Die eks-noodgeval. Cecilia Steyn
Читать онлайн книгу.
Alana besef sy staan steeds op die plek gevries. Toe sy haar bene uiteindelik geroer kry, stap sy nader. Sy trek haar skouers reguit en hoop sy lyk nie te verskriklik ná die pasiëntjie wat sy pas behandel het nie.
Eers toe ’n hand om hare vou, sien Alana die vrou langs hom raak. “Hallo. Ek is Evie.” Sy glimlag vriendelik vir Alana. “En dis Braam Smit.”
Sy oë op haar voel soos ’n ou bekende aanraking. Haar asem ontsnap sag uit haar longe. Bly net kalm, Alana. Na vyf jaar het haar lyf nog nie die memo gekry nie. Braam Smit is definitief nie die man vir haar nie, maar haar lyf het ander idees.
Toe sy haar hand na hom uitsteek, merk sy die bloed wat deur die verband om sy linkerhand in ’n vangbakkie drup.
Evie hou die bakkie kranig vas. Sy sit die hand waarmee sy Alana pas gegroet het op Braam se skouer. Albei is in hul uniform as paramedici. Is Evie net ’n kollega? Of dalk meer? Nie dat dit saak maak nie, raas sy met haarself.
Braam staar steeds woordeloos na haar.
“Aangename kennis,” sê Alana toe die stilte tussen die drie van hulle te lank duur. “Ek is Dokter de Koker.” Sy probeer haar stem professioneel hou.
Braam lig sy wenkbrou verras net soos sy gedink het hy sal. Hy vou sy hand om hare. “Aangename kennis, dokter,” sê hy kalm. Hy hou haar hand ’n sekonde te lank vas voordat hy dit uit sy greep vrylaat.
Karen knipoog vir Alana asof sy ’n verskuilde agenda het.
Natuurlik het hy ’n paar bewonderaars onder die personeellede. Werk hy vir die hospitaal se nooddienste?
Hemel tog, besef Alana, as dit die geval is, sal hulle ook moet saamwerk. Sy moes geweet het Braam sal nie van ’n vlak-een-trauma-hospitaal kon wegbly nie, maar wanneer sou hy ook hierheen getrek het?
Dit is seker enige ongevalledokter se nagmerrie om iemand te moet behandel wat jy nooit weer wou gesien het nie. Daarom strek sy haar nek na die gang om te kyk of professor Patterson nie al op pad terug is nie, maar hy is nêrens te sien nie.
Alana kan Braam se blik op haar voel. Vervlaks! Laas toe hy haar gesien het, het sy baie anders as nou gelyk. Haar hare is platinumblond in teenstelling met die vorige vaalbruin. En danksy ’n baie streng dieet- en oefenroetine het sy nou kurwes op al die regte plekke.
Net jammer hy sal dit nie kan raaksien in dié vormlose teaterdrag nie. Nie omdat sy wil hê hy moet dink sy lyk mooi en dat hy haar weer moet begeer nie, nee! Sy wil hê hy moet besef wat hy weggegooi het.
Karen trek die gordyn om die bed toe. Sy vat die knipbord en begin Braam se inligting neerskryf.
Hy balanseer sy beseerde hand steeds in die bakkie op sy bobeen. Die uniform span styf oor die gebeitelde bobeenspiere wat sy goed ken.
Dit laat herinneringe soos ’n vloed in Alana se geheue terugstroom.
Haar wange word warm.
Langsaam trek sy ’n paar steriele handskoene aan om tyd te wen sodat haar hart intussen tog net kan bedaar. Alana konsentreer op haar hand sodat dit nie bewe nie toe sy Braam s’n oplig en die verband begin afdraai.
Sy oë fokus ook op haar hand. O ja, hy kyk natuurlik na haar ringvinger! Kan hy deur die handskoen sien dat dit steeds leeg is? Ná hom kon niemand haar ooit weer beïndruk nie.
Hoe pateties is dit nou nie?
“Evie, is hy jou kêrel of kollega?” vra Karen ernstig.
Alana se oë flits na die voorbarige verpleegster, maar dié maak of sy baie hard op die vorm voor haar konsentreer. Sy sluk haar lag weg. Natuurlik staan die vraag nie op die vorm nie. Wat sal Karen sê as sy moet weet dat Alana vir Braam eintlik baie goed ken. Heeltemal té goed.
