Ena Murray Keur 7. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
van verwaarlosing en afskeepwerk te sien. Weer speel die soet-suur glimlaggie om haar mond terwyl sy met Lientjie gedienstig aan haar sy al die hoekies en gaatjies deursoek.
Ouma het die ding so maklik laat lyk. “Jy kan mos sien as ’n ding vuil is! Sê die ou mens dan net aan om skoon te maak, dis al! Daar is niks aan nie! Om huis te hou en kos te kook, kom spontaan by ’n vrou!” O ja?
Dan is daar iets met my samestelling verkeerd, dink Marista ontstoke. Dis glad nie so spontaan soos Ouma probeer voorgee het nie.
Allerhande hinderlike probleempies duik op, soos byvoorbeeld die vlek op die mat. Dis reg. Lientjie sal dit skoonmaak, maar Lientjie wil by die slim juffrou van die stad weet hoe en waarmee!
Marista het behoorlik kopseer toe sy eindelik in die kombuis terug is ná al Lientjie se vasvravrae en die pogings wat sy moes aanwend om haar statigheid en die huishulp se respek te behou, en darem nie te onnosel voor te kom nie.
Daar is darem een klein trosie: Die boontjiebredie staan al op die stoof en kook. Versigtig sit sy Die Bruid terug op die kombuisrak waar dit sedert gister ’n ereplek in Duiwelskloof se kombuis gekry het. Sonder hierdie boek is sy verlore.
Teen elfuur pyn Marista se hele lyf. Sy is weliswaar gewoond aan lang ure op haar bene as model, maar dit is iets heeltemal anders dié. Dis buk en opstaan, op haar knieë neersak, onder beddens en banke loer of Lientjie nie verkul nie en so meer. Dis met ’n salige gevoel van welverdiende rus dat sy en Johan om elfuur stoep toe gaan om hul eerste koppie tee te geniet. Maar die vrede is van korte duur. ’n Stoffie slaan op die plaaspad uit wat blyk dié van die bekwame buurvrou se bakkie te wees. Marista kreun sommer hardop.
“Ag, nee, asseblief tog! Tog nie op my nugter maag nie!”
Johan glimlag geamuseerd. “Jy vergroot, Miemie! Jou maag kan onmoontlik nie nou nog nugter wees as jy al van vyfuur af op is nie!”
Sy staan op. “Ek sal maar vroegtydig nog twee koppies gaan haal. Onse Michael sal seker ook sy verskyning maak noudat daar gepaste geselskap vir hom opgedaag het.”
Michael en Erika sit reeds op die stoep toe Marista weer haar verskyning maak. Langs die buurmeisie lê ’n pak klerasie en sy verduidelik toe sy sien Marista kyk daarna: “Ek het net Michael se lap- en stopgoed gebring. Die arme goed. Ek moes my later oor hulle ontferm, anders sou hulle al teen dié tyd kaal geloop het!”
“Dit was baie gaaf van jou, Erika. Jy is heeltemal reg. Maar noudat juffrou Greyling hier is, kan sy oorneem. Dis deel van haar pligte.”
Michael en Marista se oë ontmoet, en die blik wat hy haar toewerp, daag haar uit. Sy sluk. Lap- en stopwerk … Watter ander onheile lê nog in die toekoms vir haar voor op hierdie plaas?
“Natuurlik, meneer De Beer. Dis vanselfsprekend,” laat sy dan soetjies hoor. Dit laat Johan sy hand weer vinnig na sy mond bring en ontlok ’n frons van die gas. Dan ignoreer sy die nuwe huishoudster totaal en wend haar direk tot Michael.
“Ek wonder of die tentoonstelling vanjaar ’n sukses gaan wees. Met die droogte en ruspes en so aan wonder ek of die goed aan die standaard sal voldoen.”
“Ja, ons sal maar moet sien. Ons het besluit om maar voort te gaan daarmee. Dis al so ’n instelling dat dit ’n groot teleurstelling sal wees as dit nie gehou word nie.”
“Ja. Ek is weer aangestel as hoof by die dansparty. Ek sal nog moet dink oor hoe ons die saal dié keer kan versier.”
“Ek is seker dit sal geen probleem vir jou wees nie. Jy het nog elke jaar aan iets oorspronkliks gedink en dis altyd ’n groot sukses.”
Marista en Johan is stil. Sy neem die kans waar om die bekwame dame goed deur te kyk. Lenig, amper met ’n seunsagtige bou in die plaasklere wat sy aanhet, lyk Erika Webb nie juis vroulik en aantreklik nie. Haar donker hare is agter in ’n haastige poniestert vasgevat, die gesig sonder enige grimering. Tog sal sy heeltemal aantreklik wees as sy net meer aandag aan haar uiterlike wil gee. Maar sulke dinge tel blykbaar nie by hierdie meisie nie. Dis deug en nogmaals deug wat van belang is.
