Die boek van Ester. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
te sien die paadjie word nou deur ’n paar fakkels verlig.
“Het jy vir my warm water gebêre?” Samuel staan by Elias in die kombuis. Om sy nek hang ’n handdoek en skoon klere lê op die tafel agter hom.
“ ’n Man bly nie in ’n boomhuis en dan wil hy warm stort nie. Dis nie goed vir jou image nie.”
“Dit sal meer as ’n bietjie warm water kos om my image te skaad.”
Sy skud haar kop en stap aan, maar hy roep agter haar aan: “Die kos is klaar. As ek klaar gestort het, kan ons maar eet. Trek net eers vir jou ’n langbroek en langmouhemp aan. Die muskiete is hierdie tyd van die jaar nog bedrywig.”
4
’n Gaslamp brand in die kombuis en op die eetkamertafel twee groot wit kerse toe sy terugkom. Samuel dra ’n informele kakielangbroek, ingeloopte stewels en ’n wit langmouhemp. Sy hare is effens klam en hy sit gemaklik agteroor met sy voete op die stoepreling. Die tafel is gedek en op die muurtjie tussen die kombuis en die leefarea is ’n paar opskepbakke op ’n staander met kersbranders.
“Kom sit,” nooi Samuel toe hy haar gewaar. “Wat wil jy drink?”
“ ’n Slaappil. Ek sal nooit vannag in hierdie stilte kan slaap nie.”
Hy glimlag en skink twee glase whiskey, gooi ys by en hou die een uit na haar.
“Dit sal help.”
Sy neem ’n sluk voordat sy ’n sigaret aansteek. “Wat het van Elias geword?”
“Hy is al terug kamp toe om te gaan eet.”
“Waar woon hy?”
“Amptelik in die kamp saam met die res van die personeel, maar hy het vir hom hier agter die volgende rots ’n huisie gebou waar hy soms slaap. Ek weet nooit hoe hy besluit waar hy die aand wil eet en slaap nie.”
“Jy lyk soos ’n kat wat enige oomblik kan begin spin van lekkerte.”
Hy strek sy arms bo sy kop uit. “Ek was ’n maand laas hier en dis deesdae te lank. Ek hou nie meer daarvan om so lank weg te wees nie.”
“Bring jy ooit gaste hierheen?”
“Ja, maar dis gewoonlik net goeie vriende vir wie ek nie gasheer hoef te speel nie.”
“Woon jy al lank hier?”
“Die grond het aan my ma se ouers behoort. Ek het feitlik al my vakansies hier deurgebring. My ma het nie broers en susters nie en ek het die plaas so ses jaar gelede by my oupa geërf. Die huis het ek egter eers so drie jaar gelede laat bou.”
“Ira sê jy het in Zimbabwe grootgeword.” Tussen haar vrae drink sy mondjiesvol whiskey. Dit maak ’n warm kol in haar en dis of ’n paar styfgespanne drade van haar tone af begin skietgee.
“My ouers was sendelingdokters wie se roeping dit was om die mense in die landelike gebiede van goeie mediese sorg te bedien. Ek was in Harare op hoërskool, waarna ek by Onderstepoort gaan swot het. Daarna het ek ’n jaar in die Wildtuin kom werk, toe twee jaar in Zimbabwe, voordat ek voltyds hierheen gekom het.”
Sy druk die sigaret in ’n leë blikkie dood en hy skink vir hulle wyn voordat hy na die opskepbakke beduie. Toe hulle aan tafel sit, hou hy sy hand na haar uit en sy kyk vraend na hom.
“Ek wil bid.”
’n Oomblik is sy nie seker of sy hom reg verstaan nie, maar dan sit sy haar hand in syne. Hy bid ’n eenvoudige gebed in Engels en Ester voel hoe ’n stukkie van haar kindwees voor haar kom staan. Toe hy klaar is, bekyk sy die bord kos voor haar, maar dit duur ’n rukkie voordat sy ’n stukkie vleis afsny. Die vurk huiwer egter in die lug. “Watse vleis is dit?” vra sy.
“Krokodil.”
Die vurk bly in die lug.
“Ek dog jou pa het nie bang kinders grootgemaak nie. Waarvan het jy geleef toe jy nog ’n joernalis was en stories gejag het?”
“Toe was ek jonk en onnosel. Intussen het ek slimmer geword.”
“Dis nie krokodil nie. Dis impala, gewone rooibok. Ek belowe jou jy sal niks oorkom nie. Elias kán kook.”
“Waar het hy geleer?”
