W bożonarodzeniowy poranek Leokadia obudziła się z bólem głowy. Prawie nie zmrużyła oka tej nocy, myśląc o zamieszaniu, które spowodowała i wspominając tego, który wdarł się do jej domu z grupą kolędników i pocałował ją, jak jeszcze nikt na świecie.

      „To musiał być Władek!”. Serce jej podpowiadało, że ma rację, bo kto inny zdobyłby się na coś takiego?

      Tylko dlaczego potem uciekł, zamiast z nią porozmawiać? Chyba po tym, jak zareagowała na jego pocałunek, musiał się domyślić, że podziela jego uczucia!

      „Nic już z tego nie rozumiem! Ale może dzisiaj wreszcie się wszystko wyjaśni? Przecież on musi ze mną w końcu porozmawiać! A jak nie, to pójdę do niego sama!”.

      Wstała z łóżka i wyjrzała przez okno. Ogród cały był przykryty śniegiem, na którym odznaczały się wyraźnie czarne gawrony, przechadzające się majestatycznie i raz po raz zanurzające dzioby w białym puchu. Leokadia przyglądała się przez chwilę ptakom, a potem jej wzrok padł na dziwny ślad ciągnący się od bramki do samego domu. W świeżym śniegu był bardzo dobrze widoczny, jakby ktoś wytyczył nową ścieżkę, nie tam, gdzie przebiegała, tylko nieco na uboczu.

      „Co to ma być?”. Leokadia z bijącym sercem podeszła bliżej do okna, ale mimo że przycisnęła nos do samej szyby, nie było widać, gdzie urywały się ślady. Założyła na koszulę nocną długi kożuch, otuliła się szalem i wyszła przed dom. Aż się zachwiała na progu, nawet nie czując silnego mrozu, który od razu dobrał się do jej policzków i ust, szczypiąc i sprawiając, że skóra zaczerwieniła się. Dziewczyna stanęła jak wryta, wpatrując się w przewiązany czerwoną wstążeczką motor, oparty o ławkę przed jej domem.

      – Władek? – zapytała cicho, rozglądając się z uwagą, ale chłopaka nigdzie nie było widać.

      Podeszła do motoru i zauważyła kartkę przyczepioną do kierownicy. Sięgnęła po nią drżącą ręką, pełna nadziei, ale nadzieja ta rozpłynęła się od razu, gdy przeczytała życzenia:

      „Dla Leokadii w prezencie ślubnym – zawsze będę Cię kochał”.

      – I co to ma niby znaczyć? – osłupiała Leokadia wpatrywała się w pocztówkę przedstawiającą młodą parę, a potem ruszyła energicznie w stronę bramy. Dopiero lodowaty chłód, który ją przeniknął, przypomniał jej, jak lekko jest ubrana. Zawróciła więc do domu, gdzie z kuchni dochodziły już odgłosy porannej krzątaniny, cichutko przemknęła do swojego pokoju, ubrała się w pośpiechu i wybiegła na zewnątrz.

      „Zaraz to wyjaśnimy! Mam dość tej komedii!” – myślała, choć sama była główną reżyserką całego zamieszania.

      Brnęła na skróty, nie zważając na śniegowe zaspy, coraz bardziej zdenerwowana, jakby przeczuwała, że liczy się każda sekunda. A jednak nie zdążyła. Dom Władka, w którym od roku mieszkał sam, po śmierci obojga rodziców, stał zupełnie pusty.

      „Gdzie on się podział?!”. Leokadia dopadła do drzwi i zaczęła szarpać za klamkę, jednocześnie łomocząc z całych sił. Na próżno. Przyłożyła ucho do drzwi. W środku panowała głucha cisza.

      – Nie ma co się dobijać! – zawołał ktoś za jej plecami. Drgnęła i odwróciła się. Za płotem stała sąsiadka, która kiedyś uczyła w miejscowej szkole. Patrzyła na Leokadię ze zmarszczonymi brwiami, bo słabo widziała, a gdy w końcu ją rozpoznała, dodała: – Tacy tu wczoraj byli, oglądali wszystko, no i chyba dobili targu, bo Władek w środku nocy z tobołami gdzieś poszedł. Że też ludzie nawet świętej Wigilii nie uszanują!

      – Jacy tu byli? – nie zrozumiała Leokadia. – Jakiego targu?

      – No, dom Władka kupili. Jacyś tacy, z Kasztanowa chyba. Młode małżeństwo.

      – Jak to dom Władka kupili? To gdzie on teraz będzie mieszkał?!

      – Widzi mi się, że wyjechał – mruknęła sąsiadka, po czym wzruszyła ramionami i poszła do siebie.

      „Nie mógł tego zrobić!” – jęknęła w duchu dziewczyna i wróciła pod drzwi. Znów przez chwilę nasłuchiwała, a potem osunęła się na próg, tuląc policzek do zimnego drewna.

      Łzy płynęły jej po policzkach, wydostawały się spomiędzy palców i spadały na kolorową spódnicę.

      „Jak on mógł tak zniknąć bez słowa? Tak się nie robi!”.

      Leokadia miała nadzieję, że wydarzy się bożonarodzeniowy cud: że za chwilę drzwi się otworzą, stanie w nich Władek i weźmie ją w ramiona. Cud się jednak nie wydarzył, a po kilkunastu minutach dziewczyna była już tak przemarznięta, że drętwiały jej palce u stóp. Wstała z progu, jeszcze raz załomotała pięścią w drzwi, a potem obeszła dom naokoło, w nadziei, że znajdzie jakieś niedomknięte okno. Wszystko jednak było zamknięte na głucho, nawet okiennice, tak że nie dało się zajrzeć do środka. Leokadia postała jeszcze chwilę, a potem przygnębiona poszła po śladach wiodących w stronę wsi. Gdy dotarła do domu, mama aż załamała ręce na jej widok.