Mooier as Marilyn. Anita du Preez
Читать онлайн книгу.
verloënde vrou kan verklaar?
Allermins sy self.
Veral toe die kar se linkerwiele teen die sypaadjie se rand tot stilstand skuur en almal in die restaurant opkyk. Insluitend die lang donkerkopman met die bril wat ek vroeër so onnodig aangegluur het, wat by een van die tafeltjies sit met ’n glas rooiwyn. Ag, Vaderland. Sou hy dalk die plek se eienaar wees – met ander woorde die een in wie se kleedkamer my jeans en toppie nog hopelik lê? Die een vir wie ek geld of ’n verskoning skuld?
Toe klim ek maar uit met soveel grasie as wat die wiebelende katjiehakkies toelaat. Wat anders? Ek druk die Marilyn-bril reg, bestyg die paar trappies met soveel van my nuutgevonde styl as wat ek kan bymekaarskraap en stap nader.
Die man vat sy glas wyn en hou dit skynbaar beskermend teen sy bors. Hy frons. Seker te verstane. Hy kry natuurlik dikwels te doen met mense wat nie betaal vir sy goed nie. Toe merk ek die geamuseerde uitdrukking in sy bruin oë.
“Just in case you get the urge to pour some more on someone’s head,” sê hy toe ek nie ’n woord uitkry nie. Dit gebeur nie dikwels nie, maar nou ja, wat is daar vir my om te sê? Ek hét net mooi hier ’n lieflike spektakel van myself gemaak, en nou is ek terug.
Ek versamel ’n lekseltjie spoeg om woorde te vorm, maar my brein speel nie saam nie. Seker als opgebruik in my tirade teenoor Vincent. Of dalk is dit die feit dat ek tot my ontsteltenis voel hoedat al my beskikbare liggaamsvloeistof in my ooghoeke versamel. Flippit. Ek kan mos nie nou hier …
“Unless you’d rather want me to pour you some?”
Die uitdrukking in die bruin oë agter die brillense is vir ’n oomblik sag. Sonder spot. Ag nee, donner, meneer, moet tog asseblief net nie nou ’n enkele snaar binne my raak nie. Nie eens liggies nie. Alles in my is so rou geskaaf dat die kleinste bietjie deernis of understanding van enige menslike wese my net hier in yslike trane sal laat uitbars. En het ek nog nie vandag ’n groot genoeg bleddie aap van myself gemaak nie?
Ek herken myself nie. Ek huil lankal nie meer nie. Dis nie asof ek nie al probeer het nie. Almal sê jy moet huil om te kan genees. Nie ek nie. Tranetrekker-films kyk, Vicks snuif, niks het gewerk nie. Huil is nie soos fietsry nie; as jy eers opgehou het, vergeet jy hoe. Maar nou staan ek hier en is dit trane wat ek voel loskom?
Die bruin oë vonkel skielik weer en ek kan sien hy moet net so hard keer dat sy mondhoeke vertrek van die lag as wat ek die ekstra vog in my neus moet wegsnuif.
“It would be a helluva waste to pour this onto someone’s bald spot,” sê hy en beduie met sy glas.
Ek kry ’n bewerige smile uit. Vir die feit dat hy opgemerk het wat Vincent tog te hard probeer wegsteek. Sy bald spot. Do not go there! Het ek dan nie self net ’n ruk gelede sy versameling “German solutions for hair loss and other problems” in sy toksak gesmyt nie? Saam met die snorklaggie wat uit my borrel, loop die trane. Ek lek die soutigheid van my bolip af.
“Please, sit down. I think you need it.”
Ek kyk om my. Daar is nog net by twee tafeltjies mense oor, want die middag is amper verby. Ander getuies van my wangedrag is waarskynlik lankal weg. Seker besig om die hele storie met smaak vir iemand by die huis oor te vertel. Of oor die foon. Of op Facebook! Ek kan my indink.
Jeez, girlfriend, you won’t guess what I saw in Beleza today! You should have been there! It was awesome! There was this guy with his piece on the side, then wifey walked in and poured his wine over his head! Oh man, it was funny like …
Liewe genade, Desiree. Jy moes onder jou duvet bly wegkruip het, want kyk wat het jy aangevang – jouself Openbare Spektakel Numero Uno gemaak, dis wat. Ek probeer die gedagte afsluk en gaan sit op die stoel oorkant die man. Met ’n gemaklike beweging vat hy ’n glas van die rak naby hom en skink langsaam van die donkerrooi wyn, voor hy dit saam met ’n wit papierservet na my uithou.
