak.
“Hy is nou onder van die induksiemiddel wat ek gespuit het,” sê Romi weer. Sy het seker nes Bart sesdejaars onder haar sorg, besig met hul Narkose-blok, besef Salome. “Ek het hom met scoline gespuit, daarom fassikuleer hy. Dis ’n kortwerkende spierverslapper, sodat ons die narkosepyp verby sy stembande kan kry. Ons gaan die masjien vir hom laat asemhaal, want hy is in skok van die koeëlwond en bloedverlies, en ons wil sy kragte spaar. Sodra ek hom geïntubeer het, gaan ek vir hom ’n langwerkende spierverslapper ook gee.”
“Probeer om net aan die binnekant van die handskoene te vat,” hoor Salome Bart vir Tiaan sê. “Onthou, buite wil ons hulle steriel hê.”
Dit voel vir Salome of al haar sintuie indrukke en inligting dorstig absorbeer soos wat ’n droë depper vloeistof opsuig. Wat haar opval, is die rustige atmosfeer in die teater. Dis soos in ’n kerk. Nee, dis nie soos in ’n kerk nie, dis eerder soos in ’n tempel vol priesters, besluit sy toe sy uit die hoek van haar oog sien hoe bedrywig, maar doelgerig die een figuur na die ander rondbeweeg. Sy sien hoe nog vier groengeklede figure by die skropkamer se deur inkom. En dit lyk of elkeen presies weet wat hy of sy moet doen.
Om te dink dat sy deel van hierdie heiligdom is. Sy vergeet van haar verleentheid in die aantrekkamer, en sy weet dat sy die regte beroepskeuse gemaak het. As sy net ook van Bart de Lange en die effek wat hy op haar het, kan vergeet. Beslis trek sy haar handskoene aan en maak die voorste toutjies van haar jurk vas.
“Juffrou,” sê Ina skerp en Salome kyk op. “Ja, jy,” laat sy weer ongeduldig hoor, die simpatieke stemtoon wat sy netnou met die pasiënt gehad het, skoonveld. “Kan jy vir my hierdie bakkie met die jodium kom wegvat? Hier is te min plek om dit neer te sit.”
Ina het nou ’n deppertang in haar hand en is besig om bloedbesmeerde stukkies lap, watte en deppers van die groot wond in die pasiënt se sy af te haal. Sy gooi dit in ’n drom wat langs die bed staan.
Salome is verbaas dat Ina nie eerder een van die verpleegsters dié opdrag gegee het nie. Dan besef sy wat die suster besig is om te doen. Soos by ’n trop leeus, wil Ina vir Bart wys dat sý die dominante wyfie is en aanspraak het op die gesogte mannetjie.
Salome vererg haar. Dis die eerste keer dat sy haar midde-in so ’n magspeletjie met al sy seksuele ondertone bevind. Wees professioneel, vermaan sy haarself, en moet eenvoudig nie saamspeel nie. As sy van jou ’n skiewie wil maak, nou goed dan. Gaan haal net die ellendige bakkie, redeneer haar redelike kant. Maar wie de duiwel dink sy ís sy? kry haar kwaaier kant ’n oomblik lank die oorhand.
Toe Salome opkyk, merk sy dat Bart haar staan en dophou. Sy sien dat daar ’n klein driehoek tussen sy wenkbroue vorm soos hy frons. Dis ’n versoberende gedagte dat hy dalk geraai het wat in haar gedagtes aangaan en verleë stap sy dadelik na Ina toe.
“Pasop!” keer Ina kwaai. “Jy mag aan niks op die groen doeke raak nie! Dis steriel.”
Salome, wat hoor Ina is steeds besig om haar sielkundige kleim af te baken, vries in haar spore en amper-amper gly haar voete, wat seepglad in haar oorskoene voel, onder haar uit. Sy beweeg versigtig om die teaterbed na Ina toe. Met ’n kopknik wys Ina vir Salome na die vlekvryestaal-bakkie vol jodium wat op die pasiënt se roerlose bene staangemaak is. Salome druk opnuut met mening alle gevoelens van gebelgdheid oor die suster se hovaardigheid opsy, tel die bakkie in albei hande op en skuifel voetjie vir voetjie in die rigting van die teater se deur. Sy moet nou net nie die skommelende inhoud van die bakkie gaan staan en uitmors nie, bid sy saggies.
Van voor af kom ’n man, ook in teaterklere, aangestap. Van agter sy teatermasker kan ’n mens net sy paar grysgroen oë, wat Salome aan ’n kiepersolboom se blare laat dink, uitmaak en die kreukels daaromheen, wat verklap dat hy al ’n hele paar winters agter die blad het. Hy lyk vaagweg bekend.