“Hy was lank ’n sjef by ’n hotel in Johannesburg. Ek het soms daar gebly en op ’n aand het ek hom ontmoet. Hy is ’n Sjangaan en toe hy hoor ek kan sy taal praat, het hy ’n punt daarvan gemaak om my te groet as ek daar oorgebly het. Op ’n dag het hy my gevra of ek nie ’n kok kort nie en ’n maand later was hy sak en pak hier.”
“En nou is hy tevrede om vir jou kos te maak?” Samuel knik. “Sy amptelike titel is hoofsjef by die lodge waar hy onder andere die ander sjefs moet oplei. Volgens hom weet hulle niks van kosmaak af nie en ek vermoed hy kom hierheen wanneer hy moeg is vir die klomp.”
Hy neem ’n sluk wyn. “Kiki is sy enigste kind. Sy vrou is jare gelede dood.”
Ester begin weer stadigaan eet en Samuel skud sy kop. “Jy het ’n baie wantrouige geaardheid.”
“Selfbeskermend,” help sy hom reg, terwyl sy haar halfgeëte bord opsy skuif en ’n sigaret aansteek.
Hy staan op en skep vir hom nog kos. Intussen bekyk hy Ester terwyl sy vir haar wyn inskink en toe met haar rug teen die reling gaan staan. Sy lyk na haar pa, besluit hy. Of eerder, soos haar Joodse voorouers. Donker van haarkleur en gelaat. Donker oë wat reguit en ernstig die wêreld om haar bekyk. ’n Skraal, byna lenige lyf, maar tog met subtiele vroulike kurwes en sagtheid. Sy is nie vreeslik lank nie, maar hy het ’n vermoede sy verdwyn nie sommer in ’n groep nie.
Hy kan nie onthou wanneer laas hy iemand gesien het wat so rusteloos is nie. ’n Mens kan dit selfs in haar oë sien. Soos iemand wat permanent gereed is vir ’n geveg of nie kan wag om op ’n ander plek of met iets anders besig te wees nie. Sy het dieselfde effens rollende bry-klank wat Ira het en hulle ma gehad het. Cecile Green was ’n Afrikaanse meisie uit die Swartland wat met ’n Johannesburgse Jood getrou het. Cecile het hom een aand vertel hoe geskok haar familie oor die verhouding was. Min mense was egter teen Leon Green bestand, en hy het altyd gespog dat hy loshande sy skoonouers se gunstelingskoonseun was.
Haar Afrikaans laat hom aan Leon s’n dink. Dit was altyd ’n saak van eer dat hy nie gerieflikerwys na Engels sal teruggryp as hy vashaak nie. Sodoende het daar dikwels nuwe Afrikaanse skeppings die lig gesien waaroor Cecile net haar kop geskud het. Ester se aksent is swaarder as Ira s’n, asof haar tong strammer is, maar dit keer haar nie as sy op dreef is nie. Hy is verlig sy praat nie Engels nie, want as sy moet vinniger praat, sal hy driekwart van haar sinne nie kan volg nie. En net soos haar pa, het sy ’n kleurvolle woordeskat wat sekerlik haar ma by tye rooi sou laat word het.
“En as jy my so sit en bekyk?” onderbreek haar stem sy gedagtes.
“Jy laat my aan jou pa dink.”
Sy gee ’n laaste trek aan die sigaret en keer haarself net betyds voordat sy dit oor die reling gooi. ’n Oomblik lyk dit of sy nie die stompie gekeer gaan kry nie, maar sy vat dit tog weer raak en brand haar hand in die proses. “Ag, donner!” Sy gooi die stompie haastig in die vuurmaakplek en suig aan die brandplek.
Samuel stap agter die muurtjie in en kom met ’n ysblokkie terug wat hy heen en weer oor die brandplek vryf. Sy ruik skoon, dink hy toe hy langs haar staan. Skoon en vreemd. Maar hy hou van die reuk van haar parfuum. Dis baie subtiel en speel wegkruipertjie met ’n mens se reuksintuig.
“Ira het my vertel dat jy hulle geken het.” Sy trek haar hand uit syne en gaan sit op een van die rusbanke voor teen die reling, met haar bene onder haar ingetrek.
“Ek het jou die eerste keer in sy kantoor ontmoet. Jy was net klaar geleer en het jou internskap by die koerant gedoen.”
“Ek kan dit nie onthou nie.”
“Jy sal nie. Jy het soos ’n orkaan sy kantoor binnegestorm; julle het vyf minute soos kat en hond baklei voor