Laat somer. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
was jou ma,” sê hy vir June. “Sy is bekommerd omdat jy nog nie tuis is nie.”
“Ag nee,” sê June. “Ek het nie besef dis al donker buite nie.”
“Toe maar, ek het gesê ek sal saam met jou huis toe stap.”
“Die kos is klaar, Herman,” sê Maryna koel. “Dina is besig om op te skep.”
“Skep maar op, ek is nou terug,” sê hy bruusk.
Hulle is ná ete besig om koffie te drink toe Maryna versigtig vra: “Het jy geweet Dawn kom Suid-Afrika toe?”
Herman kyk vlugtig na haar. “Dawn? Waar hoor jy dit?”
“June het my vertel. Sy kom om aan Truk se feesprogram deel te neem.”
“Dis nou drie jaar sedert sy weg is. Dit sal interessant wees om te hoor hoe haar stem ontwikkel het.”
Sy stem is kalm. As die nuus hom ontstel het, verraai sy gesig dit nie.
Presies wat het drie jaar gelede tussen Dawn en Herman gebeur? wonder Maryna nadat hy na sy studeerkamer toe is. Hulle was skaars ’n maand verloof toe die verlowing skielik beëindig is, en Dawn is dadelik Duitsland toe om haar sangstudie voort te sit.
Daar is algemeen aanvaar dat sy die verlowing beëindig het omdat sy ’n loopbaan in die opera bo die huwelik verkies het en Herman het nooit dié gerugte weerspreek nie.
Is hy nog lief vir Dawn? wonder Maryna nou met nuwe onrus. Sal sy liefde vir musiek, wat hom en die mooi Dawn Morgan bymekaargebring het, dit ná drie jaar weer doen?
Daar is één groot vrees in die lewe: dat Herman weer sal trou en dat sy vir ’n ander vrou in sy huis en lewe sal moet plek maak.
’n Groot liefdesteleurstelling tien jaar gelede het haar hele lewe uit verband geruk. Sy het haar teruggetrek van haar vriende, van alles in die lewe waarin sy vroeër belanggestel het, en ná Herman se vrou se dood twee jaar later het sy haar intrek in sy huis geneem.
Maar die vrees dat Herman weer sal trou was altyd daar. Hy is nou drie-en-veertig, ’n aantreklike man in die fleur van sy lewe, ’n begaafde chirurg met ’n steeds groeiende reputasie.
Maryna se Siamese kat, Picasso, kom by die sitkamer in en spring met die stil grasie van ’n kat op haar skoot. Sy streel hom, en kielie hom onder sy ken.
“Waar het jy rondgeloop, jou stouterd?” sê sy sag, liefkosend. “Dis nog nat buite – netnou word jy weer siek.” Die kat rek homself behaaglik teen haar uit en sy glimlag effens. Dan versomber haar gesig weer.
Die dag ná die meubelwa gekom het, het Ouma Louw en Elsa, Elizabeth se jonger stiefsuster, onverwags opgedaag. Elizabeth-hulle was besig om een van die kiste uit te pak toe Esme ’n taxi sien opry met die motorpad.
“Ons kry kuiermense, Betta,” waarsku sy. “Hier het nou net ’n taxi ingery.”
“’n Taxi? Wie op aarde sal nou vir ons kom kuier?”
Esme loer deur die venster. Dan begin sy giggel.
“Kom kyk self – herken jy nie daardie hoedjie met die blom agter in die motor nie?”
“Ouma?” sê Betta verslae. “Dit kan nie wees nie. Oom Izak het belowe!” Sy begin lag. “Dit is Ouma en Elsa. Kom ons gaan haal hulle.”
Hulle bring Ouma en Elsa in huis toe.
“Maar Ouma,” sê Elizabeth tussen huil en lag, “Ouma sou dan by oom Izak gebly het tot ons alles ’n bietjie agtermekaar het.”
“Ek het lank genoeg gebly,” sê Ouma bondig. “As ek ’n dag langer na Corrie se gesanik oor haar kwale en ipekonders moes luister, het ek self ’n toeval gekry.”
Terwyl hulle koffie drink, kyk Elizabeth na haar ouma. Ouma Louw is fyn en broos, met spierwit hare, maar nog fier en regop ten spyte van haar byna tagtig jaar. Op die stoel langs haar lê die hoed met die blom. Hoe sal Ouma hier in die stad aard? Maar dit help nie om te praat nie. Wat ook al vir hulle almal wag – Ouma Louw het gekom om te bly.
