HOOFDSTUK EEN

      De 23-jarige Cassie Vale zat op een van de twee plastic stoelen in de wachtkamer van het au pair-bureau en staarde naar de posters en kaarten aan de muur tegenover zich. Vlak boven het kitscherige logo van Maureens Europese Au Pairs hing een poster van de Eiffeltoren, en daarnaast een van de Brandenburgerpoort. Een koffietentje aan een geplaveide binnenplaats, een pittoresk dorpje met uitkijk op een azuurblauwe zee. Landschappen om van te dromen, plaatsen waar ze dolgraag wilde zijn.

      Het kantoor van het bureau was krap en benauwd. De airconditioning ratelde nutteloos, zonder ook maar een zuchtje frisse lucht te produceren. Cassie veegde discreet een druppeltje zweet weg dat langs haar wang naar beneden liep. Ze wist niet hoe lang ze dit nog vol zou houden.

      Plotseling zwaaide de deur van het kantoor open. Cassie schrok en greep haar map met papieren van de andere stoel. Maar teleurgesteld moest ze vaststellen dat het de zoveelste sollicitant was die naar buiten kwam, deze keer een lange, slanke blondine die al het zelfvertrouwen uitstraalde wat Cassie zou willen hebben. Ze had een tevreden glimlach op haar gezicht en een arm vol documenten die er officieel uitzagen, en ze liep langs Cassie heen zonder haar een blik waardig te keuren.

      Cassies maag draaide zich om. Ze keek naar haar eigen papieren en vroeg zich af of het haar ook zou lukken, of dat ze hier straks teleurgesteld en beschaamd weg zou gaan. Ze wist dat ze erbarmelijk onbevoegd was, en ze had geen enkel diploma in kinderopvang. Ze was afgewezen door het bureau voor cruiseschepen dat ze vorige week had benaderd. Ze hadden gezegd dat ze haar zonder ervaring niet eens kónden aannemen. Als dat hier ook gold, maakte ze geen schijn van kans.

      ‘Cassandra Vale? Ik ben Maureen. Kom binnen.’

      Cassie keek op. Een dame met grijs haar en een donker pak stond in de deuropening op haar te wachten. Duidelijk de eigenares.

      Cassie sprong op, waardoor haar zorgvuldig op volgorde gelegde papieren uit de map vielen. Met een vuurrood hoofd schraapte ze de documenten bij elkaar en haastte zich het kantoor binnen.

      Terwijl Maureen fronsend door haar map bladerde, begon Cassie aan haar nagelriemen te peuteren. Ze vouwde haar handen samen, de enige manier om deze zenuwachtige gewoonte te stoppen.

      Ze probeerde rustig te ademen om zichzelf te kalmeren. De beslissing van deze vrouw was niet haar enige kans om hier weg te komen. Er waren andere manieren om te ontsnappen en een nieuwe start te maken. Maar op dit moment voelde het alsof dit alles was wat haar nog restte. Het cruisebureau had haar ronduit geweigerd. Lesgeven in Engels, haar andere idee, was onmogelijk zonder de juiste kwalificaties, en ze had geen geld om die te halen. Ze zou nog een jaar moeten sparen als ze daaraan zou willen beginnen, en ze had de luxe van tijd niet meer. Die keuze was haar vorige week ontnomen.

      ‘Dus, Cassandra, je bent opgegroeid in Millville, in de staat New Jersey? Woont je familie daar nog steeds?’ vroeg Maureen uiteindelijk.

      ‘Noemt u me alstublieft Cassie,’ antwoordde ze, ‘en nee, die zijn verhuisd.’ Cassie kneep haar handen samen, bezorgd over de kant die het gesprek op leek te gaan. Ze had niet verwacht dat ze gedetailleerde vragen over haar familie zou moeten beantwoorden, maar nu snapte ze dat ze natuurlijk achtergrondinformatie wilden over de thuissituatie van een sollicitant, omdat de au pairs zouden wonen en werken in het huis van de cliënten. Ze moest snel nadenken, want hoewel ze niet wilde liegen, vreesde ze dat de waarheid haar sollicitatie in gevaar zou brengen.

      ‘En je oudere zus? Je zegt hier dat ze in het buitenland werkt.’

      Tot Cassies opluchting was Maureen verdergegaan naar de volgende paragraaf. Ze had nagedacht over wat ze zou zeggen als ze hiernaar gevraagd zou worden, op een manier die haar kansen zouden vergroten zonder dat de details gecontroleerd konden worden.

