Afgemat Bloed (Door Bloed Gebonden Boek 10). Amy Blankenship
Читать онлайн книгу.
pijn uit haar schouder losbarstte en het gevoel van de vampier die het leven uit haar trok, deed haar een onmenselijk gejammer uiten. Haar worstelingen hernieuwden zich en ze klauwde ijverig naar hem, maar de ware duisternis begon langs de randen van haar gezichtsveld te klimmen.
"Wie ben je?" fluisterde ze met haar laatste adem.
Michael hield vast en trok de laatste druppel uit Morgana's levenskracht voordat hij haar liet vallen. Hij grijnsde toen hij de doffe dreun van haar lijk hoorde. Wie wist dat hij een demon kon doden door ze leeg te laten lopen ... hij wedde dat zelfs de demonen die kleine truc niet kenden, aangezien de zielloze vampiers alleen naar menselijk bloed verlangden.
Hij staarde vol afschuw naar de verschrompelde demon: “Je mag me Michael noemen.”
Hij landde licht op de grond en liep naar de deur. Met zijn mouwen veegde hij de bloedresten van zijn lippen af en staarde naar het zwarte bloed ... besmet bloed. Hij deed de deur open, stapte de stoep op en schikte zijn jasje zodat de scheuren in zijn overhemd niet zouden worden opgemerkt.
Michael draaide zich toen om en liep terug zoals hij kwam, en merkte op dat een grote groep demonen zich nu bij de ingang van het gebouw had verzameld. Het moeten Morgana's ondergeschikten zijn geweest die naar de man staarden die hun meester had vermoord. Deze wezens vertoonden geen teken van menselijk leven en Michael schonk er geen aandacht aan terwijl hij er rustig langs liep.
Hij had gedaan wat hij van plan was te doen en geen enkel ander wezen hier kon zijn aandacht vasthouden ... hun lage kracht was zijn tijd niet waard. Hoe meer kracht een demon had, hoe meer ze van gevallen bloed zouden proeven ... hij wist het zeker.
De kick die Morgana's bloed hem had gegeven, pulseerde nu door zijn aderen met een warm en donzig gebrom. Het verwarmde hem en verhoogde zijn zintuigen ... dit herinnerde hij zich uit de keren dat hij van Aurora had gedronken.
Michael verstijfde toen hij zijn gedachtegang volledig realiseerde. Paniek sloot zich onmiddellijk aan bij de hoogte waarop hij stond en de gedachte aan Aurora zorgde ervoor dat er een massa angst in zijn buik neerkwam, vergezeld van een diepe kou in zijn botten. Hij herinnerde zich Kane's waarschuwing op het dak nadat hij Samuel had vermoord. Hij had Aurora gewezen op de gevaren om hem haar bloed te laten proeven.
Op zoek naar een reden hield hij vast aan de herinnering aan Samuel die Aurora uitdaagt door haar te vertellen over de loslopende demonen in de stad die sterk genoeg waren om gemakkelijk een Fallen ... demonen te doden die al een Fallen body count hadden. Deze demonenmeesters waren een gevaar voor Aurora ... Samuel had daar niet over gelogen.
Een langzame glimlach streelde Michaels lippen. Hij had nu een geldige reden om zich te voeden met de demonen die in Los Angeles waren vrijgelaten. Hij zou niet alleen Aurora beschermen, hij kon ook zijn verlangen vervullen met het verdunde bloed van een hybride. Door zulke kleine hoeveelheden in te nemen, kon hij de ongewenste bijwerkingen zoals aardbevingen en de dood door Syn beter onder controle houden.
“Een win-win-scenario,” peinsde Michael en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij genoot van zijn high zijn en op zoek was naar zijn volgende slachtoffer.
Hoofdstuk 4
Micah zuchtte voor de honderdste keer sinds ze Alicia had gebeld. Tot dusver was Tasuki zes keer de wolvin gaan controleren, Titus was nog drie agenten gaan halen toen Phillip moeite had ze buiten te houden, en de gevangen bewaker was aan zijn pols begonnen te knagen in een poging om uit de stoel te komen.
Het was natuurlijk niet bepaald de schuld van de bewaker dat hij plotseling wanhopig wilde ontsnappen. Ze hadden zich verveeld en begonnen hem uit te dagen op de intercom over de dingen die Lucca hem zou aandoen als de meute ontdekte dat hij een verrader was.
“Dit is niet hoe ik mijn dag wilde doorbrengen,” klaagde Tasuki.
“Dat heb ik gehoord,” mompelde Micah en wenste dat Alicia zich zou haasten. Ze had gezegd dat Damon niet bij haar was en dat maakte dat hij haar nog meer wilde zien.