“Nuut hier by ons, verpleegstertjie?” vra hy en sy sonore stem laat klink die verkleinwoord omtrent neerbuigend. Hy trek sy wenkbroue spottend vir haar op.
Dis die laaste strooi. Salome voel hoe haar humeur, wat sy tot dusver so sorgvuldig onderdruk het, opvlam. “Goeiemôre,” groet sy oorbeleefd, voor sy uit die hoogte byvoeg: “Ek is juffrou Verster en ek is ’n sesdejaar mediese student.”
Sy sien hoe sy blik fronsend na die blink bakkie in haar hande gly asof hy nie kan begryp waarom sy dit ronddra as sy een van die studente is nie. Met onheilige genoegdoening sien sy hoe die deel van die man se gesig wat agter die teatermasker uitsteek effe verkleur.
“Suster!” bulder hy so onverwags dat Salome ruk soos sy skrik en ’n paar druppels jodium op die vloer laat spat. “Wat de donder gaan hier aan?”
Toe hy so te kere gaan, besef Salome met ’n siek skok die man voor haar is niemand anders nie as die vermaarde professor Dekker, die departementshoof van Chirurgie. Omdat sy hom tot dusver nog net in haar derde jaar raakgeloop het toe sy as deel van ’n groot klasgroep teorieklasse by hom gehad het, het sy hom nie agter sy teatermasker herken nie. Maar soos die meeste studente in die fakulteit weet sy dat prof Dekker die reputasie het dat hy briljant is, maar befoeterd!
Die ellendige Ina! Sy het haar heeltemal oorstuur, dink sy gebelgd. En net so Bart de Lange, verwyt sy hom sommer ook! En sy was hopeloos te groot vir haar skoene met die prof. Hy dink sweerlik sy het aspris ’n gek van hom probeer maak omdat hy haar vir ’n verpleegster aangesien het.
“Hoe bedoel prof?” vra Ina behoedsaam.
“Hoekom word mediese studente as stuurjongens gebruik? Waar is jou verpleegsters?” vra hy met ’n harde stem.
Salome staan versteen.
’n Stilte so groot soos voor die geboorte van die eerste ster in die Melkweg sak oor die teater neer.
“Ag, dis nie moeite om gou die bakkie weg te neem nie,” probeer Salome blindelings wal gooi.
Sy begin oorhaastig verder stap, maar dan voel sy hoe haar voete onder haar uitgly. Sy roei wild met haar arms om haar ewewig te probeer behou, maar dan kantel sy vooroor. Toe sy weer kyk, lê sy uitgestrek op haar maag op die gladde teatervloer. Haar hele lyf pyn op duisend plekke.
Om haar en oor haar is die verswelgende reuk van jodium. Dit kom van die oranjebruin spatkolle wat soos ’n bloedspoor oor die blink vloer tot by die deur lê. Jodium is toe tog nie oranjebruin nie, dink Salome onsamehangend, terwyl dit voel asof sy wil naar word. Die kleur van jodium sal vir haar na vandag altyd seesiek-groen wees.
Daar hang ’n nog dikker stilte as netnou oor die teater, afgesien van ’n klatergeluid wat aanhou en aanhou. Wat lawaai so? dink Salome fronsend, heeltemal deur die mis geskrik en geval. Sy kyk asof gehipnotiseer na die vlekvryestaal-bakkie voor haar, wat al hoe skewer en skewer waggel en uiteindelik doodstil bly lê. Eers toe die houer tot stilstand gekom het, besef sy dat dit die bakkie is wat so geraas het.
Sy moet opstaan, probeer sy haarself aanspoor, sy móét van die vloer af opkom. Maar as sy daaraan dink dat sy almal in die teater, en veral Bart de Lange, weer in die oë sal moet kyk, begewe haar moed haar. Sy knyp haar oë styf toe en wens dat as sy hulle weer oopmaak, sy in ’n hospitaal in Doebai, ag, in sommer enige ander plek ver, ver hiervandaan moet wees.
“My magtig, juffrou, weet jy nie dat ek stilte in hierdie teater wil hê nie? Ons probeer mense hier genees, verstaan jy? Staan nou dadelik op en kan iemand asseblief daardie gemors kom opvee,” sê professor Dekker geïrriteerd en vee-vee oor van die spatsels op sy teaterbroek.
Salome kyk op, vas in suster Ina Evertse se oë. Duidelik sien sy die kat-met-’n-piering-melk-uitdrukking in haar kykers, soos wat sy haar verlekker in Salome se verleentheid.
Dis Tiaan wat eerste nader storm om haar te kom help.
“Wag, meneer Fouche,” keer Bart en buk oor Salome.
Hy hou sy hand na haar toe uit. Sy hande is nie pianisfyn soos wat sy haar nog altyd verbeel het ’n chirurg se hande moet wees