Liefde deur ’n lens. Elsa Winckler
Читать онлайн книгу.
kan keer.
“Mmm, my favourite, dankie! Nicola sê gewoonlik sy het nie tyd vir ’n verhouding nie, maar ek gun haar ’n goeie man. Sy …”
“Ek het hulp nodig,” roep ’n paniekerige Neethling van die voordeur af. “Mila het jou bottel handeroom in die hande gekry. Sy … dis … kom help, asseblief.”
“Ag tog,” kreun Natalie. “Sy’s al gebad!” Sy en Neethling verdwyn in die huis.
Francois stap stadig soontoe. Tot onlangs sou hy heel waarskynlik die hasepad gekies het as iemand praat van dogtertjies wat handeroom oor hulleself uitgooi. Maar die afgelope jaar het hy gewoond geraak aan die lyfies van die kinders in die uitgebreide familie waarvan hy deel geword het. En die gedagte aan babas en kleuters is nie meer so vreesaanjaend nie.
Nicola. Iemand wat haar liefhet! ’n Ander man? Wow! Dis nie ’n gedagte waarvan hy hou nie. Hel, skrap dit – hy haat dit.
“Francois, kom help asseblief!” Natalie klink ontsteld. Hy moet seker gaan help.
Dis ’n heerlike soel Oujaarsdagaand en die hele familie is buite op die stoep. Die tafel is gedek, die manne staan en braai, die kinders speel op die gras. Nicola lê op haar maag ’n entjie van hulle af met haar kamera gereed sodat sy foto’s kan neem.
Die son is nog nie heeltemal onder nie, maar die ergste hitte van die dag het vir ’n koel luggie plek gemaak.
“Mila sit nie vir ’n oomblik stil nie!” roep sy na ’n rukkie uit. “Pierre en Paul is maklik, en ek kon ’n paar foto’s van Dewald en Christo neem waarmee ek tevrede is, maar Mila woel aanmekaar.”
“Wat kan ek sê?” vra Neethling, hoog in sy skik, van die vuur af: “Ek het twee besondere vroue in my lewe.”
“Sy is omtrent ’n besige enetjie.” Natalie keer Mila wat wil opstaan, en die dogtertjie gee haar ma ’n kwaai kyk. “Sien? Kwaai ook. Nicola, kom sit en ontspan jy ook.”
Nicola hou haar kamera gereed voor haar. “Die lig is dié tyd van die dag eintlik net reg. Ek gaan nog ’n rukkie wag. Dalk is daar ’n paar uitsonderlike oomblikke.”
“Ek is so bly jy’s terug.” Amelie buk af om vir Nicola ’n drukkie te gee. “Ek gun jou die jaar wat jy rondgeloop het, maar dit was darem baie lank. Jy het so baie geleenthede gemis!”
“Ek was nog hier toe Dewald gebore is. En ek het my vlugte geskuif om Neethling en Natalie se troue te kan bywoon; dis net klein Mila se geboorte wat ek gemis het.”
“En Christo se derde verjaarsdag,” kla Chris kamtig. “En natuurlik ons almal s’n.”
“Ag, toe nou, ek was nie eens ’n volle jaar weg nie,” redeneer Nicola. “En nou is ek hier. Ek gaan eers weer in Maart weg.”
“Jy’s dan pas terug, waarnatoe nou?” vra haar ma.
“Santa Fe, die hoofstad van Nieu-Mexiko,” sê Nicola terwyl sy Mila deur haar kamera dophou. “Dis net vir ’n paar dae, Ma. Daar is ’n werkswinkel oor portretstudies wat ek graag wil bywoon. Dit word deur twee wêreldbekende fotograwe aangebied.”
“Jy kan hulle dalk ’n ding of twee leer. Jy neem foto’s vandat ek kan onthou,” sê Neethling.
“Vandat sy ’n kamera op haar agste verjaarsdag gekry het,” sê haar ma.
“Gesigte fassineer my nog altyd. Geen twee mense is eenders nie,” prewel Nicola terwyl haar hand bokant die knoppie huiwer. Klein Mila leun vorentoe, trek ’n speelding nader en gooi dit so ver soos wat haar armpie haar toelaat. Sy lag en kyk hoog in haar skik hoe die teddiebeer oor die kombers trek.
Die oomblik waarvoor sy gewag het! Klik-klik-klik.
Tevrede kyk Nicola na die foto – ’n wenner! Nou kan sy die res van die familie afneem. Sy sit regop en kyk deur al die foto’s wat sy so pas geneem het. Om ’n onbevange oomblik te kan vasvang, wil gedoen wees, maar sy het ’n paar sulkes geneem.
