Tot die dood ons skei. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
en ek het tussen die reëls gelees dat sy hom en ander verdink, maar hoofsaaklik vir hom. Ék vermoed dis ’n passiemisdaad, want Jaco Peens se groot motor het mos al ’n paar keer hier by die rivier geparkeer gestaan en Monique het mos graag gaan stap. Dalk het Reinhard dit geweet …”
“Liewe hemel, Geert, jy skinder soos ’n ou vrou!” raas Kira, maar dit skok haar eintlik. Sou Monique agter Reinhard se rug iets aangeknoop het met ’n man wat geensins by hom kan kers vashou nie?
Geert snuif minagtend. “Ek sien wat ek sien en dink wat ek dink. Daardie Monique was g’n engeltjie nie. Ons regsgeleerdes is mos maar ’n agterdogtige klomp wat oorsaak en gevolg in aanmerking neem. Jaco Peens en sy vrou is ook albei verdagtes.”
Kira sit nadenkend terwyl hy vir haar wyn inskink en dit aangee.
“Dit stem jou tot nadenke, nè?” merk hy op.
Voordat sy kan reageer, weerklink die harde geskril van die voordeurklokkie.
Liana spring op. “Ek sal gaan oopmaak.”
Kira sit gespanne en wag. Sy hoor Reinhard se diep stem al nader kom. Liana stap binne met ’n bos blomme, wat hy natuurlik gebring het. Toe is hy skielik voor haar, ’n bottel wyn in die hand. Hy lyk asof hy ’n moeilike tyd agter die rug het, maar hy glimlag vir haar.
“Hallo, Kira. Hallo, Geert. Dankie dat julle julle oor my ontferm.”
Hy oorhandig die bottel aan Geert. “ ’n Spesiale shiraz vir die geleentheid, wat jy kan oopmaak en laat asemhaal voor ons eet.”
Kira merk dadelik op dat dit Verkeerdevlei se etiket dra – die landgoed van die Peense. Natuurlik is dit uitvoerwyn en gee of verkoop Jaco net daarvan aan sy beste vriende. Wyn soos bloed …
Nee, sy moenie daaraan dink nie. Dis te grillerig.
“Kom sit, Reinhard,” nooi sy. “Vertel ons hoe dit met jou gaan.”
Hy neem plaas in ’n leunstoel naby haar en oorheers dadelik die vertrek. Sy is oorbewus van hom. Waarom het hy nog steeds die effek op haar dat sy skoon die kluts kwytraak in sy teenwoordigheid? wonder sy wrewelig.
“Ek hou kop bo water, dankie,” verseker hy haar en sy blik gaan oor haar, van kop tot tone.
Sien sy waardering in sy oë, of verbeel sy haar net? Die man rou. Hy het die mooiste vrou in die ganse Stellenbosch gehad. Teen Monique was alle ander vroue vaal. Dit was vir Kira verpletterend om aan haarself te moet erken dat sy heeltemal oorskadu word.
“En Riaan? Is hy oukei?”
“Ja, dankie. Beter as wat ek verwag het.”
“Ek is bly om dit te hoor.”
Geert staan op. “Wat drink jy, Reinhard?”
“Net wat julle drink – ek sien julle het ’n cabernet oop. Dankie, Geert.”
“Ek gaan gou dié pragtige blomme in water sit,” sê Liana. “Geert, jy kan my glas ook weer vol maak, dankie.”
Kira kyk hoe Reinhard die wyn in die glas skommel, daarna kyk, ruik en proe. Hy het dit altyd gedoen en is ’n kenner. Wat kan hy nie doen nie en waarin is hy nie goed nie? Dit was destyds vir haar verbluffend om te sien met hoeveel talente hy bedeel is. Maar sy wil nie die bekende ou steek weer in haar hart voel en hom dit laat agterkom nie, daarom hou sy haar gesig met wilskrag uitdrukkingloos.
“Uitstekende wyn,” komplimenteer hy.
Sy kan skielik aan ’n paar geleenthede dink waar hulle wyn geproe het en wil net sê: Onthou jy nog …?, toe sluk sy haar woorde. Herinneringe oprakel van lank gelede, pre-Monique, is beslis nie nou die aangewese ding om te doen nie. Sy moet glad nie klink asof sy terughunker na iets wat was – en wat waarskynlik nooit weer kan herleef nie.
Liana kom weer ingestap. “Souf het vir ons van haar lamsbredie gemaak en besonder baie moeite gedoen met die kos. Julle moet elke kriesel opeet om haar te komplimenteer. Daar is selfs gebakte poeding.”
Reinhard glimlag. “Ek onthou hoe lekker sy kan kook. Ons sal reg laat geskied aan haar kookkuns.”
