Westchnęła głęboko i weszła na stare, skrzypiące schody. Maciek był już prawie na piętrze, zaś Tomek obejrzał się na nią i kiwnął zachęcająco głową, po czym wyciągnął z kieszeni latarkę.

      – Przyda się – powiedział krzepiąco. – Na strychu pewnie będzie ciemno, a na żadne inne światło nie mamy co liczyć.

      Piętro już znali i domyślali się, że strych kryje się za masywnymi drzwiami z mosiężną klamką, do których prowadziły kolejne, tym razem krótkie schodki.

      Maciek bez wahania pchnął te drzwi, chwilę się z nimi siłował, aż w końcu ustąpiły, o dziwo prawie bezszelestnie. Tomek zajrzał mu przez ramię i poświecił latarką do środka.

      – No i proszę, zupełnie zwyczajny strych! – stwierdził beztrosko Maciek, choć czuł się coraz bardziej niepewnie. – Teraz musimy się dokładnie rozejrzeć.

      – Wcale nie taki zwyczajny – szepnęła Asia, kryjąc się za Tomkiem. – Zupełnie inny niż w naszym bloku. U nas na strychu jest jasno i czysto, i czasem wisi pranie, a tu jest ciemno i jakoś tak… strasznie…

      – Ale nie widać żadnych myszy – Tomek mrugnął do niej porozumiewawczo. – Więc niczym się nie martw. W razie czego ja cię obronię!

      – A robaki? – spytała niespokojnie.

      – Jeśli masz robaki, to zaraz potem pójdziemy do lekarza – rzekł Maciek zgryźliwie, siląc się na poczucie humoru, aby choć trochę rozweselić przyjaciółkę. – Bo wiesz, to się leczy.

      – Sam masz robaki! – prychnęła Asia ze złością, gdyż ten kiepski dowcip sprawił, że jej niepokój zniknął prawie zupełnie. – No dobra, a duchy?

      – Duchy zaczynają straszyć dopiero o północy – przerwał jej Tomek autorytatywnie. – A przecież jest dopiero popołudnie.

      Rozeszli się po strychu, niepewnie stąpając po grubych belkach, z których zrobiona była podłoga. Pomiędzy belkami było okropnie dużo kurzu, wszędzie walały się strzępy szarego papieru i starych gazet. W pobliżu filarów podtrzymujących dach stało parę pudeł, a kawałek dalej – sterta cegieł, zakurzonych, ale ułożonych równiutko jedna na drugiej. Właśnie przy niej zatrzymał się Tomek, poświecił latarką i prawie zakrztusił się z wrażenia.

      – Chodźcie tutaj! – wrzasnął i zrobił jeszcze jeden krok do przodu. – Patrzcie! Jaki śmieszny stary zegar!

      Maciek i Asia podeszli, jak tylko mogli najszybciej, przeskakując z belki na belkę. Światło latarki Tomka wyłaniało z półmroku coś, co faktycznie wyglądało na zegar. Niezbyt duży, z rzeźbioną obudową z ciemnego drewna i niegdyś białym, teraz pożółkłym ze starości cyferblatem. Z boku, po prawej stronie, wystawało metalowe, poczerniałe pokrętło. Coś z tym zegarem było jednak nie tak.

      – Dlaczego ma tylko pięć cyfr? – zdumiała się Asia. – I tylko jedną wskazówkę?

      – Rzeczywiście! – sapnął Maciek. – Ona ma rację, jakiś dziwny ten zegar. Jeszcze nigdy takiego nie widziałem. Może druga wskazówka po prostu odpadła?

      – Pozostałe cyferki też odpadły? – rzekł Tomek z powątpiewaniem. – Niemożliwe, przecież są namalowane.

      – Słuchajcie, a może to nie jest zegar, tylko coś innego? – przeraziła się nagle Asia. – Może to… bomba zegarowa?!

      Mimo woli wszyscy troje zrobili krok w tył, przez co Maciek potknął się o jedną z belek w podłodze. Zamachał rękami, utrzymał jednak równowagę.

      – E tam – prychnął Tomek, dochodząc do siebie. – Bomba nie bomba… Skoro dotąd nie wybuchła, to już nie wybuchnie. Pewnie zdechła ze starości.

      Obszedł stertę cegieł i obejrzał zegar od tyłu. Ze zdumieniem dostrzegł, że nie ma on tylnej ścianki, a w środku jest zupełnie pusto.

      – To w ogóle nie wygląda na bombę! – rzekł. – Widzicie? Pusta skrzynka z tarczą i wskazówką. Nieważne, co to jest, ważne, że możemy to wziąć i pokazać Przemkowi. Na wszelki wypadek będziemy nieśli ostrożnie.

      Wszyscy poczuli ulgę. Nareszcie znaleźli coś, co stanowiło jasny dowód na to, że byli w tym starym domu.

      – Możemy wracać – powiedział Maciek z zadowoleniem. – Zresztą niedługo zacznie się robić ciemno, a ja muszę być w domu na obiad.

      Starając się nadążyć za chłopakami, Asia w końcu poczuła się tak, jakby jej nogi były co najmniej dwa razy za krótkie.

      – Pędzicie tak, jakbyście uciekali z tego starego domu! – wysapała ze złością. – Nie możemy iść wolniej? Ja mam krótsze nogi niż wy!

      – To sobie wyhoduj dłuższe – mruknął Maciek, oglądając się na nią, ale zwolnił kroku. – No dobra, możemy iść wolniej.

      Podczas marszu plecak obijał mu się trochę o plecy. Ten stary zegar wcale nie był taki lekki, jaki się wydawał! A w dodatku był okropnie kanciasty.

      Maciek przystanął, zdjął plecak, otworzył go i przyjrzał się ich zdobyczy. Tomek i Asia stali tuż przy nim.

      – W ciemnościach wyglądał inaczej – Tomek powiedział to półgłosem, prawie szeptem, sam nie wiedział czemu. – A może go nakręcimy, co?

      – Przecież tam nie ma żadnych kółek ani sprężynek! – zdziwił się Maciek. – Co z tego, że jest pokrętło, skoro do niczego nie jest przymocowane?

      – A jeśli to naprawdę bomba? – spytała Asia niespokojnie i na wszelki wypadek schowała się za pień najbliższego drzewa. – Poza tym jestem głodna!

      – Oj tam, nie marudź – mruknął Maciek, ostrożnie wyciągając zegar z plecaka i stawiając go na ziemi. Wraz z Tomkiem przyklęknęli przy nim i raz jeszcze przyjrzeli się drewnianemu pudełku. Teraz, w świetle zimowego słońca, które akurat wyszło zza chmur, widać było złote iskierki, jakby zatopione w lakierze pokrywającym drewno. Zaś samo pokrętło, mimo że faktycznie nie było połączone

---

Скачать книгу