Die boek van Ester. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
nie sommer vrouens huis toe nie. Ek het maar net aangeneem ... en sy’t iets ... behalwe die voor die hand liggende. Daar’s ’n vuur, ’n diepte wat baie interessant kan wees om te leer ken.”
“Lyk ek vir jou na ’n man wat nou tyd of lus het om met vuur te speel?” Samuel skud sy kop. “Ek soek nie nou moeilikheid nie.”
“Wie sê sy’s moeilikheid?”
Samuel lag sag. “Glo my, sy’s moeilikheid. Mad, bad and dangerous to know.”
“Jy was nog nooit ’n bang man nie.”
Samuel maak homself geriefliker op die bank. “Oukei, genoeg oor my dapperheid. Waaraan het ek die besoek te danke?”
“Moet jy altyd so agterdogtig wees? Wie sê ek het vir jou kom kuier?”
“Jy is besig om twee vlieë met een klap te slaan. Jy het nuus, wat jy waarskynlik oor die telefoon of deur middel van die internet kon aangestuur het, maar jou hart verlang en toe besluit jy om die nuus self te kom oordra.”
Robert sug. “Jy kan ook maar soms probeer om verkeerd te wees.”
“Wat’s aan die gang?” Samuel voel hoe ’n bitter smaak in sy mond kom lê.
“Ek is seker jy weet dat ’n nuwe sindikaat besig is om hulself te organiseer en hulle het baie meer geld as die vorige een, baie wyer konneksies en heelwat regeringsamptenare op hulle betaalstaat. Nie net hier nie, maar oor die hele suidelike Afrika. Suid-Afrika is miskien minder kwesbaar omdat feitlik al julle wild in privaatbesit of in staatsbeheerde wildparke is, maar indien dit vir hulle maklik gemaak word, sal hulle nie skroom om al verder suid te kom nie. Heinings kon hulle nog nooit uithou nie, en as die plaaslike bevolking bereid is om inligting of hul dienste te verkoop, sit julle ook maar soos die res van die subkontinent met ’n dam waarin daar ’n onsigbare lek is. Jy weet hoe moeilik dit is as die plaaslike bevolking deel van die probleem raak.”
Samuel staan op en begin in die kombuis werskaf. Ná ’n paar minute kom hy met ’n fles koffie en twee bekers terug.
“Ek het gerugte gehoor, maar dit was so vaag en so uiteenlopend dat ek my nog nie te veel daaraan gesteur het nie.”
“Ek wens dit was maar net gerugte, maar ek is bevrees hierdie storie kom uit die binnekringe.”
Samuel vra hom nie waar hy aan die inligting kom nie, net soos Robert hom ook nie vra waar hy die gerugte gehoor het nie. Deur die jare het hulle geleer om slegs die nodige te vra en mekaar se inligting en aanvoeling te vertrou.
“Hoe wyd is hulle al bedrywig?”
“Daar was al ’n paar voorvalle by ons in die noordooste, vier gevalle in Zim en twee in Botswana. Hulle kom met swaarkalibervuurwapens en in al die gevalle was van die plaaslike bevolking betrokke. Dit bly die moeilikste om te beheer wanneer jou eie mense betrokke raak. En steeds laat hulle hul verlei deur ’n paar muntstukke, terwyl die grootbase met die miljoene wegstap. By ons en in Zim is veldwagters doodgeskiet.”
“Ons het volgende week ’n vergadering in Johannesburg. Ek sal tog hoor of die nuus al hier uitgekom het. Alhoewel, as daar amptenare betrokke is, sal dit eers so lank moontlik stilgehou word.”
Robert skink vir hom ook ’n beker koffie en sit agteroor.
“Maar dis nie al nuus wat jy het nie, is dit?”
Robert skud stadig sy kop. “Ek bring eintlik vir jou ’n persoonlike waarskuwing. Jy moet versigtig wees. Jy was nog altyd uitgesproke, maar ’n paar mense voel jy begin op te veel tone trap en jy besit die vermoë om elke keer die liddorings raak te trap. Nie net bewaringsmense s’n nie, maar politici s’n ook.”
“Dis nie op die politici se tone wat ek trap nie, dis die groot maatskappye wat sorg dat die politici se Switserse bankbalanse maandeliks groei, op wie se tone ek trap, en hulle verdien dit.”
Robert lig sy hande. “Dis juis die mense op wie se tone jy nie wil trap nie. Hulle kan nie bekostig dat al wat politikus en landsburger is, skielik ’n gewete ontwikkel nie. Dit gaan nie hulle bankbalanse goed doen nie.”
