Romeo. Mamże iść dalej, gdy tu moje serce?

      Cofnij się, ziemio, wynajdź sobie centrum!

      Benwolio. Romeo! bracie! Romeo!

      Merkucio. Ma rozum;

      Powietrze chłodne, więc dyrnął do łóżka.

      Benwolio. Pobiegł tą drogą i przełazł przez parkan.

      Wołaj, Merkucio!

      Merkucio. Użyję nań zaklęć:

      Romeo! gachu! cietrzewiu! wariacie!

      Ukaż się w lotnej postaci westchnienia,

      Powiedz choć jeden wiersz, a dość mi będzie;

      Jęknij: ach! połącz w rym: kochać i szlochać;

      Szepnij Wenerze jakie piękne słówko;

      Daj jaki nowy epitet ślepemu

      Jej synalkowi, co tak celnie strzelał

      Za owych czasów, gdy król Kofetua

      W zaloty chodził do córki żebraczej.

      Nie słucha; ani piśnie, ani trunie;

      Zdechł robak; musze zakląć go inaczej.

      Klnę cię na żywe oczy Rozaliny,

      Na jej wysokie czoło, krasne usta,

      Wysmukłe nóżki i toczone biodra

      Z przyległościami, abyś się przed nami

      W właściwej sobie postaci ukazał.

      Benwolio. Gniewać się będzie, jeśli cię usłyszy.

      Merkucio. Co się ma gniewać? Mógłby się rozgniewać,

      Gdyby za sprawą mojego zaklęcia

      W zaczarowane koło jego pani

      Inny duch wkroczył, i stał tam dopóty,

      Dopókiby go nie zmogła: to byłby

      Powód do uraz; moja inwokacya

      Jest przyjacielską i godziwą razem,

      Bo wywołuje w imię jego pani

      Jego jedynie naturalną postać.

      Benwolio. Pójdź! skrył się owdzie pomiędzy drzewami,

      By się tam zbratał ż tajemniczą nocą:

      Ślepym w miłości ciemność jest najmilsza.

      Merkucio. Możeż w cel trafić miłość, będąc ślepą?

      Niechże tam sobie po ciemności maca,

      Jak dłuo zechce. Dobranoc, Romeo!

      Idę lecz w mojem łóżku za kotarą,

      Bo to polowe tu dla mnie za chłodne.

      Czy idziesz także?

      Benwolio. Idę; próżno szukać

      Takiego, co być nie chce znalezionym.

      Romeo. Drwi z blizn, kto nigdy nie doświadczył rany.

      Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z okna!

      Ono jest wschodem, a Julia jest słońcem!

      Wnijdź cudne słońce, zgładź zazdrosną lunę,

      Która aż zbladła z gniewu, że ty jesteś

      Od niej piękniejszą; ukarz ją zaćmieniem

      Za tę jej zazdrość; zetrzyj ją do reszty!

      To moja pani, to moja kochanka!