Fatah dokonał pierwszego ataku terrorystycznego 1 stycznia 1965 roku. Była to próba wysadzenia w powietrze obiektów Narodowego Systemu Wodnego Izraela, ogromnej sieci rurociągów, które doprowadzają wodę z Jeziora Tyberiadzkiego do jałowych terenów na południu271. Groźba odcięcia od źródła życia, wody, na pustynnym Bliskim Wschodzie była wysoce symbolicznym aktem, który trafiał w czuły punkt wszystkich mieszkańców regionu. Budowa tej sieci budziła liczne kontrowersje i wywołała wzburzenie arabskiej opinii publicznej. Chociaż premier Syrii Salah ad-Din al-Bitar oświadczył we wrześniu 1963 roku, że państwa arabskie postanowiły prowadzić „nieustępliwą kampanię w celu powstrzymanie [Izraela] przed realizacją marzenia” o nawodnieniu pustyni, były to puste słowa272. Tylko Fatah, organizacja wciąż niewielka i dysponująca ograniczonymi środkami, podjął inicjatywę i przystąpił do działania.

      Zaplanowaną przez Abu Dżihada operację przeprowadzono po amatorsku i zakończyła się ona całkowitą klęską. Członkowie grupy, która miała dokonać pierwszej akcji zbrojnej w dziejach Fatahu, zostali aresztowani w Gazie tydzień przed planowanym atakiem273. Kilka dni później w Libanie zatrzymano członków innej grupy274. W końcu trzeciej grupie, przybywającej z Jordanii, udało się podłożyć materiały wybuchowe, ale nie zdołali uciec – zauważyli ich i złapali ochroniarze275. Mimo porażki wiadomość o dywersji rozeszła się po całym arabskim świecie. Wreszcie pojawiły się siły gotowe stanąć do walki z Izraelczykami. Aman zwrócił na nie uwagę, ale oprócz tego zrobił niewiele więcej.

      Tymczasem znajomości Ladijjaha, zawiązywane przez lata prowadzenia podwójnego życia, wreszcie zaczęły przynosić pożądane korzyści. Arafat i Abu Dżihad utrzymywali bliskie kontakty z palestyńskimi studentami w całej Europie, zwłaszcza w obu państwach niemieckich. Ladijjah miał palestyńskiego kolegę, Haniego al-Hassana; kierował on Stowarzyszeniem Palestyńskich Studentów w Niemczech Zachodnich, a jego brat Chalid był jednym z pięciu członków założycieli Fatahu. Hani miał kłopoty finansowe i Ladijjah pospieszył z odsieczą. Zaproponował, że zapłaci czynsz za jego mieszkanie przy Beethovenstrasse 42 we Frankfurcie. Służyło ono za siedzibę organizacji studenckiej, a co jakiś czas zbierali się w nim przywódcy Fatahu.

      W styczniu 1965 roku członkowie jednostki Kolos umieścili w mieszkaniu mikrofony276. Przez następne osiem miesięcy izraelscy oficerowie operacyjni zajmujący lokal naprzeciwko podsłuchiwali zebrania Palestyńczyków. Słyszeli, jak przysięgają, że „zetrą Izrael z mapy świata”, jak to ujął podczas jednego z nagrywanych spotkań Abu Dżihad.

      Rafi Eitan, przed laty dowódca wojsk, które wywiozły rodzinę Abu Dżihada z Ramli, był w tym czasie szefem operacji europejskich Mossadu. Przysłuchując się spiskowcom, natychmiast zrozumiał, że to grupa z potencjałem, na której czele stoi wyjątkowo charyzmatyczny i niebezpieczny przywódca. „Prawdziwa natura Arafata ujawniła się już wtedy, na tych zebraniach we Frankfurcie – powiedział mi Eitan. – Studenci powiadomili jego oraz Abu Dżihada, że działa piętnaście palestyńskich organizacji i że ważne jest zapewnienie im wszystkim jednego dowództwa. Arafat odparł, że nie jest to wcale konieczne i każda organizacja powinna mieć własnych bojowników i budżet. Jego zdaniem gwarantowało to, jak to ujął, «kontynuowanie walki z syjonizmem, aż do wrzucenia wszystkich Żydów do morza»”277.

      W pierwszej połowie 1965 roku Fatah przeprowadzał coraz więcej akcji: zaminowywał drogi, wysadzał rurociągi i strzelał do Izraelczyków278. Większość tych ataków była nieudana, ale wieść o nich dotarła do Rafiego Eitana w Paryżu. W maju 1965 roku Eitan zasugerował dyrektorowi Mossadu Amitowi, że członkowie Kejsarii mogliby włamać się do mieszkania przy Beethovenstrasse i zabić wszystkich zgromadzonych. „Uda się to z łatwością zrobić – napisał do Amita. – Mamy dostęp do celu – taka okazja może się nie powtórzyć”.

      Jednak Amit, wciąż przeżywający schwytanie Cohena i Lotza, odmówił. Widział w tej grupie jedynie bandę młodych oprychów pozbawionych realnych możliwości.

      „Szkoda, że nikt mnie nie słuchał – stwierdził Eitan dziesiątki lat później. – Zaoszczędzilibyśmy sobie mnóstwa wysiłku, smutku i cierpienia”279.

      W kolejnych miesiącach nastąpiły dalsze ataki, a ich częstotliwość stale rosła, dochodząc w sumie do trzydziestu dziewięciu w roku 1965280. Stało się jasne, że Arafat i Abu Dżihad to problem, który sam się nie rozwiąże. „Ich pierwsze ataki terrorystyczne były jakimś żartem – uważał Aharon Lewran, ówczesny szef wydziału gromadzenia materiałów wywiadowczych Amanu. – Jednak z biegiem czasu stawały się coraz poważniejsze […]. Znalazłszy się w takiej sytuacji, służby zareagowały w typowy sposób. Po pierwsze, utworzyły wydział specjalny, mający zająć się tą sprawą. Po drugie, uderzyły w szczyt piramidy”.

      Ów „wydział specjalny”, tajny komitet do przeciwdziałania palestyńskiemu terroryzmowi, założono w sierpniu 1965 roku. Miał trzech członków: