.
Читать онлайн книгу.
ojca i syna, wstrząsnęło sceną polityczną w Polsce i wymiotło prezydenta Zielińskiego, który nawet nie próbował ubiegać się o reelekcję. Ku zaskoczeniu wszystkich wybory wygrał Adam Poławski, kandydat Zjednoczonej Centrolewicy. Wkrótce nastąpiły też przedterminowe wybory parlamentarne i dotychczasowa koalicja rządowa ledwo utrzymała się w Sejmie. Opozycja przy wsparciu mediów doprowadziła do głębokiej wymiany elit w Polsce i jeszcze przed końcem roku szybka przebudowa sceny politycznej była zakończona. Powstał chimeryczno-hybrydowy centrolewicowy rząd, w którym lewica miała iluzoryczną władzę opartą na licznych trzeciorzędnych stanowiskach.
Jednak odchodząca ekipa, zgodnie ze swoimi ideałami, zostawiła szereg pułapek, w które naiwnie wpadali nowi politycy. Tak czy siak, albo ich nie widzieli, albo nie potrafili sobie z nimi poradzić.
Nie inaczej było w Agencji Wywiadu na Miłobędzkiej, gdzie generał brygady Zdzisław Pęk i jego zastępcy, jeszcze przed odejściem, złożyli pięć zawiadomień do prokuratury o popełnieniu przestępstw przez oficerów. Oczywiście starannie wyselekcjonowanych. Sprawa oficera o pseudonimie „Travis” była wręcz idealna, by odpowiednio zapłacić Konradowi Wolskiemu za wtrącanie się do polityki, jak uważał generał Pęk.
Przeliczyli się jednak, bo prokuratura wprawdzie wszczęła postępowanie, lecz nikomu nie postawiła zarzutów i wciąż prowadziła dochodzenie. Konrad bardzo przeżywał to, co się stało, ponieważ ostrze prokuratury skierowało się głównie przeciwko Sarze, która wyszkoliła i obsługiwała Travisa.
Pęk nie znał się na pracy wywiadowczej, ale przez lata po mistrzowsku opanował prostą zasadę – „dziel i rządź”. Doskonale wiedział, że prędzej czy później prokuratura skupi się na Sarze Korskiej, zastępczyni Konrada. I o to chodziło! Bo Konrad był odporny na własny ból czy upokorzenie, ale nie był przygotowany na jakiekolwiek oskarżenie wymierzone w jego współpracowników, a szczególnie w Sarę.
Dlatego Wydział Bezpieczeństwa Wewnętrznego tak skonstruował zawiadomienie, by odpowiedzialność przede wszystkim spadła na Sarę. Mimo rozpaczliwych ruchów Konrada prokuratura nie umiała albo nie chciała zrozumieć, że to on jest odpowiedzialny za sprawę Travisa. Pęk i jego zastępca Ciężki, informowani regularnie przez Marka Belika, zastępcę Konrada, wiedzieli aż nadto dobrze, że to, co zaboli twardą Sarę, dziesięciokroć mocniej zrani wrażliwego i trochę naiwnego Konrada.
Zawiadomienie o sprawie Travisa i Stepanowycza było oczywiste, bo takie jest prawo. Jednak uzasadnienie, jakie przekazała Agencja Wywiadu, wskazywało na możliwość popełnienia przestępstwa. Konrad i Sara byli dodatkowo sfrustrowani zaistniałą sytuacją, bo był to pierwszy przypadek, kiedy Agencja oskarżała własnych oficerów. A przecież Travis działał w stanie wyższej konieczności.
Po akcji w twierdzy brzeskiej i sprawie Rupertów Pęk nie przyjął raportu Konrada o zwolnienie, bo uznał, że musi mieć go na oku, a może dokładniej – w zasięgu ręki. Przynajmniej do czasu wyborów.
Po wyborach nowe kierownictwo Agencji Wywiadu zapewniało Konrada, Sarę i Travisa, że zrobi wszystko, by sprawa jak najszybciej została wyjaśniona, wyrażało sympatię i pełne poparcie, ale gołym okiem było widać, że nikt nie chce się w to angażować, by nie padło na niego jakiekolwiek podejrzenie. Po aferze Ruperta nowy premier był wyjątkowo przewrażliwiony i najpierw dokonywał egzekucji na swoich współpracownikach, a dopiero potem badał sprawę.
Travis brał na siebie całą odpowiedzialność i był gotowy ponieść karę, nie mógł więc zrozumieć, dlaczego prokurator wciąż traktuje go jak broń, narzędzie, którym miała się posłużyć Sara.
