Satyn Omnibus 8. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
is moedswillig, maar jy’s tien keer erger!”
“Dis jý wat eerste begin het, wat ’n derde persoon in ons huwelik ingesleep het. Jy wil natuurlik die hond vir háár gee, ek weet dit! Thys sal beter na haar omsien as daardie goedkoop flerrie. Hy is lief vir diere en ek sien altyd hoe sagmoedig hy teenoor Wieldop is.”
Sy onthou skielik weer Thys se hand op haar voorkop wat haar kuif deurmekaarkrap. ’n Sterk, bruingebrande manshand … ’n Hand gewoond aan tange en moersleutels, maar wat ook sagkens kan aanraak, ’n huilende meisie vertroetel en die trane op haar wange wegstreel.
’n Weekheid kom lê in ’n holte van haar hart. Thys sal ’n wonderlike man vir sy vrou wees. Hannah is ’n gelukkige meisie … Nikka is skielik jaloers, met ’n giftige renons in Hannah van der Walt, al kan sy skaars onthou hoe sy gelyk het. Sal Hannah vir Thys goed wees en hom waardeer? Hom bederf en vir hom lief wees soos hy verdien?
Haar gedagtes loop terug na Maandag en die onverwagte magnetiese stroombaan tussen haar en Thys; daardie plotselinge bewuswording van mekaar wat haar ’n ruk lank skoon van stryk gehad het. ’n Onsinnige gedagte, het sy sedertdien besluit, gebore uit ’n oorvrugbare verbeelding omdat sy so bitterlik na Ruan verlang het. Dis al wat dit was – net ’n plaasvervanger vir Ruan.
Maar nou opeens wonder sy: wás dit so vergesog soos sy haarself wysgemaak het? Hoekom? Thys is ’n viriele, aantreklike man, so macho en alpha male as wat kan kom. Honderde meisies sal hul ooghare gee vir ’n nag saam met hom, alleen iewers op ’n verlate strand. Die branders wat op die agtergrond bruis, flonkerende sterre bokant hulle en die koel, klam sand teen jou rug waar jy in sy sterk arms nestel, onder daardie gespierde lyf, met net die wuiwende palmbome as getuies …
Nikka skrik vir die trant van haar gedagtes. Sy skaam haar morsdood! Dis haar verraderlike lyf wat praat, en haar hormone. Nie sý nie – die preutse, konserwatiewe huishoudkunde-onderwyseres en kuise getroude vrou.
“Stefni bly in ’n meenthuis, in ’n kompleks waar die inwoners nie diere mag aanhou nie,” sê Ruan.
“Dit wys jou: sy hou nie van diere nie, anders sou sy nie in so ’n kliniese kompleks gewoon het nie. Ek kan nie verstaan wat jy in so ’n kil mens sien nie. Is sy goed in die bed, of is dit die masserings?”
Twee rooi kolle vlam op sy wange. “Laat ek liewer loop! Ek gaan die hond bêre. Sy moes in elk geval nie van haar ma weggeneem gewees het nie, sy is nog te klein. Sy is honger en sy kry koud.”
Nikka kyk sy lenige gestalte agterna, sy stewige skouers en regop rug. Hy het hom vererg en sy kan hom seker nie kwalik neem nie. Waaroor het hulle nou eintlik baklei? vra sy haarself af. Oor die hond, oor Stefni of oor Thys? Sy het ’n gevoel dit was merendeels Thys. Dit sal so maklik wees om vir Thys lief te raak …
Ruan ken haar goed. Sê nou haar fantasieë oor Thys was op haar gesig sigbaar? ’n Vreemde dromerigheid in haar oë, ’n trek om haar mond of haar asemhaling wat versnel het … Geen wonder hy was kwaad nie. Geen wonder hy het die agterdeur so hard agter hom toegeblaker nie.
Sy skakel die rekenaar af, skaam oor haar verregaande verbeeldingsvlug. ’n Passievolle nag saam met Thys op ’n verlate strand … Genade! Waar kom sy daaraan? Uit een of ander stroperige fliek wat sy gesien het? Wie is sy om ’n beskuldigende vinger na Ruan te wys? Sy wat amper net so skuldig soos hy was, al was dit net in haar gedagtes.
In ’n mate kan sy haar in Ruan se posisie indink. Sommige mans sou die situasie geniet het, selfs uitgebuit het: twee vroue smoorverlief op hom, wagtend met ope arms dat hy een van hulle kies. Was haar pa een van daardie soort gewetenlose mans?
Ruan het oortree, maar hy is nie gewetenloos nie. Hy wroeg en probeer ’n fatsoenlike uitweg vind, die skaal balanseer en almal tevrede hou. En in die proses word hy self in stukkies gekerf en fyngemaal. Deur ’n sif gedruk, het hy dit genoem. Want dis nie moontlik nie. Met drie komponente daarby betrokke, kan die skaal nie balanseer nie. Daar is altyd een wat uitskot word, wat op die grond val en seerkry.
