Powiedz: lepszy. Oto nadchodzi jeden z krewnych mego pana.

      SAMSON

      Nie inaczej; lepszy.

      ABRAHAM

      Kłamiesz.

      SAMSON

      Dobądźcie mieczów, jeśli macie serca. Grzegorzu, pamiętaj o swoim pchnięciu.

      BENWOLIO

      Odstąpcie, głupcy; schowajcie miecze do pochew. Sami nie wiecie, co robicie.

      TYBALT

      Cóż to? krzyżujesz oręż z parobkami?

      Do mnie, Benwolio! pilnuj swego życia.

      BENWOLIO

      Przywracam tylko pokój. Włóż miecz nazad

      Albo wraz ze mną rozdziel nim tych ludzi.

      TYBALT

      Z gołym orężem pokój? Nienawidzę

      Tego wyrazu, tak jak nienawidzę

      Szatana, wszystkich Montekich i ciebie.

      Broń się, nikczemny tchórzu.

      PIERWSZY OBYWATEL

      Hola! berdyszów! pałek! Dalej po nich!

      Precz z Montekimi, precz z Kapuletami!

      KAPULET

      Co to za hałas? Podajcie mi długi

      Mój miecz! hej!

      PANI KAPULET

      Raczej kulę; co ci z miecza?

      KAPULET

      Miecz, mówię! Stary Monteki nadchodzi.

      I szydnie swoją klingą mi urąga.

      MONTEKI

      Ha! nędzny Kapulecie!

      Puść mię, pani.

      PANI MONTEKI

      Nie puszczę cię na krok, gdy wróg przed tobą.

      KSIĄŻĘ

      Zapamiętali, niesforni poddani,

      Bezcześciciele bratniej stali! Cóż to,

      Czy nie słyszycie? Ludzie czy zwierzęta,

      Co wściekłych swoich gniewów żar gasicie

      W własnych żył swoich źródle purpurowym:

      Pod karą tortur wypuśćcie natychmiast

      Z dłoni skrwawionych tę broń buntowniczą

      I posłuchajcie tego, co niniejszym

      Wasz rozjątrzony książę postanawia.

      Domowe starcia, z marnych słów zrodzone

      Przez was, Monteki oraz Kapulecie,

      Trzykroć już spokój miasta zakłóciły,

      Tak że poważni wiekiem i zasługą

      Obywatele werońscy musieli

      Porzucić swoje wygodne przybory

      I w stare dłonie stare ująć miecze,

      By zardzewiałym ostrzem zardzewiałe

      Niechęci wasze przecinać. Jeżeli

      Wzniecicie jeszcze kiedyś waśń podobną,

      Zamęt pokoju opłacicie życiem.

      A teraz wszyscy ustąpcie niezwłocznie.

      Ty, Kapulecie, pójdziesz ze mną razem;

      Ty zaś, Monteki, przyjdziesz po południu

      Na ratusz, gdzie ci dokładnie w tym względzie

      Dalsza ma wola oznajmiona będzie.

      Jeszcze raz wzywam wszystkich tu obecnych

      Pod karą śmierci, aby się rozeszli.

      Kto wszczął tę nową zwadę? Mów, synowcze,

      Byłżeś tu wtedy, gdy się to zaczęło?

      BENWOLIO

      Nieprzyjaciela naszego pachołcy

      I wasi już się bili, kiedym nadszedł;

      Dobyłem broni, aby ich rozdzielić:

      Wtem wpadł szalony Tybalt, z gołym mieczem,

      I harde zionąc mi w uszy wyzwanie,

      Jął się wywijać nim i siec powietrze,

      Które świszczało tylko, szydząc z marnych

      Jego zamachów. Gdyśmy tak ze sobą

      Cięcia i pchnięcia zamieniali, zbiegł się

      Większy tłum ludzi; z obu stron walczono,

      Aż książę nadszedł i rozdzielił wszystkich.

      PANI MONTEKI

      Lecz gdzież Romeo? Widziałżeś go dzisiaj?

      Jakże się cieszę, że nie był w tym starciu.

      BENWOLIO

      Godziną pierwej, nim wspaniałe słońce

      W złotych się oknach wschodu ukazało,

      Troski wygnały mię z dala od domu

      W sykomorowy ów gaj, co się ciągnie

      Ku południowi od naszego miasta.

      Tam, już tak rano, syn wasz się przechadzał.

      Ledwiem go ujrzał, pobiegłem ku niemu;

      Lecz on, spostrzegłszy mię, skręcił natychmiast

      I w najciemniejszej ukrył się gęstwinie.

      Pociąg ten jego do odosobnienia

      Mierząc mym własnym (serce nasze bowiem

      Jest najczynniejsze, kiedyśmy samotni),

      Nie przeszkadzałem mu w jego dumaniach

      I w inną stronę się udałem, chętnie

      Stroniąc od tego, co rad mnie unikał.

      MONTEKI

      Nieraz o świcie już go tam widziano

      Łzami poranną mnożącego rosę,

      A chmury – swego oblicza chmurami.

      Aliści ledwo na najdalszym wschodzie

      Wesołe słońce sprzed łoża Aurory

      Zaczęło ściągać cienistą kotarę,

      On, uciekając od widoku światła,

      Co tchu zamykał się w swoim pokoju;

      Zasłaniał okna przed jasnym dnia blaskiem

      I sztuczną sobie ciemnicę utwarzał.

      W