Vet feetjies vlieg nie. Kristel Loots
Читать онлайн книгу.
huiwer om aan iets soos ’n bokdrolletjiespoeg-kompetisie deel te neem sodat sy as kampioen van die dag gekroon kan word nie? ’n Nooi van Helsdingen? Soos my ouma. Van die stoffasie wat die dorings oor die Drakensberge kaalvoet platgetrap het?”
Ek babbel al weer.
“Is dit ’n taamlik getroue beskrywing van jou?”
“Ek het my ouma se naam en ek aard na haar, maar dit was nog nie vir my nodig om my vermoë om ver te spoeg te toets nie. Of om blootsvoet oor die Drakensberge te sukkel nie.”
Dit lyk nie asof hy hom veel aan my en my sarkasme steur nie. “Media Uniek wil hê die stem van die nasie moet gehoor word.”
“The common man?”
“As jy dit so wil stel, ja.”
Ek sluk swaar hieraan. “Gelukkig is daar ’n verskil tussen common en kommin. Ek is net nie altyd so seker waar ek inpas nie.”
Hierop het hy niks te sê nie. Hy vra eerder: “Skryf jy voltyds?”
Ek wil hard lag. Ek wat advertensies vir toiletpapier skryf. “As dit so was, sou ek van liefde en koue water moes leef.”
Ek wens ek kon, want dan sou ek uiteindelik maer word. Die koue water is gelukkig volop, maar die liefde is moeiliker bekombaar.
“Wat doen jy dan vir ’n lewe?”
Ek weet wat wag. Die toneel wat hom gaan afspeel, sal die gewone wees. Ek ken dit asof ek self die draaiboek daarvoor geskryf het.
“Ek is ’n belastingkonsultant,” sê ek met ’n sug. Eintlik verdien my werk nie so ’n fênsie benaming nie, maar ek probeer altyd om daarmee weg te kom. ’n Mens hét darem jou trots.
“Werk jy vir jouself?”
Dis wat ek behoort te doen, ek weet. Lekker stewige fooie vra en al die pad bank toe lag. Maar ek was nog altyd te chicken om die sprong te waag. Om my medies en versekering en dertiende tjek in gevaar te stel deur my eie ding te doen. Sowaar, ek het die moed en die aspirasies van ’n vlieg sonder vlerke.
“Nee, ek werk vir SARS,” erken ek teësinnig.
“SARS?” Hy spoeg dit behoorlik uit.
“Dis reg, ja,” erken ek gelate. “Ek help belastingbetalers om hul vorms in te vul en gee raad oor waar hulle wettiglik kortings mag eis.” So probeer ek myself gewoonlik as meer van ’n engel en minder van ’n duiwel skets, maar dis selde suksesvol. Ek weet watter gevoelens dit by die meeste mense opwek wanneer ’n werknemer van SARS iewers kop uitsteek. ’n Mens sou sweer Jan Taks is my oom aan moederskant en ek sit naweke op sy skoot, te oordeel na hoe daar soms teen my opgetree word. “Ek kon nie dadelik ander werk kry na universiteit nie. Het voorlopig daar gaan werk en toe daar vasgeval.”
Hoe verduidelik ek dit tog? Dat ek nie ’n baie avontuurlustige mens is nie. Nie van die soort wat Kilimandjaro uitklim nie. Of Kersfees in Timboektoe deurbring nie, nie uit vliegtuie spring, met of sonder ’n valskerm nie, nie op tafels dans en sommer rondslaap nie, en nie van werk verander as ek reeds soos een van die liasseerkabinette in die SARS-kantoor begin voel nie. Dis moerse groot kaste daardie, moeilik om te verskuif, net so moeilik soos dit vir my sal wees om my wortels uit daardie grys gebou te trek sodat ek in ’n ander grys gebou kan gaan werk. Better the devil you know, daardie tipe van ding. Daarom dra ek my werk soos ’n albatros om die nek. Ek is nie trots daarop nie, maar ek het ’n dak oor my kop en kos om te eet. Genoeg kos. Baie kos.
“Glo my, Billy, geen mens droom daarvan om eendag in ’n boring belastingkantoor te gaan werk nie. Behalwe miskien as jy ’n psigopaat of masochis is.” Dis die eerste keer dat ek hom so op die naam noem. Seker onvanpas, maar dit het uitgeglip. Dis die warmte wat in my nek opstoot wat my roekeloos maak.
“Dis die lewe wat jou soms ’n streep trek,” gaan ek voort. “Dis die ekonomie en die politiek en ’n sameloop van omstandighede wat maak dat die graadjie wat jy met baie nagte se studie bekom het, vir jou min werd is en jy later aansoek doen vir enige werk waarvoor hulle jou gaan betaal sodat jy ’n bestaan kan maak.”
