Pierre’a Favre’a jak zwykle obudziło przenikliwe bicie uczelnianego dzwonu o czwartej nad ranem, a Franciszek Xavier jak zwykle w najlepsze spał dalej.

      Pierre cieszył się, że noc dobiegła końca, przynajmniej dla niego. Na dworze panowały jeszcze nieprzeniknione ciemności i słychać było dudnienie deszczu o okno.

      Od niedawna źle sypiał i choć doskonale znał tego przyczynę, nie chciał jej dopuścić do świadomości. Był zaniepokojony, a powód jego poruszenia spał na sienniku obok i ciężko oddychał przez nieco opuchnięte usta. Franciszek znowu wychodził. Innymi słowy, jego służący, Miguel Landivar, pożyczył od kogoś pieniądze. Człowiek ten dysponował wrodzoną umiejętnością zdobywania funduszów dla pana, który niezmiennie przeznaczał je na jeden i ten sam cel. Dziwne, że człowiek o niebywale silnym charakterze, dla którego godność i szlachetność tak wiele znaczyły, pozostawał pod tak wyraźnym wpływem służącego. Być może jednak nie chodziło o wpływ Landivara, tylko profesora Garcíi. Tajemnicą poliszynela było to, że García zabierał niektórych studentów na nocne eskapady. Odźwierny, hojnie przekupiony, nie puszczał pary z ust, lecz studenci ochoczo przechwalali się swoimi wyczynami.

      Czy takie życie naprawdę dostarczało tyle radości? A jeśli tak – czy był głupcem, nie czerpiąc z niego garściami?

      Jako dwunastolatek, Pierre Favre złożył śluby dożywotniej czystości. Uczynił to z własnej woli, w małej górskiej kapliczce. Czy naprawdę musiał ich dotrzymywać? Przecież była to tylko przysięga dziecka, które nie miało pojęcia o świecie.

      Niewiele wiedział wtedy o świecie, ale całkiem sporo o Bogu. Kto wie, może więcej niż teraz, po długotrwałej nauce.

      Zapalił świecę.

      – Franciszku, obudź się.

      Franciszek gwałtownie usiadł na materacu.

      – Zabierzcie ją – polecił ze złością. – Nie chcę jej więcej widzieć.

      – O czym ty mówisz? Dzwonił dzwon...

      – Dzwon? – Franciszek ziewnął. – Następny dzień, tak? Wspomnienia poprzedniego nadal przygniatają mi czaszkę. – Zerwał się na równe nogi i przeciągnął. – Szczęściarz z ciebie, Pierre. Długo spałeś. García pokazał nam nowy lokal. Właściwie wszystkie są takie same. Chyba muszę spasować. Dzisiaj wtorek, zgadza się? Na Île-aux-vaches odbędą się zawody w skoku wzwyż, a ja mam za sobą tylko dwie godziny snu. Niech licho porwie tego Garcíę. Zobaczysz, w tych zawodach nie mam szans.

      Przystąpił do porannej toalety, rozchlapując wodę na wszystkie strony.

      – Czy... czy miałeś dobre towarzystwo? – spytał Pierre i zastanowił się: Dlaczego muszę o to pytać przyjaciela? Czemu chcę poznać całą historię, którą mógłby opowiedzieć? Dlatego, że wysłuchiwanie opowieści o tym, o czym nie mogę myśleć, sprawia mi upiorną przyjemność. Samo pytanie to pierwszy krok ku...

      – García może to nazywać dobrym towarzystwem – prychnął Franciszek krótko. – Nie ma nic do stracenia.

      – Jak to? (Po co go wypytuję? Dlaczego?)

      – Od pewnego czasu nosi za długie rękawy, zauważyłeś? Podejrzałem, co ukrywa. Ma francuską chorobę, Pierre. Kiłę. Okropnie kiepsko to wygląda. Na jednej z kobiet zauważyłem świeży wrzód. – Gwałtownie potrząsnął głową. – Równie dobrze ja sam... Poczułem taką odrazę, że za dużo wypiłem. Pierre, jeśli nie wygram w dzisiejszych zawodach, już nigdy nie pójdę z Garcíą.

      – Mam nadzieję, że przegrasz – oznajmił Pierre porywczo.

      Franciszek przestał się wycierać, popatrzył uważnie na przyjaciela i wybuchnął śmiechem.

      – Nie wszyscy możemy być tacy święci jak ty, Pierre.

      – Święci... – powtórzył Pierre Favre i rozpłakał się, ku całkowitej konsternacji Franciszka.