“It’s on the house. I wish I could say the same about the items you took from my sister-in-law’s vintage collection, but she is worse than Attila the Hun when it comes to freebies. We can sort that out once you’ve calmed down, though. First drink this.”
“Dankie,” prewel ek en snuit my neus.
“Plesier.”
Ek kyk die man verbaas aan. “Hoekom het ons Engels gepraat?”
“My ma was Engels,” lag hy en neem ’n ruim sluk uit sy glas. “So my tong val maklik soontoe.”
“O.”
Hy leun effens vorentoe. “My fout. Ek het mos gehoor dat jy Afrikaans praat, toe …”
Ek vat ’n groot sluk uit my glas en keer met my handpalm. “Kan ek vra dat ons nie op hiérdie oomblik verwys na daardie flippen Jerry Springer remake waarin ek die hoofrol gespeel het nie? Ek sal later betaal. En om verskoning vra.”
Hy sit rustig agteroor. Betrag my met skrefiesoë en dieselfde lakoniese geamuseerdheid as vroeër.
“Dis oukei. Niks om oor jammer te wees nie. Ons het juis lank laas gratis live entertainment hier gehad!”
Ek vlieg op. My woede lê nog hopeloos te vlak. Die verdomde man kan skaars sy lag hou en ek wou tranerig raak oor ek dog hy’t ’n siel. Wys jou net hoe needy ek geraak het. Idioot. Hulle is almal dieselfde. Verstaan niks. Voel vere vir ’n vrou met bloederige, vernederde nerwe.
Die vent kyk my met boogwenkbroue aan. “Sjoe, episode twee?” vra hy sowaar as vet sonder om ’n oog te knip. “Ek hou asem op!”
Ek stamp my stoel agtertoe en plak die wynglas neer. “Laat ek liewer net my klere in jou kleedkamer gaan haal en my ry kry.” My wegstap is nie heeltemal in pas met my nuwe look nie en ek vererg my daarvoor ook. Die hele affêre is só nie ek nie. Boggher alles en almal, Desiree de Lange is klaar met als.
“En moenie worry nie,” voeg ek oor my skouer by, want my innerlike tiener is op ’n roll, “ek los liewer hierdie verdomde simpel tweedehandse klere van jou skoonsuster terug op die rak. Ek het nou net besluit dit pas my glad nie.”
“Dis bitter jammer!” roep die man agter my aan. “Ek dink dit pas jou asof jy daarvoor gebore is. Mooier as Marilyn self.”
Toe ek wegry, weet ek dat ek al weer lelik opgeneuk het. Wat is dit met hierdie nuwe Desiree de Lange wat ek nie ken nie? Sy gooi tantrums, tjank in die openbaar en gaan druk haar neus nog dieper in die bollie in.
Wat het ek gedink doen ek? Myself in die flippen voet geskiet, dis wat. Want hier sit ek weer met my ou flenter-jeans en iemand anders pronk binnekort in daai outfit waarin ek wéét ek mooi gelyk het. Mooier as Marilyn, het die man gesê. Dalk moet ek net hier omdraai en daardie amazing rok gaan haal. Dan het ek darem iets uit hierdie verdomde, vervloekte dag gekry. Ek kan tog nie ’n groter fool van myself maak as wat ek reeds het nie.
Ek trek van De Waal af by die ou meul. Dink oor die saak. Karre zoer verby. Almal is seker op pad huis toe. Met gesellige kaggelvure. Die vrou wat nog by die naaste tafeltjie die spulletjie sit en bekyk het, is dalk al huis toe met my outfit. Vonds van haar dag. Ek kon sien hoe eye sy dit toe ek dit op die klerehanger gaan terugsit het.
Dit het op daardie oomblik soos myne gevoel. En toe ek wegry, het ek voor my siel geweet dat ek nog iets opgedonner het.
En die man van Beleza? Ek was onnodig ongeskik met die skepsel. Hy het my nie meer omgekrap as wat ek reeds was nie.
Inteendeel, die vent het nogal ’n kalmte aan hom. Nee, dis nie kalmte nie. Meer iets zennerigs? Wag. Ek dink ek het dit. Meer soos: I have seen it all and I don’t really give a toss about small things anymore. So iets. Maar nou ja, dis tot daarnatoe.
Ek skakel maar weer die Corsa se enjin aan en ry stadig huis toe. Die pedale is koud onder my kaal voete.
My foon lê nog op die bed toe ek by ons kamer instap. Gaan ek sonder Vincent in dié moewiese bed slaap? Gewoonlik pla dit my glad nie. Ek het dit immers gewoond geraak. Die enigste sports wat die laaste tyd in hierdie bed gebeur het, was kussingboks of stoei om kombersbesit. Buitendien, Vincent snork. Maar