Stąpając po linie. David Baldacci
Читать онлайн книгу.
prawdopodobieństwo. Szansa, że przytrafi mi się druga katastrofa, wynosi jeden do miliarda. Uważam się więc za szczęściarza.
Opuścili samolot, podpisali umowę wypożyczenia samochodu i wyszli z Międzynarodowego Portu Lotniczego Williston Basin.
– Oho – rzuciła Jamison, gdy znaleźli się na zewnątrz i uderzył w nich silny podmuch wiatru. Zachwiał się nawet olbrzymi Decker. – Coś mi się zdaje, że źle się spakowałam – zauważyła żałosnym tonem. – Powinnam była wziąć więcej ubrań, żeby wkładać je na cebulkę.
– Czego ci potrzeba poza spodniami, koszulą, odznaką i spluwą?
– Z kobietami jest inaczej, Decker.
Jamison kierowała autem, a Decker wprowadzał dane do nawigacji w telefonie. Potem usadowił się wygodnie i patrzył na szybko przesuwającą się za oknem drogę. Była szósta po południu. Wjeżdżali prosto w nadciągającą burzę. Paskudne czarne cumulusy piętrzyły się przed nimi niczym unosząca wysoko głowę kobra i szykowały się do poważnego ataku na ten skrawek północnej części Środkowego Zachodu.
– Irene Cramer – powiedział cicho Decker.
Jamison kiwnęła głową i sposępniała.
– Znaleziona martwa w środku głuszy przez faceta tropiącego wilka.
– I co szczególnie godne uwagi: zwłoki poddano autopsji – dodał Decker.
– Dla mnie to będzie pierwszy taki przypadek, a dla ciebie?
– Widziałem w życiu rozkrojone ciała, ale nie wyglądały tak, jak te na pokazanych nam fotografiach. W tym wypadku miejsce zbrodni było czyste, jeśli nie liczyć wymiocin tropiciela.
– Seryjny morderca? Czy dlatego zwrócili się z tym do nas? Bogart w sumie niczego nam nie wyjaśnił.
Ross Bogart był szefem ich skromnej jednostki do zadań specjalnych. To on wysłał ich do Dakoty Północnej po briefingu najkrótszym z możliwych.
– Być może.
– Czy Ross jakoś dziwnie z tobą rozmawiał? – zapytała. – Bo ze mną tak.
Decker potwierdził.
– Chciał nam powiedzieć coś, czego powiedzieć nie mógł.
– Skąd wiesz?
– Bo to uczciwy, bezpośredni człowiek, który musi odpowiadać przed politykami.
– Nie lubię tajemnic na żadnym z obu końców sprawy.
– Nie wydaje mi się, że koniecznie musi chodzić o seryjnego mordercę.
– Dlaczego?
– Nie znalazłem w bazach danych żadnego podobnego wypadku. Sprawdziłem przed wylotem.
– Może mamy do czynienia z nowym graczem.
– Nowi nie są zwykle tak wyrafinowani.
– A jeśli próbuje od razu wyrobić sobie reputację? – zauważyła Jamison.
– Im wszystkim zależy na sławie – odparł Decker.
– Tylko że do lokalnego zabójstwa nie wzywa się FBI.
– Dlatego powinniśmy przyjrzeć się ofierze, a nie zabójcy.
– Uważasz, że Irene Cramer była z jakiegoś powodu ważna dla FBI?
– To wyjaśniałoby przy okazji powściągliwość Bogarta.
– Tak czy owak, szukamy zabójcy znającego się na medycynie sądowej, to jasne.
– Takie umiejętności ma spora liczba osób, łącznie z tymi po naszej stronie barykady.
– Lekarz sądowy, który zszedł na złą drogę? – podsunęła Jamison.
Decker wydawał się nieprzekonany.
– Prawdopodobnie znajdziesz na YouTube wideo z instruktażem krojenia manekina. Jednak w protokole zaznaczono, że cięcia wykonano profesjonalnie.
– Myślisz, że zabójca… co? Miał wprawę?
– Nic nie myślę, przynajmniej na razie.
– Zauważyłeś, że cała autostrada jest tutaj z betonu? – zapytała, spoglądając na nawierzchnię drogi.
– Asfalt zapewne słabo sprawdza się w tutejszych ekstremalnych warunkach – zauważył Decker. – Choć w sumie nie wiem, jaką wytrzymałość ma beton.
– Ho, ho, ależ z ciebie krynica wiedzy.
– Korzystam z Google, jak wszyscy.
– Daleko jeszcze?
Decker zerknął na wyświetlacz.
– Czterdzieści pięć minut jazdy. Prawie na granicy z Kanadą.
– Czyli wylądowaliśmy na najbliższym lotnisku.
– Powiedziałbym, że na jedynym.
– I bez tego mamy za sobą długi, wyczerpujący dzień.
– A zapowiada się równie długa noc.
– Zamierzasz rozpocząć śledztwo jeszcze dziś? – zapytała z lekkim niedowierzaniem.
Decker posłał jej surowe spojrzenie.
– Zawsze warto kuć żelazo, póki gorące. Zwłaszcza gdy ginie osoba, która powinna mieć przed sobą jeszcze długie życie.
3
– Co to? – zapytała Jamison, gdy zbliżali się do celu podróży.
Wskazała złociste pióropusze ognia, które migotały w ciemności jak upiorne lampki choinkowe.
– Płonący gaz – wyjaśnił. – Z odwiertów naftowych. W złożach ropy występuje gaz. Wydobywają tu jedno i drugie. Ale czasem wypuszczają gaz i go podpalają. Przypuszczam, że w pewnych sytuacjach inne działania wiązałyby się ze zbyt wysokimi kosztami, a niekoniecznie mają tu infrastrukturę niezbędną do przesyłania gazu rurociągami.
Jamison była zszokowana.
– Orientujesz się, o jakich ilościach gazu mowa?
– Z danych statystycznych, które czytałem, wynikało, że spalany gaz mógłby ogrzać cztery miliony domów.
– Cztery miliony domów? Mówisz serio?
– Tak przeczytałem.
– Przecież to musi szkodzić środowisku! Spalają czysty metan, zgadza się?
– Na tym się nie znam. Ale prawdopodobnie szkodzi.
– Te płomienie wyglądają upiornie. Kojarzą mi się z armią zombie maszerujących z pochodniami.
– Zacznij się przyzwyczajać. Wszędzie ich tu pełno.
I rzeczywiście, po drodze widzieli ich mnóstwo. Krajobraz przywodził na myśl gigantyczny tort z setkami świeczek.
Mijali całe osiedla domów na kółkach, z brukowanymi ulicami, znakami drogowymi, placami zabaw. Przed przyczepami mieszkalnymi pod metalowymi wiatami stały pojazdy – w większości podparte lewarkami, ubłocone. Pikapy albo solidne SUV-y.
Przejeżdżali też obok dużych działek otoczonych imponującymi ogrodzeniami, gdzie znajdowały się zwieńczone płomieniami szyby naftowe i gazowe, metalowe zbiorniki oraz osprzęt. Mężczyźni w kaskach i ognioodpornych pomarańczowych kamizelkach przemykali tu i tam, pieszo lub samochodami, krzątali się, uwijali, wykonując milion zadań. Z oddali wyglądali jak gigantyczne mrówki wysłane na decydującą misję.
– Miasto szczelinowania – rzekł Decker. – Przetrwało tylko