Kryqëzimi Me Nibirun. Danilo Clementoni
Читать онлайн книгу.
tjetër për tjetër» foli shkurt Elisa. «Por unë kam një uri prej ujku dhe mendoj vërtet se do të ha diçka.»
Kapi me duar një copë brinje dhe, pa shumë probleme, filloi ta ndukte gjer në kockë. «Nuk është se kjo gjëja do të na sjellë dhimbje barku të pashembullta, apo jo Zak? Provoje edhe ti, zemër. Shija është pak e çuditshme por aspak e keqe.»
Koloneli, që po e vështronte Elisën i tromaksur ndërkohë që konsumonte pa kontroll gjithë ato ushqime të çuditshme që gjendeshin në tabaka, u mjaftua vetëm duke belbëzuar «Jo, jo, faleminderit. Nuk kam uri.»
Por vëmendja iu tërhoq nga pamja e pazakontë, si e tabakasë ashtu edhe e enëve që shërbenin si pjata. Kapi një me ngjyrë të kuqe të ndezur dhe i pa përbërjen. Ishte e pazakontë dhe e ftohtë padyshim. Më e ftohtë nga sa duhet të ishte dhe, pavarësisht kësaj, ushqimi në brendësi të saj ishte shumë i nxehtë. Me majën e gishtit tregues preku lehtë të gjithë sipërfaqen. Ishte jashtëzakonisht e lëmuar. Nuk dukej as prej metali, as prej plastike. Fundja, si mund të ishte plastike? Ata e përdornin atë për gjithë qëllimet e tjera. Gjëja tjetër vërtet e çuditshme ishte se, pavarësisht përsosmërisë së punimit në sipërfaqe, kishte një mungesë absolute të pasqyrimeve. Drita sikur ishte përpirë nga ai material misterioz. Afroi veshin tek sipërfaqja e lëmuar dhe, me nyjen e gishtit të mesit, filloi tâi binte sipër me delikatesë. Në mënyrë të pabesueshme, ena nuk nxori asnjë zhurmë. Dukej sikur po trokiste mbi një top të madh prej pambuku.
«Po me çfarë janë bërë këto objekte?» pyeti me tepër kureshtje. «Dhe tabakaja? Duket se janë prej të njëjtit material.»
Azakisi, po aq i habitur nga pyetja e pazakontë, iu afrua edhe ai tabakasë. Mori një enë tjetër, këtë herë me ngjyrë jeshile të zbehtë, dhe e ngriti deri tek sytë.
«Në fakt, nuk është një âmaterialâ i vërtetë dhe tamam i përshtatshëm.»
«Në çfarë kuptimi? Ãfarë do të thuash?»
«Ju çfarë përdorni për të mbajtur objekte, ushqime, lëngje ose substanca në përgjithësi?»
«Ngaherë si gjithmonë, përdorim kuti kartoni ose druri për të transportuar materiale. Për të shërbyer ushqimet përdorim tenxhere metalike, pjata në qeramikë dhe gota prej qelqi, ndërsa për të transportuar ose ruajtur ushqime dhe lëngje në përgjithësi përdorim enë në plastikë të formave nga më të shumëllojshmet.»
«Plastikë? Po flasim për të njëjtën plastikë që na hyn edhe ne në punë?» pyeti Azakisi me habi.
«Besoj vërtet se po» iu përgjigj menjëherë koloneli. «Në fakt, plastika është bërë një nga problemet më të mëdha në lidhje me ndotjen në planetin tonë. Vetë ju na keni thënë që keni gjetur sasi të tepërta gjithandej.» Bëri një pauzë të shkurtër pastaj shtoi «Prandaj për këtë arsye, oferta juaj për të rikuperuar gjithçka na ka tunduar pa masë. Do të kishim gjetur zgjidhjen e një problemi shumë të madh.»
«Pra, nëse e kuptova mirë, ju e përdorni plastikën si enë dhe pastaj e flakni tutje pa kontroll, duke ndotur çdo cep të planetit tuaj?»