11
Nikka kry nie kans om ’n bietjie van die begrip te toon waarvoor Ruan gevra het nie. Dit word donker en Millicent en Andries is lankal huis toe, toe werk hy steeds met ’n lig op die dak, besig om geroeste spykers en dakskroewe te vervang. Sy maak fudge, malvalekkermuise en gestopte hoender vir aandete. Dan gaan sit sy in die sitkamer met die koerant wat Ruan gebring het.
Anders as wat hy verwag het, slaan sy die nuusberigte oor en begin agter, by die sportbladsye. Daar is tennis, sokker en krieket, maar die Super14-rugby oorheers alle ander sportnuus, met Ruan van der Hoven se naamreël prominent boaan elke bladsy. Ruan het lang ure gewerk. Afgesien van sy dekking van afsonderlike wedstryde, het hy ook individuele spelers se prestasies ontleed, insluitend dié op die reserwebank wat die laaste twintig minute op die veld verskyn het. Hy het ’n profiel gedoen oor die skeidsregters wat vir elke wedstryd geblaas het, asook die speler van die wedstryd. Hy waag selfs ’n gemotiveerde voorspelling, drie kolomme lank, oor die uitslag van die twee halfeindstryde.
Die skryfstyl is vlot en behendig, sy taalgebruik suiwer. Geen wonder hy het in matriek onderskeidings in Afrikaans en Engels gehad, dit sy hoofvakke op universiteit gemaak, en albei in sy finale jaar gecum nie. Ruan het ’n natuurlike aanvoeling vir tale, hy en Thys albei, daarom dat hulle die joernalistiek as loopbaan gekies het.
Nikka tel die aantal bladsye wat getuig van dae en dae voor ’n rekenaar. Daar kon nie veel tyd vir ander bedrywighede gewees het nie – vir amoreuse versoekings en verleidings nie. Sy wonder of die vaal flerrie daarmee tevrede was.
Die gedagte beur haar op, al is dit duidelik dat Ruan haar vermy en geroeste dakspykers bo haar verkies. Sy gun hom die alleentyd, die ruimte en afstand wat hy nodig het. Toe dit laat word, sit sy sy bord kos in die mikrogolfoond en gaan slaap.
Die volgende oggend toe sy in die gang verbystap, is die spaarkamer se deur toe. Maar sy hoor die stortkrane en sit solank koffiebekers reg. Toe sny sy die fudge in blokkies en pak die verjaarsdagmuise met snorbaarde en liquorice-sterte op ’n skinkbord oor.
Haar hande verstil toe Ruan by die kombuis inkom. Hy is skoongeskeer en sy hare effe krullerig van die stort. Maar dit lyk of hy heelnag op die dak was en niks geslaap het nie.
“Hallo,” groet hy versigtig.
“Môre.” Nikka groet luiters, asof niks gebeur het nie. “Lekker dag, is dit nie?”
Hy kyk deur die venster. “Sonskyn, ja. Dis goed vir jou piekniek.”
“En die krieket op Wanderers.”
“Ek hoop om die kinders se onthalwe dit reën nie.”
“Ons hou die partytjie by die lapa, wat darem beskut is. As dit reën, sal die kapokkies daar skuiling soek en goeie vermaak vir die kleintjies bied. Die grasdak lek gelukkig nie meer nie, ek het mense gekry wat dit met ’n ekstra deklaag dig gemaak het.”
“Ek het by Thys gehoor, ja. Ook van die kapokkies en die pad wat geskraap is. Dis goed.”
So, hy het darem genoeg belanggestel om Thys na haar doen en late uit te vra? Of dalk het Thys net vertel en hy het geluister.
“Ek het heelwat onkoste gehad, maar nie my banklening oorskry nie.”
Ruan lyk ongemaklik. Hy bekyk die verjaarsdagkoek, tel een van die aapmaskers op om dit van nader te ondersoek, en kug dan effens. “Ek is jammer ek het gesê jy is onverantwoordelik. Jy is nie. Jy weet hoe om met geld te werk.”
Nikka waardeer die verskoning, maar sy vryf dit nie in nie. “Ook maar net soms. Ek laat my maklik deur ’n mooi rok of ’n paar skoene in ’n winkelvenster verlei.”
“Dis ’n vrou se goeie reg. Sy verdien om mooi te lyk.”
Dit kom moeilik en hy sukkel, maar Ruan probeer hard. Nikka wens sy kon hom help. Maar sy is ook nie op haar gemak met hom nie; sy loop ook maar katvoet. Voorheen sou dit soveel makliker gewees het om hom net ’n soentjie te gee, ’n drukkie, iets in sy oor te fluister en hom gangaf te sleep.
En