Jukstaposisie. T.T. Cloete
Читать онлайн книгу.
weet nog was dit nou weer
al die opwinding en gehaarklowery waaroor
al die geminagte romanhelde en -heldinne swyg
al die voos gedigte geen patetiese teaterheld kan hardop
meer kla nie die verbeelding en idees en erns is ingeryg
in letters en reëls bo- en onderkas recto en verso weggestop
in katerne en rakke wie wil terugkeer
na prosaïese karkaskarakters na krukhelde teaterloos
nagelaat na rolstoelessays na weleer
se versgevoelighede uit de oude doos
Leipoldt 100
Beste Leipoldt die mense is nog soos altyd op geld
gesteld die hekseseks is nog net so volop en lekker maar meer
openbaar en sonder nawee daar is vandag nog steeds geweld
soos in jou tyd die mens bly degenereer
sonder dat daar egter ’n einde kom
aan sy degenerasie Slegs enkele malles laat hulle moveer
soos altyd om onder miljoene dowes versies te maak te dom
bly die meeste om te leer
van Boggom en Voertsek Nog steeds kneusbaar
is die plant nog altyd welriekend
is die grond en die blaar
die krieke deurentyd ongehoor kriekend
nog steeds is daar die warm klip en die bossies
wat songeur die insek en die voël
nog steeds die varing en katdoring die klossies
bibber nog spokige aaklighede bly goël
op verlate plase Maar nog altyd die grootste wonder
is dat die liefste plekke waar jy eenmaal was
steeds oos bly lê van waar die son onder
gaan ver anderkant jou as
Tiener toneelliefhebber
Teuns Botha
Op die prosessiedag om my te stig
het my Moeder my na die toneel
waarin Mariken die mooi meisie speel
geneem op die woelige Mark in Maastricht.
Emmie en al die emme, die Josie
Moenen, Maria, Modikak, snoeshane
en hoere, die grootbek courtisane
van die hertog, by die Goue Boom Maledevosie
halfnaak dansend, van onder af gille en rook,
’n boeremeisie op krukke, donder, dore
en dorpers, God gekroon op sy goue troon, kore
hemels en satans, die Pous se klere, die biskop, begyne, gekook
uit die hel het my grondeloos beïndruk,
die vrolikheid op die Mark,
die blinde se hond, hoenders, die snuggerige vark,
die duiwels wat koppelaars kaalboud afruk
na Lucifer, tót hoe roerend déúr God Maskeroen
boetedoenend in ’n soet stemmetjie
na haar sewe roekelose sondes mooi Emmetjie
met Hom weer laat versoen . . .
. . . o O na Moenen die toneel
verlaat het, vir my te vroeg na die hel
natstert terug, het die Mirakel van die spel
my grondig verveel . . .
Hommage à CM vd Heever
– al is dit vir min
beste CM ek weet alte goed min mense lees
nog jou gedigte in die lig van die sekel- en volmaan
van die literêre modes het die angswekkende mooi hees
geskreeu van jou wildeganse inderdaad verlore gegaan
hier waar jy en jou eerder ontslape
mooi Indoena lank gelede eenmaal was
hier wei nou snotneuslammerskape
’n hele kudde in die kortgras
N.a.v. FvdH WEGL en JFEC
Soggens as die boere
diklywig lande toe ry
met hulle Fords, verby
is die tyd van die toom
en saal vir goed, stroom
die motors in sierlike snoere
na die polsende gasvrye middestad.
Baie lankal genees is tering
en hoes. Die Vrystaatse stoftorings
het my van die lekker boerwees
van W.E.G. Louw wel deeglik genees.
Ons wat aan die wolke vingerpunt vat
en mynend in die ryk kern vroetel is afkerig
van Jan F.E. Celliers se opgeskroefde geseur
en geteem by ’n vroegaandvuurtjie. Die stad gebeur
onverpoos etmalig, die digte dromme daar reageer
op die aarde se trillings en op die hemelse weer
miljoenemenigvuldig eendragtig, vervoerd gevoelig.
Impasse
Ik weet het niet?
Ons staan in die kombuis, ’n vrou en ek.
“Waaroor, Kokkie, wil jy dat ek moet skryf,
Voorsitster van die Reg van Vrou en Wyf,
kom sê so ongeveer in die bestek
van veertien verse, slim Doktor Ciclopia,
kom sê wat wíl jy hê?” “’n Strak sonnet,
metries, vol leestekens, en ek belet
dat jy swaar woorde kies, skryf dom, ek vra
dat jy my nié moet irriteer nie – vir my
ook géén Latyn nie, net wat moeiteloos
kan lees terwyl ek afval voorberei.
Streel my, maak my plesierig, my ou bielie,
en geen erns, net teer emosies soos
’n veer wat prettig oppervlakkig kielie.”
Stories
. . . vangt de fluitketel te fluiten aan
1 001 wintersaande klein voor
die stoof, die ketel sing
bestendig en laag, is daar getoor,
is stories gestoom van Vereeniging
en transportry, van steel
en roof, van konsentrasiekamp
en rebellie, is leuens verbeel.
Dit is verdamp.
Die mond wat ons gevoer
het is nou ongetuit oorgegee
aan die koue klei.