Ena Murray Keur 10. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
jy is van nou af my slaaf.”
“Jou … slaaf?” Sy kyk hom verslae aan, en dan kan sy haar ergernis nie langer bedwing nie. “Gee pad voor my, m’sieur. Ek het jou reeds om verskoning gevra, maar ek behou my lae dunk van jou. Jy is …”
“Stadig, mam’selle. Jy is al weer te haastig met daardie mond van jou. Jy is vanoggend nog minder in ’n posisie om my name te noem. Jy, Lille Jacquard, sal geleer moet word om te buig voor die sterker wil. Te lank het jy jou eie kop en wil gevolg.”
Haar ken ruk ’n entjie hoër. “Ek veronderstel die sterker wil is joune? Moenie my laat lag nie, graaf De Louvois,” laat sy sarkasties hoor en ruk dan skielik ’n pistool onder haar mantel uit, haar oë kliphard. “Gee pad voor my of ek skiet jou vol gate.”
Sy wenkbroue lig geamuseer en hy kyk kalm na die bewende pistoolloop so naby sy bors. Dan gaan sy oë na hare en haar hart gee ’n skop en voel dan asof dit doodstil gaan staan. Nog nooit het sy oë só hard geblink sedert hulle mekaar ontmoet het nie.
“Ek het gedink jy het swaarde gekies vir die tweegeveg.”
Sy voel teen wil en dank ’n blos teen haar wange opstoot, maar probeer so goed moontlik haar man, of liewer haar vrou, staan.
“Daar sal geen tweegeveg wees nie, m’sieur. Draai om, klim terug in jou koets en ry terug – en bly in die toekoms uit my pad.”
Steeds bly hy in daardie ontspanne posisie staan, maar tog is daar ’n speling van spiere onder die wit pofmousyhemp wat verraai dat hy geensins so doodluiters is as wat hy wil voorgee nie. Hy laat haar op hierdie oomblik aan ’n tier dink wat gaan spring, en sy weet nie vir wie sy die bangste is nie – die graaf De Louvois of vir wat Louis moontlik kan doen. Sy wens sy kon hom gryp en self in die koets boender. Vlugtig dwaal haar blik oor sy skouer skuins na agter en sy voel ’n yskoue straal langs haar ruggraat afskiet. Sy kan sweer sy het uit die hoek van haar oog ’n beweging gesien!
Hier voor haar antwoord die graaf steeds met gevoude arms oor die bors: “Wat laat jou dink ek sal enige bevel van jou gehoorsaam, mam’selle?”
Haar donker oë skiet vuurpyle op hom af. “Klim in daardie koets! Ek sê jou …”
Die volgende oomblik gebeur alles blitssnel. Skielik is sy gevoude arms los en word sy vinnig met die een hand aan die skouerknop gegryp en omgeswaai terwyl die ander hand haar pols pynlik kap sodat die pistool wegspat. Dan is daar skielik ’n harde knal en Lille voel ’n brandpyn êrens in haar rug. Bokant haar verskrikte wit gesig sien sy graaf René se kop omhoog ruk en die eerste keer hoor sy ’n Franse vloekwoord oor sy lippe val. Vaag hoor sy ook die koetsier se ontstelde uitroep en dan word alles swart voor haar.
Die twee mans kyk mekaar ’n oomblik verslae aan. Dan wil Léon wegspring, maar die graaf skud sy kop.
“Hy is lankal weg. Ons weet in elk geval wie dit is. Kom help my liewer dat ons haar in die koets kry.”
“Is sy …?”
Baie versigtig tel graaf René die ineengekrimpte bondeltjie in sy arms op en die mou van die wit syhemp verkleur dadelik onrusbarend rooi.
“Nee, maar hoe ernstig dit is … Die vuilgoed! Dit was natuurlik vir my bedoel en toe skiet hy haar raak net toe ek haar omswaai.” Baie versigtig lê hy haar op die koetsbank neer en beveel kortaf, sy oë stip op die wasbleek gesiggie en die toe oë gerig: “Ry na my huis toe.”
’n Uur later loop die goewerneur se persoonlike geneesheer die slaapkamer binne terwyl die graaf en die goewerneur buite wag.
’n Ruk later verskyn die geneesheer weer en skud sy kop op die angstige vraag in die oë wat dadelik na hom draai.
“Ek is nie seker hoeveel skade die koeël aangerig het nie. Die tyd sal ons moet leer. Intussen sal ek nie aanraai dat sy vervoer word nie. Ek sou verkies dat sy net hier bly.”