’n Dag of twee later kom hulle buurvrou van oorkant die straat, Maggie Bruwer, kennis maak. Elizabeth is dadelik bewus van die nuuskierige belangstelling waarmee sy alles en almal om haar betrag.
“Ek het nie kom kuier nie, kind,” sê sy dadelik. “Ek weet julle is nog besig om uit te pak en reg te maak. Ek het net vir julle kom sê welkom hier in ons buurt en vir julle ’n paar tamaties en boontjies uit Pa se groentetuin gebring.”
Elizabeth bedank haar opreg – dis die enigste welwillende gebaar wat daar nog van die bure gekom het – en nooi haar om ’n koppie tee saam met die familie te drink. Maggie Bruwer aanvaar die uitnodiging gretig en terwyl hulle tee drink, vra sy uit oor die familie.
Elizabeth vertel haar kortliks en sy luister belangstellend.
“En jou man, my kind? Wat doen hy?”
“Ek is geskei van my man, mevrou,” sê Elizabeth kalm.
“Ag, ek is jammer,” sê Maggie Bruwer sag. “Ek het nie bedoel …”
“Natuurlik nie,” sê Elizabeth. “Maar vertel ons van ons bure. Ons besef natuurlik ons was gelukkig om ’n huis in so ’n goeie buurt te kry – net jammer die huis en tuin is so gruwelik verwaarloos.”
“Ja, dis ’n skande. Die vorige huurders het net mooi niks gedoen nie – alles so voor hulle oë laat verdroog en vergaan. Die seun het van die môre tot die aand met sy motorfiets deur die strate gejaag tot ons die polisie op hom gesit het.”
“Die polisie …” sê Elizabeth peinsend, en ’n oomblik vang sy Esme se blik. Met moeite onderdruk Esme ’n giggel. “Ons buurman, dokter Fourie, wou ook die eerste aand die polisie bel: hy het gedink ons is inbrekers. Gelukkig het hy eers kom ondersoek instel.”
“Dan ken julle die Fouries?”
“Ons het dokter Fourie daardie aand net vinnig gesien,” sê Elizabeth koel. “Dit was half donker, en ek sal hom nie ken as ek hom weer sien nie. My broer het vir my gesê hy is ’n chirurg.”
“Dis reg. Sy suster, Maryna, woon by hom. Sy seun, Martin, is op skool, maar in die koshuis.”
“En sy vrou?” wil Ouma Louw weet.
“Sy vrou is sewe, agt jaar gelede dood. Dis toe dat Maryna by hom kom bly het. Sy is nooit getroud nie – het jare gelede ’n liefdesteleurstelling gehad … Ag, ’n mens wil nou nie skinder nie, maar sy is ’n regte ou suurknol en groet ’n mens skaars party dae.”
“En ons ander bure?” vra Ouma.
“Die De la Reys woon in die gewelhuis langs julle.” Hulle kyk na mekaar. Dis dan die mevrou wat gaan brug speel het. “Charles de la Rey is ’n bekende advokaat in die stad. Hulle is vooraanstaande mense, onthaal baie en eet saam met die ministers. Eugenie is ’n goeie mens – sy doen baie vir liefdadigheid en is heeldag besig om een of ander funksie te reël.”
“Het hulle kinders?” vra Ouma.
“Een dogter, June. Sy is ’n onderwyseres, ’n gawe meisie; dit verbaas my dat sy nog nie verloof of getroud is nie. Maar natuurlik, Eugenie sal nie sommer enigiemand as skoonseun aanvaar nie. Sy het eintlik in die stilligheid haar oog op die dokter – maar tot dusver lyk dit nie of ons buurman wil saamspeel nie.”
“Vertel ons van die Bruwers?” vra Elizabeth met ’n glimlaggie. “Die gawe bure wat vir ons die lekker tamaties en boontjies gebring het?”
Maggie glimlag verleë.
“Dis net ek en Pa. My man is jare gelede dood. Pa, dis nou my skoonpa, het vroeër daar in Prieska se wêreld geboer, maar met al die droogtes en teëspoed het hy uitgeboer en by ons in die stad kom bly. Nou spook hy maar met sy groentetuin. Dit hou hom besig, en hy maak so ’n ietsie ekstra met die groente wat hy verkoop.”
Kort