“Fok hulle bankbalanse! Kyk hoe lyk hierdie kontinent.”
“En tog verkondig jy nog drome van hoop en vrede.”
“Want ek glo dit. Ek sal dit glo tot ek die dag doodgaan en ek sal dit bly verkondig tot ek nie meer ’n stem het nie. Ek sien genoeg mense wat daagliks lewe in hierdie hoop en op hulle manier ’n verskil maak. As dit nie vir hulle was nie, sê ek jou, was die waansin al baie erger. Die ou Romeine het oor die hele Europa mure gebou om die barbare te probeer uithou. In Afrika is die mure ongelukkig nie van opmekaargestapelde stene nie, maar van mense gemaak. Dié wat begryp waaroor dit gaan, is al wat tussen ons en die vergrype van die waansinniges staan. Dis net jammer dat die waansinniges ’n harder stem en ’n groter beeld in die media het. Niemand hoor of sien die ander nie. Die stil meerderheid wat maar net dag vir dag ’n eerlike bestaan wil maak.”
Samuel vee oor sy gesig. “Waarom stel niemand belang om hulle stem te wees nie?”
“Hulle het nie die geld nie. Politiek gaan oor twee goed ... mag en geld, maar ek dink deesdae gaan dit meer oor geld as mag. Mag sonder geld beteken nie meer veel nie. Wie wil met ’n septer in die hand, maar op ’n leë maag gaan slaap?”
“Maar die dag as hulle bakhand voor die kiesers kom staan, praat hulle oor vaderlandsliefde en demokrasie, werkgeleenthede en huise vir almal. Ná die verkiesing word dit eieliefde, tirannie, werkgeleenthede vir familie en napraters, en paleise vir ’n paar uitverkorenes.” Samuel skud sy kop stadig heen en weer. “No science is immune to the infection of politics and the corruption of power.”
“Dis jammer die mooie juffrou Green kan jou nie nou hoor nie. Sy sal dalk begin dink daar’s hoop vir jou. Dat jy nie so blind idealisties is soos jy klink nie.”
“Ek is nie blind nie; ek verkies net om te glo ons kan ’n verskil maak. Die stil massa moet miskien net harder begin fluister, hulle hoef nie eens te gil nie. Hulle fluistering sal genoeg wees, want dis die stem van rede.”
“Genoeg politiek vir een aand. Vertel my liewer hoe dit met my geliefde gaan. Dink jy sy het my gemis?”
“Ek is seker jy weet dit, want ek vermoed sy sê dit in al haar e-posse.”
Robert gooi sy kop agteroor en lag hardop. “So much for trying to keep secrets. Dink jy haar pa weet ons korrespondeer?”
“Ek dink hy het sy vermoedens, maar hy het nie genoeg bewyse nie.”
“Dink jy hy gaan ooit vrede daarmee maak dat ek sy dogter wil hê?”
“Wonderwerke gebeur seker nog, maar jy kan hom nie kwalik neem nie. Dis sy enigste kind en jou reputasie loop jou ietwat vooruit. En dan praat ek nie net van die vrouens nie. Hy weet ongelukkig genoeg van jou ander bedrywighede om bang te wees vir sy dogter se geluk en veiligheid.”
“Jy weet ek is nie meer so aktief nie. Dit gaan hoogstens nog oor ’n bietjie inligting uitruil. Ek raak ouer en het nie meer krag om weke lank op die vloer te slaap en slegte kos te eet nie.”
“So much for principles.”
“Miskien het ek net agtergekom daar’s dalk ander maniere om dinge gedoen te kry. Of miskien raak ek net sag in die kop.”
Samuel lag onderlangs. “Of in die hart.”
Robert sit vooroor met sy arms op sy bene. Sy oë staar na die houtvloer. “Ek begeer haar soos ek nie gedink het ek kan begeer nie en sal waarskynlik baie dinge prysgee as ek haar kan kry. Ek dink ek sal selfs vir jou kom werk, alhoewel dit hel op aarde sal wees, maar vir die voorreg om saans met haar in my arms te slaap, sal ek my siel verkoop.”
Samuel bekyk die man oorkant hom met meer belangstelling. “Jy’s ernstig.”
“Hoe lank is dit nou? Twee, drie jaar ... en my gevoel het nog nie verander nie. Ek het by tye gebid dit moet en by tye het ek dit met ander afleiding probeer besweer, maar vergeefs.