“Natuurlik bly sy net hier. Dankie, mijnheer. Sal u haar gereeld kom ondersoek?”
“Ja, natuurlik.”
Sy Eksellensie loop nie draaie nie.
“Jy begryp natuurlik, René, dat hierdie ding lelike gevolge kan hê as mam’selle Jacquard sterf, nie waar nie? Almal aan die Kaap weet van die danige tweegeveg wat vanoggend sou plaasvind tussen julle twee, en die feit dat sy daardie selfde oggend ’n koeël in die rug kry, stel jou nie in ’n goeie lig nie. Dit was net jy en Léon wat ooggetuies was van wat werklik gebeur het. Ek aanvaar jou woord volkome, maar ek is ook gebind, soos jy seker verstaan. As Lille Jacquard sterf, sal ek geen ander keuse hê as om jou weens moord in hegtenis te neem nie.”
Hy kyk skuins na die grimmige gesig. “Trouens, al herstel sy ook, durf ek hierdie saak nie sommer net so laat verbygaan nie. Ek is verplig om ondersoek te laat instel hoe die ongeluk gebeur het. Ons probeer ’n beskawing hier vestig.”
Toe graaf René ’n oomblik later die slaapkamer binnestap, aarsel hy en kyk af op die eteriese wit gelaat teen die kussing, die swart hare soos ’n sluier oor haar skouers. Sonder ’n woord draai hy weer op sy hakke om en stap na sy studeerkamer waar ’n bekommerde Léon hom inwag. Hy begryp ook heel goed wat die dag se gebeure vir sy meester kan inhou as Lille Jacquard sterf.
“Ek sal hom gaan soek, m’sieur. Ek sal die vuilgoed aan sy nek hierheen sleep en hom dwing om te erken …”
Graaf René beduie met sy hand. “Dit sal nie so maklik gaan nie. Louis Paquin is ’n aartsskelm. Ek dink nie jy sal hom nou nog aan die Kaap kry nie. Ek dink hy het daar en dan spore gemaak die binneland in.”
“Dan gaan soek ek hom daar,” antwoord die lojale Léon driftig, maar weer skud graaf René sy kop.
“Ons sal hom wel kry, Léon. Die een of ander dag sal ek hom kry.” Dis ’n baie besliste stem wat praat. “Op die oomblik moet ons egter eers wag dat mam’selle Jacquard buite gevaar is. Dan sal ek hom self gaan soek.”
“En as sy … sterf?” Léon is amper te bang om die woord hardop te uiter.
’n Grimmige trek verskyn om die mond. “Sy mag net nie sterf nie, Léon. Dis al.”
Daardie nag word Lille die eerste keer weer bewus van die werklikheid om haar. Dit voel asof sy in ’n bad van pyn lê en sy kreun saggies. Dadelik kom die man wat so stil langs die bed gesit en waak het in beweging.
“Lille, dis René. Hoe voel jy?”
“René?” Die donker oë, nou mat, sukkel oop en sy kyk verward op in die gesig bokant haar.
Hy probeer glimlag. “Ja. Onthou jy my nie? Ek is graaf René de Louvois. Ons twee sou ’n tweegeveg hê …”
Skielik onthou sy en meteens huiwer ’n pyndeurdrenkte glimlaggie om haar mond. “O ja! Ek onthou. Ek moes jou met ’n pistool dwing.” Haar gesig verstrak. “Wat het gebeur?”
“Kan jy nie onthou nie?”
“Nee, ek … Alles is vaag en dof. O, die pyn …”
“Jy is per ongeluk getref. Maar moenie verder praat nie. Rus. Moenie jou vermoei nie.”
Die donker oë lê en kyk na hom, en skielik sê sy: “Ek is jammer. Dis my skuld dat al hierdie dinge gebeur het …”
Sy gesig raak stywer, maar sy stem klink vriendelik toe hy gerusstellend laat hoor: “Ons praat later. Moet jou nou oor niks bekommer nie. Het jy baie pyn?”
“Ja, my rug … As ek net ’n bietjie meer regop kan kom. Die wond brand soos vuur.”
“Wag, ek help jou.” Baie versigtig lig hy haar bolyf op en laat haar dan teen hom leun. “Beter?”
“Ja, dankie, maar jy kan nie die hele nag so sit nie …”
“Natuurlik kan ek.” Sy arms hou haar baie versigtig vas en hy druk haar kop teen sy bors plat. “Probeer nou ’n bietjie slaap.”
Sy sluit haar oë gehoorsaam en ontspan ten volle teen hom. Haar