“Ek en Braam?” vra Evie en lag. “Jy kan skryf dis complicated.”
Natuurlik is dit.
Evie se swart bob hang op haar skouers. Sy dra nie grimering nie, want sy het dit nie nodig nie. Van nature is sy ’n baie mooi vrou.
“Wat het gebeur?” vra Alana.
“Hy het gedink hy is Superman. Toe word hy die pasiënt.” Evie sit haar hand weer op Braam se skouer.
Alana moet haar voete verskuif. Sy is oor hom. Lánkal.
“Ek sê mos dis net ’n skrapie.” Braam se kaak span styf. “Dit lyk erger as wat dit is, belowe.”
Alana lig haar wenkbroue vir hom. Beloftes het nog nooit veel vir hom beteken nie. “Ek en die nail gun het ’n misverstand gehad, oukei,” sê hy. “Ek wou net die raamwerk klaar bou.”
Evie lag. “Dis nie ’n kompetisie nie.”
Toe Karen en Alana vraend na haar kyk, sê sy: “Ons is besig met reddingsopleiding. Net hier naby.”
Dit maak sin. Reddingswerk is nog altyd Braam se passie. Dis natuurlik gevaarlik. Hulle bou stellasies om die area te beveilig waar hulle redding moet toepas. Al kom hul eie veiligheid eerste, doen reddingswerkers alles in hul vermoë om die pasiënte lewend uit gevaarlike situasies te kry.
Hy het altyd met ’n skraap of twee by die huis aangekom wanneer hy met opleiding besig was.
“Kom ek help, dan trek ons jou uniform uit,” sê Karen.
Alana lig haar wenkbroue. “Dis nie nodig nie, dankie. Net die pasiënt se hand is mos beseer.”
Braam beur orent. “Ek dink tog dokter moet na my skouer kyk,” sê hy. “Dis seerder as my hand. Die manual jackhammer het sy tol geëis.” Plesier dans in sy grys oë.
Bliksem.
Sy stoot hom weer plat teen die kussing. “Kom, ek maak net eers jou hand klaar,” sê Alana strak.
Nadat die wond deeglik skoon is, kan sy dit behoorlik bekyk. Dit voel snaaks om die bekende hand weer in hare te hou. Selfbeheersing verhoed dat sy daaroor streel. Die sterk kontoere, die fyn donker haartjies en die bekende are waaroor sy nog altyd mal was. Hoe het die hand haar lyf nie al geliefkoos nie?
Sy kyk skielik weg toe sy Braam se blik op haar betrap. Dink hy ook waaraan sy dink?
Natuurlik nie.
“Jy is reg. Dis darem net ’n oppervlakkige wond,” sê sy en hoop nie die kraak in haar stem verraai hoe oorweldig sy voel nie. “Ek gaan dit nietemin met steke heg. Steristrips sal loskom wanneer jy woel. Netnou skeur die sny groter.”
Alana glimlag, want Braam haat naalde. ’n Paramedikus wat naalde in ander mense steek, maar nie kan toekyk hoe dit aan hom gedoen word nie!
Toe Alana die inspuiting met die verdowing regkry, sien sy hoe kleur uit sy gebeitelde gesig verdwyn. Goed so.
“Dit gaan bietjie ongemaklik voel.” Sy maak seker hy kan die druppel vloeistof sien wat teen die lang, skerp naald afloop.
Braam se adamsappel beweeg op en af.
Sy is sommer dik van die lag.
“Ek kan seker bly wees dokter kom nie met ’n skalpel naby my keel nie,” mompel hy.
Die ironie dat net hulle twee weet wat hy daarmee bedoel, gaan nie ongesiens verby Alana nie.
Toe sy die naald indruk, kyk hy weg. Sy kneukels bal spierwit soos wat hy sy ander hand om Evie s’n vou.
Die rede vir hul egskeiding brand weer soos gal in Alana se keel. Hoe gouer sy die man uit ongevalle kry, hoe beter.
Nadat die steke in is, verdwyn Karen agter die gordyn met die afvalmateriaal en gebruikte inspuiting.
Braam sit regop. Hy maak sy vuis oop en toe asof hy haar handewerk wil evalueer.
Evie se foon begin lui. Sy verskoon haar en stap na ontvangs.
Hoekom moes almal nou pas verdwyn het? Alana wil nie ’n minuut alleen saam met haar eksman wees nie. Sê nou hy kom agter hoe hy haar nog