Жыцьмем. Анатоль Вярцінскі

Читать онлайн книгу.

Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі


Скачать книгу
як адзін,

      I я ўсклікаю спрасоння:

      «Дык колькі ж усё-ткі гадзін?

      Якая дата сёння?

      Год які на двары?

      Ці новы ўжо, ці стары?

      Пара надыходзіць якая?

      Што нас заўтра чакае?..»

      I чуецца мне адказ —

      насмешлівая інтанацыя:

      «Сказаць, што чакае вас? —

      Інтэграцыя… Інтэграцыя…»

1998

      Размова з Радзімай

      Прагучаў тройчы вокліч,

      што Радзіма жыве.

      Прагучала малітва

      «Магутны Божа».

      Пайшло рэха і сціхла.

      А ў маёй галаве

      усё тое ж пытанне

      б’ецца трывожна…

      Ты жывеш, Беларусь?

      Беларусь, ты жывеш?

      Беларусь, я не маю на ўвазе,

      канешне,

      што не сееш, не жнеш,

      хлеб зусім не жуеш.

      Беларусь, я пытаю

      пра іншае нешта.

      Што ў цябе на душы?

      Што ў цябе за душой?

      Што наогул з тваёю душою?

      Ці ты, можа, ужо за тою мяжой,

      дзе сама сабе стала чужою?

      Што з душою тваёй?

      Знежывела зусім?

      Ці яе яшчэ нешта жывіць і грэе?

      Я гляджу ў твае вочы —

      дзе вачэй тваіх сінь?

      Твае вера, любоў і надзея?

      Я гляджу ў твае вочы —

      мала радасці ў іх.

      У вачах тваіх —

      скруха, страх ды пакора.

      Ды яшчэ, як сказаў

      хтось з прарокаў тваіх,

      «Беларусі мужыцкай

      адвечнае гора».

      Я гляджу ў твае вочы:

      што ў іх – тло ці святло?

      Над табой зноў пануе

      сіла чужая.

      Ты жывеш, Беларусь?

      Ці табе ўсё адно,

      як твой шлях вызначаюць,

      хто твой лёс вырашае?

      Ты жывеш, Беларусь?

      Мы, твая кроў і плоць,

      траякроць зноў

      на плошчы пракрычалі,

      што жыве Беларусь,

      пракрычалі шматкроць —

      $$$$хто ў надзеі,

      $$$$$$$$хто ў гневе,

      хто у адчаі.

      І ў тым хоры звінеў,

      як вясновы капеж,

      голас чысты, празрысты, юначы.

      Значыць, ты, Беларусь,

      не змярцвела, жывеш?

      Не гучаў бы той голас іначай?..

1999

      Жывы голас

      Але найбольш запаў у душу яе адказ на пытанне пра рэабілітацыю: «Не падавала і падаваць не буду – я сябе вінаватай перад Радзімай не лічу. Прасіць аб рэабілітацыі – прызнаць сваю віну».

З гутаркі Людмілы Майсені з былой палітзняволенай Надзеяй Дземідовіч

      Вось гэта голас!

      Вось гэта і слова, і дзея!

      Нізкі паклон Вам, цётка Надзея.

      Нізкі паклон Вам,

      спадарыня Дземідовіч.

      Нагледзеліся Вы

      столькі жахлівых відовішч.

      Наслухаліся Вы

      столькі слоў паганых.

      Зведалі столькі пакут…

      Душа Ваша ўся у ранах.

      Душа Ваша ў ранах уся,

      але яна ўсё ж жывая.

      Бывае, нясцерпна баліць,

      баліць, але годна трывае.

      Вынесла ўсё яна —

      здзекі, этапы, краты.

      Не дасягнулі свайго

      шматлікія


Скачать книгу