Omdat daar van jou ouerhuis net ’n bouval en gebroke harte oorgebly het en jy nie daar kon gaan inkruip het totdat dinge in jou guns draai nie. Maar daardie deel verswyg ek eerder.
“En dan bly jy daar, jaar na jaar,” vertel ek, verleë soos altyd wanneer ek verskonings soek vir my gebrek aan ambisie. “Niemand wil weet van die avonture van Lucy Lombaard, belastingkonsultant, nie. Daarom het ek nog nooit daaroor geskryf nie. Ek wil nie die hits wat ek vir my Funky Feetjie-blog kry, verloor nie. Mense sal eerder kyk hoe verf teen die muur droog word as om daarvan te lees.”
“Ek dink juis jy moet hierdie alledaagse frustrasies met jou lesers deel, sodat hulle ook die ander kant van die munt kan sien. Die lesers van Uniseks gaan na alle waarskynlikheid mense soos jy wees. Met min of meer dieselfde agtergrond en leefwyse.”
“Kerngesonde Afrikanerdogters?” Ek aarsel, maar nie vir lank nie. “Hoewel ek nie die kerngesondheid kan waarborg nie. Ek het my kwota persoonlike hang-ups.” Ek is nou weer hopeloos te eerlik, skiet myself in die voet. Dis ’n fout. Vet vroue is veronderstel om hulself op ’n skinkbord aan te bied, nie om hul foute uit te wys nie.
“Dis daardie issues wat jou skryfwerk so ‘real’ maak.”
Die man byt vas soos ’n straatbrak wat ’n skroplap beetgekry het. Of hy speel die een of ander surrealistiese spel met my, ’n absurde spel waarvoor daar nie reëls bestaan nie. Ek wil myself nie so blootstel nie, maar die smeulende frieken vonkie van hoop wat ek so hard probeer smoor, neuk al om op te vlam.
Ek het ’n duisend vrae, maar ek kry nie die geleentheid om dit te vra nie.
“Luister Feetjie, oftewel Lucy, jy sal my moet verskoon, asseblief. Ek moet iemand binne ’n paar minute ontmoet.”
Natuurlik. Dis Vrydagaand. Niemand anders sit stoksielalleen in ’n enkelkamertjie in die Eugène Marais-woonstelblok in Sonop, Bellville, soos Lucy Lombaard en haar alter ego Funky Feetjie nie. Veral nie iemand soos mediabaas Billy Bruwer met sy donkernag-oë nie.
“Ons gaan ’n persona rondom Funky Feetjie skep wat groot mans laat huil en vroue laat lekkerkry. Dit gaan ’n moerse journey wees, maar om dit te laat slaag, mag niemand nou al weet wie die ware jy is nie. Ook die manlike eweknie wat saam met jou aan die rubriek gaan skryf se identiteit moet aanvanklik geheim gehou word.”
Huh? ’n Manlike eweknie? Vir Funky Feetjie? Agter watter nom de plume sal hý skuil? Stoute Kabouter? Wat sou die idee daaragter wees? Barbie en Ken? Napoleon en Josephine? Bonnie en Clyde?
“Gedurende ons navorsing oor ’n alternatiewe tydskrif het ons ontdek dat daar meer mans is wat vrouetydskrifte lees as wat mens sou raai. Maar hulle is altyd skaam as hulle betrap word.”
Met Uniseks sal dit seker anders kan wees.
“Hoe lyk dit – sal jy dit kan regkry om stil te bly?”
“My lippe is gesluit,” verseker ek hom. “Maar eintlik verstaan ek nie veel hiervan nie.”
“Ek stel dit so gou moontlik reg,” belowe hy. “Ons sal binnekort by mekaar moet uitkom om ordentlik hieroor te brainstorm.”
Nie ’n goeie idee nie. Vandat ek nie meer rook nie, gaan ek vreeslik aan die eet ás ek die slag begin brainstorm. Winkelkoekies, peanuts en rosyne, net wat voorkom. En sjokolade, pakke en pakke daarvan. Ek hou nie boek van die kwaad nie, ek sorg net dat daar genoeg proviand is sodat ek nie langs die pad begin panic nie, en ek prop in. Deesdae veral sjokoladetoffies, want dit word gekou en hou langer. Wat dit aan my tande doen, is iets waaraan ek nie nou wil dink nie. Mens kan mos maar winkeltande kry as dit nou nie anders kan nie.
“Ek wil jóú as mens ook eers ordentlik leer ken.”
Ek skrik. “Ek … ek is nie besonder suksesvol as mens nie,” keer ek. “Dit hang natuurlik ook af van hoe jy ‘mens’ definieer. Ek is nog steeds meer mens as feetjie.”
Hy glimlag