Tasuki wierp een blik op Micah: "Ik ben nieuwsgierig, hoeveel poema’s en jaguars zijn er in deze stad?"
“Een paar honderd,” antwoordde Micah. “Maar ze hangen niet allemaal met de groep rond. Sommigen van hen zijn tevreden met hun partners en proberen een normaal mensenleven te leiden. Ik ken er zelfs een aantal die zich volledig menselijk proberen te gedragen ... tot het punt dat hun partner niet eens weet dat ze shifters zijn.
"Krijgen jullie geen aandrang of zoiets?" Vroeg Tasuki schouderophalend.
Micah glimlachte: “Ja, het is één van de weinige dingen die Hollywood goed heeft gedaan. Minstens eens in de paar maanden moeten we de stad uit en wild worden. Het enige dat de shifters die zich voordoen als mensen moeten doen, is zeggen dat ze een weekend gaan klimmen of zoiets. We kunnen prima overleven met gewoon eten en een normaal leven, maar als we niet ons instinct volgen om af en toe te veranderen en te rennen, hebben we de neiging een beetje chagrijnig te worden ... of erger."
Tasuki grijnsde: “Ik neem aan dat het al een tijdje geleden is dat je wilde rennen.”
Micah's reactie stierf op zijn lippen toen de voordeur openging en hij hoorde twee mensen het gebouw binnenlopen. Hij liep naar de deur van de observatieruimte en deed hem open om te kijken. Een deel van zijn opwinding verdween toen hij zag dat Damon had besloten mee te gaan.
"Verwacht niet dat een zonnegod ontzagwekkend is ... je staat op het punt er één te ontmoeten," zei Micah met een vleugje sarcasme. "Ik heb nog steeds de illusie dat het gewoon een andere naam is voor eikel."
Tasuki trok een wenkbrauw op: “Is het slim om iemand met de subtitel God een eikel te noemen?”
“Als de schoen past,” zei Micah schouderophalend.
Damon grijnsde en vroeg zich af hoe lang de agent in uniform buiten de deur op één been zou blijven staan. Dat is wat de sukkel krijgt als hij Alicia vertelt dat ze niet naar binnen mocht. Toen hij Titus naar zich toe zag komen, vroeg hij zich stilletjes af hoe een Alpha-weerwolf eruit zou zien als hij op zijn handen rondliep en bevelen aan zijn achterban gaf. Damon zuchtte toen hij besloot dat hij zich al verveelde.
“Alicia, blij dat je er bent,” zei Titus en gaf Damon een vermoeid, bevestigend knikje. Hij moest voorkomen dat hij over zijn kin wreef ter nagedachtenis aan de kracht die Damon tijdens hun eerste ontmoeting achter die klap had gegeven. Hij richtte zijn aandacht weer op Alicia en merkte de zwarte leren reistas op die ze droeg. “Zijn dat de spullen die je voor haar hebt meegebracht?”
Alicia knikte en gaf hem de plunjezak: “Ja, ik heb zelfs een borstel en wat make-up ingepakt voor het geval dat.”
Titus glimlachte: “Ik weet zeker dat alles op dit moment op prijs wordt gesteld. Ik heb haar in de enige cel geplaatst die we hebben met een ingebouwde douche. Ze is geen gevangene, maar toen we haar redden, vertoonde ze tekenen van verwilderd zijn, dus moesten we haar kalmeren." Zei hij terwijl hij de toespraak oversloeg over haar krolsheid. “Hopelijk zal het kalmeren als ze dit spul vindt als ze wakker wordt. Laat me dit naar haar toe brengen, dan gaan we aan de slag."
De spieren in Damons kaak spanden aan toen hij op zijn tanden knarste. Hij keek naar de bovenkant van Alicia's hoofd en vroeg zich af wat Titus bedoelde met 'we gaan aan de slag'.
Alicia beet op haar lip en herinnerde zich dat ze Damon nooit had verteld over de andere reden waarom ze had afgesproken om te komen. Omdat ze Titus wilde tegenhouden, vroeg ze snel: “Mag ik haar zien?”
Titus haalde zijn schouders op: “Ik zou niet weten waarom niet.”
Hij leidde Alicia en haar imposante partner door de deuropening die terugleidde naar de cellen. Toen ze de cel naderden, haalde Titus snel de sleutels tevoorschijn en opende de deur. Hij legde de tas op de grond naast het bed en liep voorzichtig achteruit.
“Ze is mooi,” fluisterde Alicia medelijden met haar. "Het lijkt erop dat ze al weken in haar wolfvorm is ... dat is gevaarlijk, nietwaar?"
"Ja, ik hoop dat ze zich veilig genoeg voelt om terug te veranderen als ze wakker wordt," zei Titus.
"Ze