«Ãshtë tamam kështu» iu përgjigj Xheku gjithnjë e më i pështjelluar.
«Por është marrëzi, është absurditet. Po helmoheni vetë me duart tuaja.»
«Bah, nëse vendos edhe gjithë smogun e shkaktuar nga mjetet tona të lëvizjes, nga fabrikat dhe nga sistemet për gjenerimin e energjisë do të arrijmë ta bëjmë akoma më keq. Për të mos folur pastaj për skorjet radioaktive që nuk dimë ende se si tâi heqim qafe.»
«Ju jeni pa tru dhe të papërgjegjshëm. Po shkatërroni planetin më të bukur të gjithë sistemit diellor. Dhe për fat të keq, faji është edhe i yni.»
«Si i juaji?»
«Bah, ishim ne që modifikuam ADN-në tuaj, qindra mijëra vite më parë. Ju kemi dhuruar një inteligjencë më të lartë nga gjithë qeniet e tjera të Tokës, dhe ju si e keni përdorur?»
«E kemi përdorur për ta çuar planetin drejt shkatërrimit.» Xheku fliste duke mbajtur kokën ulur, si një student që merr një notë pakaluese nga mësuesja për mos kryerjen e detyrave. «Por tani jeni kthyer. Shpresoj shumë që mund të na ndihmoni për të sistemuar dëmet që kemi shkaktuar.»
«Nuk besoj se do të jetë aq e lehtë» foli Azakisi gjithnjë e më i shqetësuar. «Falë analizës së bërë nga Petri mbi gjendjen e oqeaneve tuaja, kemi mundur të zbulojmë se sasia e peshqve që gjenden në to është pakësuar me mbi tetëdhjetë përqind nga hera e fundit që kemi qenë këtu. Si është e mundur të ndodhë?»
Xheku, në atë moment, do të ishte rrëzuar me dëshirë në dysheme nëse do të mundte. «Nuk ka justifikime» arriti vetëm të thoshte me një fije zëri. «Jemi vetëm një mori qeniesh arrogantësh, mendjemëdhenjsh dhe të çmendurish.»
Elisa, që i kishte dëgjuar në heshtje të gjitha qortimet e Azakisit, kapërdiu copën e fundit të mëlçisë së Nebirit, fshiu buzët me shputën e dorës, pastaj foli qetë qetë «Shiko se nuk jemi aspak kështu, e di apo jo?»
Alieni e vështroi me habi, por ajo vazhdoi me vendosmëri. «Janë të ashtuquajturit âtë fuqishmitâ që na kanë katandisur në këtë gjendje. Pjesa më e madhe e njerëzve normalë përpiqen çdo ditë për mbrojtjen e ambjentit dhe të të gjitha formave jetësore që popullojnë planetin tonë të dashur. Ãshtë e lehtë të vish nga miliona kilometra, pas mijëra vitesh dhe të bësh moral. Na keni dhënë madje dhe inteligjencën por nuk na keni lënë as edhe një copëz manuali për të na udhëzuar se si ta përdorim!»
Xheku e vështroi dhe e kuptoi sa i dashuruar pafundësisht ishte pas asaj gruaje.
Azakisi kishte mbetur gojëhapur. Nuk e priste natyrisht një reagim të këtij lloji. Elisa, në kundërshtim, vazhdoi e padekurajuar «Nëse vërtet doni të na jepni ndonjë dorë, duhet që të na vini në dispozicion të gjitha njohuritë tuaja teknologjike, mjekësore dhe shkencore në një kohë sa më të shkurtër që të mundni duke parë se nuk do të qëndroni shumë gjatë mbi këtë planet të shkatërruar.»
«Po, po, në rregull. Mos u nxeh shumë» u mundua tâia kthente Azakisi. «Më duket se jemi vënë në dispozicionin tuaj duke mos ngurruar fare që tâju japim ndihmën tonë, apo jo?»
«Po tamam, ke të drejtë. Të kërkoj të falur. Fundja do të