      ‘De reizen van mijn zus hebben me zeker geïnspireerd om in het buitenland te gaan werken. Ik heb altijd al in een ander land willen wonen en ik ben dol op Europa. Zeker Frankrijk, aangezien ik de taal vrij vloeiend spreek.’

      ‘Heb je les gehad?’

      ‘Ja, twee jaar, maar daarvoor was ik er ook al mee bekend. Mijn moeder is in Frankrijk opgegroeid en deed af en toe freelance vertaalwerk toen ik jong was, dus mijn zus en ik konden gesproken Frans goed begrijpen.’

      Maureen stelde een vraag in het Frans: ‘Wat hoop je te bereiken door als au pair de werken?’

      Cassie was blij dat ze vloeiend kon antwoorden: ‘Ik zou graag meer leren over het leven in een ander land, en mijn taalvaardigheid verbeteren.’

      Ze hoopte dat Maureen onder de indruk zou zijn van haar antwoord, maar die bleef strak door het papierwerk bladeren.

      ‘Woon je nog thuis, Cassie?’

      Weer terug naar het gezinsleven... Dacht Maureen dat ze iets verborg? Ze moest voorzichtig antwoorden. Op je zestiende uit huis gaan, zoals ze had gedaan, zou een rode vlag zijn. Waarom zo jong? Waren er problemen thuis? Ze moest een mooier beeld schetsen, dat de indruk gaf van een normaal en gelukkig gezinsleven.

      ‘Ik woon op mezelf sinds m’n twintigste,’ loog ze. Ze was zich zo schuldbewust dat haar gezicht gloeide.

      ‘En je werkt parttime. Ik zie hier een referentie van Primi. Is dat een restaurant?’

      ‘Ja, daar heb ik de afgelopen twee jaar in de bediening gewerkt.’ Dat was gelukkig waar. Daarvoor had ze verscheidene andere baantjes gehad en zelfs een tijdje in een louche pub gewerkt, om haar gedeelde kamer en haar opleiding op afstand te kunnen betalen. Primi, haar laatste baantje, was het leukst geweest. Het team van het restaurant had gevoeld als de familie die ze nooit gehad had, maar ze had er geen toekomst. Het salaris was slecht en de fooien waren niet veel beter; het was moeilijk geld verdienen in dat deel van de stad. Ze was van plan geweest om een goed moment af te wachten om iets nieuws te zoeken, maar toen haar eigen omstandigheden plotseling verslechterd waren, was het dringend geworden.

      ‘Ervaring met kinderopvang?’ Maureen keek over de rand van haar bril naar Cassie, die haar maag voelde omkeren.

      ‘Ik… Ik heb drie maanden geassisteerd bij een kinderdagverblijf voordat ik bij Primi begon. De aanbeveling zit in de map. Ik heb een basistraining in veiligheid en eerste hulp gehad, en ze hebben me nagetrokken,’ stamelde ze. Ze hoopte dat het genoeg zou zijn. Het was maar een tijdelijk baantje geweest; ze kon invallen voor iemand die met zwangerschapsverlof was. Ze had er nooit bij stilgestaan dat het een opstapje zou zijn naar een kans in de toekomst.

      ‘Ik deed ook kinderfeestjes in het restaurant. Ik ben een heel vriendelijk iemand. Ik kan goed opschieten met anderen, en ik ben geduldig...’

      Maureens perste haar lippen op elkaar. ‘Jammer dat je ervaring niet wat recenter is. Je hebt ook geen officiële diploma’s in kinderverzorging. De meeste families eisen een diploma, of op z’n minst wat meer ervaring. Het zal lastig worden om je met zo weinig te plaatsen.’

      Cassie keek haar wanhopig aan. Ze moest dit doen, wat er ook voor nodig was. De keuze was duidelijk. Ontsnappen... Of verstrikt raken in een net van geweld, wat ze juist achter zich had willen laten door het huis uit te gaan.

      De blauwe plekken op haar bovenarm waren na een paar dagen goed zichtbaar geworden, met donkere randen, zodat ze zijn knokkels kon tellen waar hij haar geraakt had. Haar vriend, Zane, die tijdens de tweede date had beloofd dat hij van haar hield en haar altijd zou beschermen.

      Toen de lelijke vlekken zichtbaar werden, had ze zich huiverend gerealiseerd dat ze bijna identieke blauwe plekken op diezelfde plek had gehad, tien jaar geleden. Eerst was het haar arm geweest. Toen haar nek, en uiteindelijk haar gezicht. Ook veroorzaakt door een zogenaamde beschermer: haar vader.

      Hij was begonnen met haar te slaan toen ze twaalf was, nadat Jacqui,