“Jy sal nooit ’n man kry as jy so aanmekaar rondloop nie,” terg haar ma.
Nicola kreun hardop: “Ma, drie van jou kroos is getroud. Jy het vyf kleinkinders, los my uit. Ons hoef nie almal te trou nie. Ek is buitendien so besig, tyd om ’n man gelukkig te hou het ek beslis nie.”
“Mmmm, kom ons wag totdat jy in die skakelhuis intrek,” sê Amelie. “Ek en Natalie was ook al twee footloose and fancy-free toe ons daar ingetrek het. Maar toe kruis ons paaie met dié van die Meyers, en kyk nou.” Sy beduie na die kinders.
Nicola hou haar besig met haar kamera. Francois staan by die vuur met sy rug na hulle, maar hy moet elke woord hoor wat gesê word. Aargh! Hoekom wonder sy daaroor? Geïrriteerd staan sy op en slaan die los gras af van haar romp wat tot op die grond hang. Sy het nie kans gesien om weer ’n kort nommertjie aan te trek nie. ’n Week lank het sy gedroom oor die uitdrukking in Francois se oë toe hy haar rompie wou aftrek.
Die hele week het sy verdomp verwag die man gaan haar bel. Dis nie asof sy wou hê hy moet bel nie, maar hy hét beide sy hande op haar bobene gehad. Dit was heeltemal logies om te dink hy sou bel. Of dalk net ’n boodskap stuur, of iets. Sodat hy iets oor sy hande op haar bene kan sê. Maar nie ’n piep nie. Wie maak so? Dit behoort haar nie te pla nie, sy wil nie daaroor gepla wees nie, maar sy is. En dit irriteer die lewende …
“Hoekom staan en frons jy so?” roep Natalie. “Kom sit.”
Terwyl sy praat, buig Neethling oor sy vrou en soen haar.
Nicola se kamera is gelig voordat sy regtig die besluit neem: Klik-klik-klik. “Dis mos nou ’n baie nicer foto as dié wat ek moes neem toe jy nog net leepoog na Natalie geloer het,” terg sy.
“Ja, toe,” sê Neethling. “Ek wag nog vir die man wat jou voete netjies onder jou uitslaan. Dan praat ons weer. Al probleem is, ons sal nooit foto’s daarvan sien nie. Jy is al een wat altyd ’n kamera byderhand het.”
Amelie lag en hou haar selfoon in die lug. “Wel, ek hou altyd my foon byderhand vir ingeval sy dalk ’n man saambring. ”
“Moenie asem ophou nie,” brom Nicola.
“Gepraat van voete onder iemand uitslaan. Francois, wat het geword van daai blonde girl wat jy een of twee keer na ons Sondagmiddagetes gebring het?” vra Chris. “Ons het haar lanklaas gesien.”
“Sonet?” vra Francois.
Nicola gaan sit, haar bene skielik lam. Verbouereerd kyk sy deur die foto’s op haar kamera, maar sy sien niks raak nie. Blonde girl? Niemand het voorheen iets gesê oor ’n blonde girl in Francois se lewe nie.
“Haar naam onthou ek nie, maar sy was baie danig met jou, dít onthou ek,” lag Chris.
“Nee wat, ons werk saam en is net vriende. Sy is ook nuut in die Paarl, en ek het net …”
Chris slaan hom op die skouer. “Toemaar, jy hoef nie te verduidelik nie,” terg hy.
O, aarde, dit gaan ’n baie, baie lang aand word as sy nou al opgewerk en sonder asem is. Of Francois nou twintig vroumense vir etes bring, dit het hoegenaamd niks met haar te doen nie. Wat in sy lewe aangaan, is sy saak. Behoort te wees.
Sy vat ’n groot sluk wyn. Kan sy asseblief tog nou aan iets anders dink? Anders gaan sy mal raak. Oujaarsdagaand word gewoonlik uitgerek totdat almal mekaar teen middernag kan voorspoed toewens op die nuwe jaar. Eers dan gaan almal huis toe. Wat beteken sy kan nie loop voor oor vier ure nie. Wat beteken sy moet vrolik wees en vir almal glimlag en nie elke twee minute in Francois se rigting kyk nie. Vir nog vier ure.
Amelie het ook met haar selfoon begin foto’s neem, en sy wil baie seker maak daar is nie iewers ’n foto van haar wat sy nie kan verduidelik nie. Sy weet goed wat ’n kamera alles kan verraai. Dis juis die foto’s wat sy van haar twee broers geneem het wat hulle liefde vir die vroue in hulle lewens verklap het.
Liefde? Waar kom dít nou vandaan? Niemand praat van liefde nie! Lawwigheid, ja. Dis al