--Een van de polygonale oppervlakken van een veelhoek.

      PROLOOG

      Linda leunde achterover in haar fauteuil en probeerde op een of andere manier lekker te gaan zitten op de oude, versleten kussens. De fauteuil, die al vijftien of twintig jaar lang het gewicht van ontelbare pompbediendes had getorst, verkeerde in een al even goede staat van onderhoud als de rest van het gebouw.

      Maar ze had tenminste een stoel. En de TV, ook al was die minuscuul en zo verouderd dat ze nog maar net wat gezichten kon onderscheiden door de ruis op het scherm.

      Linda zuchtte en klopte een paar keer tegen de zijkant van de TV om beter beeld te krijgen. Ze zat te wachten op haar lievelingsserie, en wilde op z’n minst een idee kunnen hebben van naar welk personage ze zat te kijken.

      In ieder geval zou ze waarschijnlijk niet gestoord worden. Deze uithoek in het westen van Missouri was niet bepaald welbezocht, en er zaten soms uren tussen klanten. In kilometers omtrek woonde helemaal niemand en de weg was zijn troon gestoten door een nieuwe snelweg die de mensen met minder omwegen naar hun bestemming bracht. Het waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd voor de tent gesloten werd, dus genoot Linda van haar rust nu ze die nog kon pakken.

      De herkenningsmelodie van haar serie begon. Ondanks de metalen klank van de televisieluidsprekers klonk het geruststellend vertrouwd. Linda wriemelde weer langs de leuning van de fauteuil om zo gemakkelijk mogelijk te gaan zitten, en pakte een zakje chips van de toonbank achter haar.

      “O Loretta,” zei het personage op het scherm. “Hoe kon je me dit toch aandoen? Weet je dan niet dat we –“

      De dialoog werd overstemd door het gerinkel van het belletje boven de deur. Linda schoot omhoog en struikelde bijna over haar eigen voeten in een poging te verhullen dat ze had zitten suffen. Beschaamd propte ze het geopende zakje chips op een plankje onder de toonbank.

      “Hoi,” zei de klant met een glimlach. Hij keek geamuseerd, maar vriendelijk, alsof ze een privégrapje deelden. “Eh, mag ik alsjeblieft gebruik maken van jullie toilet?”

      Het was een aardige vent. Een magere, jongensachtige man. Hij kon niet ouder zijn dan dertig. Linda mocht hem meteen. Ze had een soort van intuïtie waar het op klanten aankwam. Ze kon direct voorspellen of ze bonje zouden maken.

      “Sorry schat,” zei ze. “Die is alleen voor betalende klanten.”

      “O,” zei hij, met een blik om zich heen. Er stond een vitrinekast met goedkope snoepjes aan een kant van de toonbank. Die was speciaal ingericht om kinderen naar binnen te lokken, hun ouders aan de mouwen meesleurend. “Dan doe ik deze.”

      Hij greep een zakje snoep en gooide die zachtjes voor haar op de toonbank. Hij zocht in zijn zakken naar kleingeld, en de correcte hoeveelheid muntjes volgde het zakje.

      “Alstublieft,