– Co będzie, to będzie! Nie ma sensu teraz się tym zamartwiać – stwierdziła Sara, bo nie chciała już o tym myśleć.
– Widziałaś Marcina?
– Nie.
– Nie widziałaś jego nowego wcielenia?
Sara spojrzała z zainteresowaniem na Konrada, bo Marcin zawsze dostarczał im dużo radości i czasami trosk. Nie wyobrażali sobie, by Wydział Specjalny Q mógł bez niego istnieć.
– Już nie ma tego dawnego Marcina z pomadą na włosach, syntezy macho-żigolo… tych jego ciemnych okularków, podkoszulków i koszul à la Bahama…
– Chory? – wtrąciła z lekką ironią Sara.
– Sama idź i zobacz. – Konrad ruchem głowy wskazał na drzwi. – Dziś jego pierwszy dzień w nowej skórze. Dosłownie… nowej skórze. Poczekaj… – przerwał na moment. – Zawołam go. – Wcisnął interkom. – Ewa! Niech przyjdzie do mnie Marcin. I… dwie kawy.
Po jakiejś półminucie do gabinetu Konrada wszedł Marcin, ale Sara, siedząc w fotelu, w pierwszej chwili go nie poznała. Wstała, podeszła bliżej i z niedowierzaniem obejrzała go od stóp do głów. Konrad przysiadł na biurku i oglądał tę scenę z rozbawieniem.
– To ty? Marcin! Uszczypnij mnie, Konrad. – Sara z coraz większym rozbawieniem lustrowała wzrokiem Marcina. – Tak będziesz chodził codziennie? To… – dotknęła go ręką – to… jest wygodne? Jestem naprawdę… naprawdę bardzo zaskoczona. Ale… skąd ta niespodziewana zmiana?
– Taaak… – zareagował Marcin z wyraźnym ociąganiem i udawaną flegmą. – Teraz dopiero jestem sobą.
– Nooo… ja… nic nie mówię… więcej… muszę powiedzieć, że mi się podoba.
Marcin zrobił poważną minę, podciągnął nogawkę czarnych skórzanych spodni i pokazał wysoką cholewkę kowbojskich butów.
– Tysiąc! – zakomunikował.
– Skąd masz takie przetarte skórzane spodnie? – zapytał Konrad.
– No… kupiłem od jednego kolesia…
– A po co ci te rzemienie na bokach? To tak ma być?
– Nooo… jeszcze dobrze nie wiem, ale są cool.
– Podnieś tę kamizelkę… Frędzelki takie trochę nie tego… niemęskie – zauważyła z lekką ironią Sara.
– Czaszka ze skrzydłami w jakichś płomieniach. Ciekawe! Co to znaczy? – zapytał Konrad, oglądając czarną koszulkę Marcina, który kiwał tylko z politowaniem głową nad ignorancją szefa.
Stroju dopełniał srebrny sygnet na palcu, koraliki na szyi, dwudniowy zarost i zaczesane do tyłu włosy.
– Mam nadzieję, że nie masz tatuaży. Wiesz, że to u nas niedozwolone! – dorzucił Konrad. – Nooo… i nie jesteś chyba w żadnym gangu?
– Szefie, kurczę, szpieg też potrzebuje trochę wolności! Zawsze chciałem mieć motor… no… taki Easy Rider. Każdy prawdziwy mężczyzna mnie zrozumie… Ja dzisiaj tak tylko. Wczoraj zdałem prawo jazdy na motor…
– Jaki masz motor?
– Kupiłem od kolesia czarnego harleya-davidsona V-Rod VRSC z dwa tysiące piątego roku – ożywił się natychmiast Marcin i wyjął zdjęcie. – Oto cacuszko! Pojemność tysiąc sto, sto pięć koni… i niech szef patrzy… wydech Screaming Eagle, to znaczy słyszysz, a nie widzisz… Kupiłem go już trzy miesiące temu i wiernie na mnie czekał, aż się nauczę jeździć!
– Podoba mi się twoja metamorfoza – wtrąciła Sara. – Będziesz teraz musiał zabrać mnie na wycieczkę albo na jakiś zjazd… Goście na takich motorach są sexy. Liczę jednak, że masz też pod ręką nasz strój służbowy?!
– Czuję, że teraz używasz wody po goleniu Harley-Davidson. – Konrad przybliżył się do Marcina i pociągnął nosem.
– Szef to ma węch!
– Okej! Obejrzymy twój motor później – oznajmił Konrad. – Teraz odszukaj mi raport z naszej wizyty w Säpo we wrześniu… ten, który dotyczył nielegała Jorgensena.