Hy onthou, dink Kira meewarig. Goeie herinneringe. Sy hou hom dop terwyl hy gesels. Sou dié man jaloers genoeg kon raak om sy vrou te vermoor? Sy kyk na sy groot, welgevormde hande met die kort, netjiese naels. Hy het nie meer sy trouring aan nie. Sou so iemand nie eerder sy vrou verwurg van woede nie? Hy sou haar tog seker nie met ’n skerp voorwerp steek en dan daarvan ontslae raak nie? Sy ril innerlik.
Hy was nie hier nie. Hy is onskuldig, vertel sy haarself. Hy sou eerder met die man afreken wat by sy vrou aanlê as om háár geweld aan te doen. Dis hoe hy is: reguit, macho en eerlik. Brutaal eerlik, selfs. En nie die soort wat sy vrou sou slaan nie. Daarvoor is hy gans te ordentlik grootgemaak.
Sy hoor Souf se etensklokkie lui en staan op. “Lyk my die ete is gereed. Kom ons gaan sit aan.”
Sy moet soos van ouds langs Reinhard sit. Hy oorheers al weer die tafel, en nie net deur sy grootte nie. Hy is so onbetwisbaar manlik dat dit haar die bewerasie gee.
Soos sy en Liana vooraf afgespreek het, vermy hulle die onderwerp van Monique en die moord en praat oor politiek, boeke, flieks, enigiets anders. Maar sy, en vermoedelik al die ander, het dit in die agterkop. Waar die hart van vol is, mag die mond nie vanaand van oorloop nie, vermaan sy haarself.
Reinhard se hart moet vol wees van weemoed en pyn. Hy is wel ernstig en lag glad nie, maar hy lyk ook nie verpletter nie. Sy veronderstel dis oor hy baie sterk is en hom nie laat onderkry nie.
Nadat hulle die nagereg geniet het, praat hý egter oor die moordsaak.
“Ons tuinier, Abel, is steeds soek – kaptein Wiid het my ingelig dat sy vrou hom by die polisiekantoor as vermis aangemeld het. Dit wil dus vir ons lyk asof hy die skuldige kan wees, want hy is dalk aan die vlug. Die honde het hom geken en sou nie vir hom geblaf het nie. Dis net snaaks dat Monique vir hom die deur oopgemaak het terwyl sy nog in haar nagklere was. Ek kan nie verstaan waarom hy dit sou gedoen het nie. Watse wrok sou hy dan dra? Ek het gedink ons is goed vir hom.”
’n Gelade stilte daal.
“Ek moet sê, hy klink skuldig,” merk Geert op. “Hulle soek hom nou seker wyd en syd?”
Reinhard knik. “Ja, hulle soek hom. Ek sal hom graag self wil konfronteer om uit te vind wat hom genoop het om so ’n verskriklike daad te pleeg.”
“Gelukkig haal dit die druk van jou af,” merk Kira sag op.
Hy kyk na haar, sy blik intens. “Dit voel op die oomblik so, en ek kan net sê ek is wraggies verlig. Mense wil mos graag die ergste glo en hulle is so sensasiebelus. Die tydjie sedert Monique se dood was vir my ’n openbaring. Dis sulke tye, as dit werklik beroerd met jou gaan, dat jy agterkom wie jou ware vriende is.”
Beskou jy ons nou as jou ware vriende? wonder sy, maar sy sê dit nie hardop nie.
“Kom ons gaan drink koffie in die sitkamer,” stel Liana voor. “Geert kan vir ons lekker konjak skink.”
Reinhard kuier nie lank oor die koffie en konjak nie. “Gee julle om as ek padgee? Dit was baie lekker en ek waardeer dit regtig, maar ek is nogal uitgemergel. ’n Goeie nagrus sou wonderlik wees, want tot dusver het ek skaars ’n oog toegemaak.”
Kira sê amper oudergewoonte: “Ek sal jou afsien,” maar sy bedink haar. Gretig wil sy beslis nie nou lyk nie. Hy moenie dink sy smag daarna om haar ou weë sommer te hervat nie, al kry sy hom jammer. Sy kyk aanmoedigend na Geert, wat die skimp vang.
“Ek loop saam na die deur,” bied hy aan, en Kira gee subtiel haar dankbaarheid aan hom te kenne.
Kira lê in haar bed met ’n boek toe daar ’n ligte kloppie aan haar deur is. Liana kom in.
“Haai, sus, ek wil net vir ’n paar minuutjies gesels.”
“Ja, kom in.” Kira skuif eenkant toe sodat Liana op die bed kan sit.
Liana