Eryk potulnie skinął głową, ale mnie coś raptem zastanowiło.

      – Skąd pan wie, gdzie jest bezpiecznie?

      Staruszek zachichotał, jakbym powiedział świetny dowcip.

      – Wiem to dzięki lotom zwiadowczym – wyjaśnił. – Codziennie wieczorem wyprowadzam na spacerek moją Latawicę. Fruwamy sobie nad osadą i oglądamy wszystko z góry. Jeśli zaobserwuję ruch wrogich wojsk, nanoszę poprawki na mapie, a potem do naszych żołnierzy wysyłam gołębia z informacją o bezpiecznych miejscach.

      – Kto to jest Latawica? – zaciekawił się Eryk.

      – To moja najpiękniejsza księżniczka! Ukochana i wierna towarzyszka życia. Czyli maszyna latająca. Własnej produkcji.

      I zaprowadził nas do drewnianego hangaru. Eryk macał powietrze przed sobą, próbując się na czymś oprzeć, i w końcu musiałem wziąć go pod rękę, żeby się nie potknął o rupiecie, które Kapitan wszędzie miał porozrzucane.

      Nie wiem, czy oglądaliście stare filmy o pierwszych małych samolocikach. Takich, które trzeba było rozpędzić, popychając je, a potem szybko wskoczyć do środka i zacząć pedałować. Pedałowanie wprawiało w ruch skrzydła, podobne do skrzydeł nietoperza, i machina natychmiast się unosiła. Latawica wyglądała dokładnie tak samo – i właśnie to powiedziałem Erykowi.

      – Wielkie skrzydła nietoperza, też coś – prychnął, ale widać było, że żałuje, iż nie może tego zobaczyć.