Johan verduidelik aan haar: “Michael staan gewoonlik aan die spits van sake by ons jaarlikse landbouskou, want hy is ook voorsitter van die Boerevereniging … En Erika is natuurlik die aangewese persoon om sake te reël vir die aand se vermaak, soos jy seker agtergekom het.”
Marista hou haar gesig so sedig moontlik.
“Ja, ek het reeds agtergekom dat ons in die teenwoordigheid van twee uiters bekwame mense is. Hoeveel bekers is daar, juffrou Webb?”
Erika kyk haar fronsend aan. “Hoe bedoel jy? In die vroue-afdeling is daar sommer baie – vir naaldwerk, die inmaak van vrugte en groente en …”
“En almal staan gewoonlik die res van die jaar op oom Petrus Webb se kaggelrak,” voeg Johan weer van die ander kant af by.
“Hoekom vra jy, juffrou? Stel jy belang in die een of ander afdeling, of dalk in almal?”
Marista kyk haar vas aan. Sy voel haar nekhare rys by die aanhoor van die lig sarkastiese stemtoon.
“Moontlik, juffrou, maar die tyd is te min, nie waar nie? Ek het ietwat laat op Duiwelskloof aangekom. Die tentoonstelling is oor drie weke, nie waar nie? Ek sal u maar nog dié jaar die geleentheid gee.”
Haar glimlag is toegewend. Johan voel asof hy wil stik, maar sy broer kyk hul huishoudster net fronsend aan en laat dan droog hoor: “Ek het nie geweet dat ons só ’n juweel onder Duiwelskloof se dak het nie.” Hy staan op. “Julle sal my nou moet verskoon. Daardie trekker moet vanoggend nog regkom.”
“Michael …” Erika staan ook vinnig op. “Daar staan vyf trekkers in die pakhuis as jy een dringend nodig het. Jy kan dit gebruik so lank as jy …”
“Erika, ons het al tevore hieroor gepraat. Dankie, maar ek leen nie.”
“Moenie so koppig wees nie, Michael! Ons gebruik die goed nie nou nie. Ek sê mos daar staan vyf …”
“Al staan daar honderd. Ek werk met my eie goed. Dankie vir jou aanbod, maar ek sal regkom.”
Hy stap dadelik aan en Erika volg fronsend, en ’n rukkie lank sit die twee op die stoep hulle in stilte en agternakyk.
“Dit lyk tog asof die bekwame Erika nie alles met jou ouboet regkry nie,” merk Marista ná ’n rukkie op, en sy kan nie verklaar waarom hierdie wete haar so ’n lekker warm gevoel om haar hart gee nie.
“Nee, bepaald nie. Daarom dat ek gesê het: Dis net Michael wat sy man teen haar kan staan. Dis een ding van Michael. Hy is so trots dat hy kan bars daarvan. Hy sal liewer dag en nag staan en swoeg om sy trekker aan die gang te kry – al hoop die werk ook hóé op – voordat hy by ou ryk Petrus Webb een van sy baie gaan leen om hom mee oor die weg te help. Dis maar net my broer daardie.”
Sy frons. “Johan, ek voel eintlik skuldig oor die salaris wat ek hier kry. Ek het dit nie werklik nodig nie. Ek het genoeg. Ek rol nou weliswaar nie in die geld soos Erika Webb nie, maar ek kan heeltemal goed daarsonder klaarkom. As … as julle miskien finansiële probleme het …”
Maar Johan skud sy kop, sy verbasing goed verberg: “Michael is geldelik heeltemal sterk genoeg. Ek het jou reeds gesê dat dit baie beter sou gegaan het as my siekte nie soveel geëis het nie. Maar waar Petrus Webb, as ’n trekker van hom gaan staan, ’n nuwe een oor die telefoon bestel, moet Michael probeer om weer syne aan die gang te kry. Plaaswerktuie is vandag bitter duur en dis net werklike ryk mense soos die Webbs wat so rojaal kan aangaan. Jy kan ook niks anders doen as om jou salaris te aanvaar nie. Wat dink jy sal Michael alles dink én kwytraak as jy hom die einde van die maand sê dat jy nie sy geld wil hê nie? Jy werk buitendien eerlik en hard genoeg daarvoor. Jy verdien dit.”
Sy voel sy nuuskierige blik op haar en sy weet dat Johan baie wonder oor haar ware identiteit en hoekom sy na Duiwelskloof gekom het. Sy wens sy kon hom heeltemal in haar vertroue neem, maar sy is net te bang hy kan die een of ander tyd sy mond verbypraat en haar verraai.
Veral ná wat die heer Michael oor Marista