Człowiek, którego Izraelczycy zabili w Lillehammer, nie był Alim Hasanem Salamą, lecz Ahmedem Bouchikim, Marokańczykiem pracującym jako kelner i sprzątacz na pływalni471. Jego żona Torill była w siódmym miesiącu ciąży. Oto, jak opisała wydarzenia, w których uczestniczyła:

      Szef Mossadu Zamir próbował zlekceważyć rozmiary katastrofy. „Żaden z nas nie ma daru podejmowania jedynie słusznych decyzji. Złe rozpoznanie celu nie jest porażką. Jest błędem”. Częścią winy obarczył ofiarę: „Zachowywał się w sposób, który naszym ludziom wydawał się podejrzany. Kręcił się po całym mieście, nie wiadomo, w jakim celu. Być może rozprowadzał narkotyki”473.

      Meiri nie uczestniczył w akcji, ponieważ dzień wcześniej zerwał wiązadła i Harari odesłał go do Izraela. Z jego wersji wydarzeń wynika, że Bouchiki spotkał się ze znanym bojownikiem Fatahu Kemalem Benamenem. Upierał się, że z tego powodu operację uznać należy za sukces. „Wkurza mnie, że uważa się ją za porażkę – stwierdził. – Co za różnica, czy zabiliśmy mordercę numer jeden, czy numer dwa?”.

      Problem w tym, że Bouchiki w ogóle nie był mordercą. W rzeczywistości nie miał żadnych związków z terroryzmem, a akcja w Lillehammer zmieniła się w zamordowanie niewinnego pracownika pływalni.

      Poważne problemy jednostki Kidon dopiero miały się rozpocząć474. Jak wspominał „Saul”, przed atakiem Dan Arbel kupił kran i i kilka innych rzeczy do domu, który budował w Izraelu, po czym włożył je do bagażnika szarego volvo – tego samego, które później Harari kazał mu porzucić, ponieważ kobieta świadek zabójstwa spisała jego numery rejestracyjne. Tyle że Arbelowi nie chciało się dźwigać ciężkich zakupów, więc nie wyjął ich z auta i pojechał nim z Gladnikoff na lotnisko w Oslo.

      W wypożyczalni samochodów na lotnisku czekali już na nich policjanci475. Arbel szybko zaczął sypać podczas przesłuchania z powodu swojej klaustrofobii. „Dopiero po operacji – wspominał «Saul» – dowiedzieliśmy się z akt Arbela o jego strachu przed zamkniętymi pomieszczeniami i o tym, jak bardzo się bał złapania i przesłuchiwań. To było niesłychanie nieprofesjonalne ze strony Kejsarii. Facet pisze szczery raport i nikt go nie czyta. Gdyby go przeczytali, zostałby natychmiast zwolniony z pracy operacyjnej”476.

      Arbel powiedział policji, gdzie znaleźć Awrahama Gehmera i Sylvię Rafael, a przeszukanie w ich kryjówce doprowadziło do schwytania jeszcze dwóch innych funkcjonariuszy. Norwegowie zrozumieli, że mają do czynienia z operacją selektywnej eliminacji, za którą stoi Mossad. Znalezione u zatrzymanych dokumenty (które mieli zniszczyć po przeczytaniu) ujawniały kryjówki, współpracowników, kanały łączności i metody operacyjne w całej Europie. Materiały te pomogły również włoskim i francuskim służbom poprowadzić śledztwa w sprawach operacji selektywnej eliminacji przeprowadzonych w ich krajach477.

      Sześcioro zatrzymanych postawiono przed sądem, a sprawa trafiła na czołówki gazet i wywołała niemałe zamieszanie w Izraelu. Szczególnie zawstydzający był fakt, że Arbel wydał wszystko, nawet numer telefonu do siedziby Mossadu w Tel Awiwie. Izraelczycy nie wzięli na siebie odpowiedzialności za śmierć Bouchikiego, ale zapewnili obronę i inną pomoc aresztowanym478. Sąd uznał, że to Mossad stoi za zabójstwem. Pięcioro z sześciorga funkcjonariuszy uznano za winnych i skazano na kary więzienia od roku do pięciu i pół roku, jednak na mocy porozumienia między rządami Izraela i Norwegii wszyscy wyszli na wolność po odbyciu krótkiej kary479. W ojczyźnie witano ich jak bohaterów.

      Harari i Zamir kontynuowali działalność, jednak to właśnie ta porażka prawdopodobnie kosztowała Harariego stanowisko szefa Mossadu. „Akcja w Lillehamer była klęską od początku do końca, od osób śledzących cel do wykonawców i od Mossadu do państwa Izrael – powiedział w rozmowie ze mną weteran Kejsarii Moti Kfir. – Jakimś cudem ci, którzy tak naprawdę odpowiadali za to, co się stało, wyszli z tego bez szwanku”480.

      Ten cud zawdzięczano Goldzie Meir, największej zwolenniczce Mossadu. Harari twierdził, że on i Zamir wzięli na siebie odpowiedzialność za fiasko misji. „Zaproponowaliśmy naszą natychmiastową rezygnację. Golda jednak nie chciała o tym słyszeć. Powiedziała, że mamy ważne rzeczy do zrobienia, że nas potrzebuje i musimy zostać”. Kilka tygodni później, kiedy Harari usiłował wydostać swoich ludzi z więzienia, pani premier zaprosiła go do swojego skromnego mieszkania na północy Tel Awiwu i, jak twierdził, „zaparzyła mi herbatę w kuchni i próbowała dodać otuchy”481.

      Mimo to katastrofa w Lillehammer sprawiła, że Kejsaria zaczęła działać rozważniej. 4 września Harari dowodził szeroko zakrojoną akcją Kejsarii i Keszetu w Rzymie, polegającą na wytropieniu oddziału Czarnego Września kierowanego przez Amina al-Hindiego, kolejną osobę z listy jedenastu, które Izraelczycy