Babcia Helenka zastanawiała się przez cały dzień nad tym, czy jej do szczęścia potrzebne jest palenie zioła. Całe życie się bez tego obywała, to przecież i teraz by mogła. Ale z drugiej strony? Co człowiekowi może zaszkodzić, gdy ma już siedemdziesiąt pięć lat? Doprawdy niewiele. A jeżeli te ostatnie lata życia miałyby w jakimś stopniu być weselsze? Pomyśli o tym.

      Jak na razie siedziała wokół dużego stołu i poznawała swoich towarzyszy na najbliższy miesiąc życia. Wszyscy zapamiętale wycinali coś z gazet i przyklejali na duże kartki. Marzenia i plany.

      Babcia Helenka westchnęła. Nie było w tych gazetach domu na Kaszubach i nie było jej wnuczki. Cóż miała zatem wycinać? Przecież ona o tym marzyła. O tym, by spędzić razem z Agnieszką święta, jak co roku przypalić jakieś ciasto i rozmawiać z nią do białego świtu. W jednym z czasopism, które wertowała od niechcenia, znalazła natomiast zdjęcie kobiety z nogą w gipsie. Pasowało, niestety, do jej trudnej sytuacji. Przykleiła wycinek na środku kartki i wszystko przekreśliła grubym czerwonym mazakiem. Tak, to ten gips pokrzyżował jej plany. Dokleiła jeszcze trzy bombki, narysowała choinkę i uznała pracę za gotową.

      Sabina siedziała naburmuszona. Stwierdziła, że ona nie jest przedszkolakiem, by bawić się w wycinanki. Janek nic nie wycinał, bo się zaczytał w jakimś artykule i nie pozwolił sobie zabrać gazety. Malwina rysowała nagie nimfy nad wodą, a Teresa anioły. Siedziały obok siebie i wyrywały sobie wzajemnie z rąk srebrną farbę. Malwina to w ogóle wyglądała, jakby sobie tą farbą pomalowała te swoje długie, spływające luźno na ramiona włosy. W przeciwieństwie do Teresy, która ślady po farbowaniu swojej czarnej czupryny miała aż do połowy czoła i wydawała się tym zupełnie nie przejmować, a co gorsza, chyba była z tego dumna.

      – Ja stawiam na naturę – z wyższością podkreśliła Malwina. – Nie farbuję włosów.

      – Gdyby Bóg nie chciał, bym farbowała włosy, nie pozwoliłby na wymyślenie tej farby! Jak stara baba wyglądasz z tą siwizną – mruknęła Teresa do osiemdziesięcioletniej współlokatorki.

      Helenka ze zdumieniem zauważyła, że Zenon, ten połowicznie sparaliżowany, radził sobie chyba najlepiej. A na pewno był ze wszystkich najbardziej zadowolony i zaangażowany w pracę. Lewą, sprawną ręką wydarł z czasopisma, które nie wiadomo jak się w ogóle znalazło w jego posiadaniu, trzy zupełnie nagie kobiety i przykleił je na wielkiej białej kartce.

      – Ależ, panie Zenonie, co pan zrobił? – wykrzyknęła zdumiona terapeutka.

      – Wyrwałem trzy gołe laski jedną ręką, pani Marzenko! – zawołał rozpromieniony staruszek.

      – Panie Zenonie! – jęknęła z oburzeniem.

      – Nieubrane. – Eleonora skrzywiła się, przyklejając kolejny kwiat na wycięty z czasopisma kowbojski kapelusz. – Jak można być nieubranym w tym świecie? Nagość jest marnotrawstwem, kiedy tyle pięknych sukien wokół!