Hartklop Omnibus 1. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
kan ek by jou kom koffie drink?” vra Thomas op Engels en gaan sit op die stoel wat sy verlaat het. “Ons raak vreemdelinge vir mekaar, en ek dink nie dis wat oom Charl in gedagte gehad het nie.”
“Wag, ek moet hardloop. Ek praat anderdag met jou.”
Sy haas haar weg. Wat bedoel hy met sy verwysing na sy oom? Hoop die oom dat hulle twee sal afhaak? Die varkies moet eers vlerkies kry voor dít gebeur, dink sy vies. Sy gaan haar nie aan ’n reeksvryer soos Thomas blootstel nie, al ken sy hom jare lank. Dis presies die ding: sy ken hom te goed.
Sy kyk op haar horlosie. Binne twee minute moet sy aansluit by die ander dokters en verpleegsters en dis nog ’n hele ent. Sy begin draf.
Brenda geniet die aand saam met Kevin Wakefield nogal baie. Hy het ’n sin vir humor en hulle vind aanklank by mekaar. Hulle lag vir dieselfde goed. By die teater is hy die ene besorgdheid en hy koop vir haar ’n doos sjokolade, wat die twee van hulle saam opeet.
Op pad terug in die moltrein neem hy skielik haar hand. “Ek keer net dat iemand jou wegsleep,” grap hy.
Sy laat hom begaan, al maak dit haar ongemaklik. Al hou sy van hom, weet sy reeds dat sy niks meer as ’n vriendin sal kan wees nie, want ongelukkig trek hy haar nie fisiek aan nie. Hy kyk na haar handpalm, trek sy vinger oor die lyne en maak asof hy haar fortuin lees.
“Jy gaan met ’n blonde dokter trou en julle gaan saam ’n praktyk in Harley Street open. Julle gaan baie ryk wees en ’n herehuis in Kensington aanskaf. Miskien kry julle tyd vir kinders en dan gaan julle ’n hele kroos maak.”
Sy lag, maar eintlik voel sy baie ongemaklik. Sy is bang om haarself te verbind, bang vir iemand wat ernstig wil raak. Huweliksbande klink vir haar net knellend.
“Jy is verkeerd,” stry sy. “Ek ontken dat ek ooit gaan trou en kinders hê. Ek gaan eendag my eie praktyk hê. Ek gaan vir myself ’n huis in Kaapstad koop en met perde, honde en katte boer. Jy het die verkeerde hand gelees. Die waarheid staan in die ander handpalm.”
Hy lag, maar nie onbevange nie. “Ongelukkig is jy die soort vrou op wie ’n man sommer dadelik verlief raak,” sê hy sonder om na haar te kyk.
Sy trek haar hand uit syne en hy kyk na haar. “Grappies op ’n stokkie.”
“U is werklik oorhaastig, meneer,” terg sy, maar sy neem haar voor om nie weer saam met Kevin uit te gaan nie. Hier kom dalk moeilikheid as sy haar nie onttrek nie.
By haar woonstel bedank sy hom en toe hy haar wil soen, staan sy tru. Teleurgesteld sê hy nag en loop.
Brenda gaan tap vir haar ’n bad en week daarin. Kevin se woorde het haar gans te kriewelrig gemaak. Sy moet probeer ontspan, anders slaap sy nie vannag nie.
Die volgende dag, toe sy en Eben na hulle hospitaalskof by haar woonstel kom, staan daar ’n klomp rooi rose in ’n emmer water.
“Hal-ló! Die kleur van passie,” spot Eben. “Het jy die Brit se voete onder hom uitgeslaan?”
“Wie sê dit kom van hom af?”
“Wie anders? Het jy nie vertel hoe ongemaklik vroeg hy al sy liefde verklaar het nie?”
Brenda staan met haar vuiste op haar heupe. “Ag tog, wat moet ek nou doen? Ek wil hom nie onnodig aanmoedig nie. Miskien moet ek die rose hier laat en –”
“Nonsens! Hierdie rose het hom baie geld gekos en dis baie mooi. Ek sal dit vir jou indra, dan rangskik ons dit. Jy kan slegter as dokter Wakefield doen, my dier. Hy kom uit ’n vooraanstaande familie, met ’n landgoed wat Hedding Manor genoem word. Ek het alles omtrent hom uitgevind. Sy oom is ’n lord en sy pa is ’n honourable, met ander woorde hy kan ook ’n lord word mits sy broer doodgaan, of so iets. Die ou lot se gewoontes is nog vir my betreklik duister. Ons vriend is nie te versmaai nie – skimp dat hy ons twee na sy family seat moet uitnooi. Die ou spul doen seker fox-hunting met honde en rooi jasse. Dink net watter goeie kontakte is dit. My snobistiese diplomat-broer sal so beïndruk wees.”
“Hemel, nee. Ek pas nie by sulke mense in nie, en ek het geen begeerte om sy familie te ontmoet nie. Bring maar die rose in. Ons kan nie dat dit hier verwelk nie. Ek moet met jou saamstem, dis darem te mooi om te mors.”
Sy maak koffie terwyl Eben die rose in drie houers rangskik.
“Iemand klop aan die deur,” roep hy.
Brenda gaan maak oop en daar staan Kevin. “Hallo, ek het gehoop jy sal tuis wees,” sê hy skamerig.
“Kom in.” Sy staan opsy en hy loop by haar verby.
“Hou jy van die rose …? O, hallo.” Brenda sien sy skok toe hy na Eben kyk.
“Laat ek julle voorstel,” sê sy vinnig. “Kevin, dit is Eben Brynard. Eben, dit is Kevin Wakefield.”
Sy onderdruk ’n glimlag toe Eben met ’n oordrewe slap pols kom groet, asof hy Kevin wil gerusstel dat hy nie straight is nie.
“Hallóó,” groet hy met ’n fynerige stemmetjie. “Hierdie rose is verruklik.”
“Ek is bly jy hou daarvan,” sê Kevin ongemaklik en kyk vraend na Brenda.
“Eben is beter met blomme as ek.” ’n Laggie borrel in haar keel op, maar sy sluk dit weg. “Kan ek vir jou ook koffie maak? Ons s’n is nog warm.”
“E … ja. Asseblief.”
Terwyl sy in die kombuisie werskaf, hoor sy die twee gesels. Albei lag. Dis ’n goeie teken. Eben kan tog so amusant wees, en hy ken ’n hele klomp baie snaakse grappe. Hy moet haar net nie vanaand alleen los by Kevin nie.
“Jou koffie, Kevin.” Sy gee die stomende beker vir hom.
“Dankie.”
“Kom sit,” nooi sy en neem plaas.
Hy gaan sit op die punt van sy stoel. “Ek het eintlik kom vra of jy nie die naweek saam met my wil huis toe kom nie, Brenda.”
Dis darem te gou om sy ouers te gaan ontmoet, dink sy geskok. Netnou dink hulle daar is iets tussen haar en hulle seun.
Sy sien hoe Eben ingenome agter sy rug grinnik en heftig knik, maar sy hou haar gesig uitdrukkingloos.
“Ek hoor julle woon op ’n landgoed,” sê Eben en kom nader. “Ons wonder nogal hoe lyk dié landelike herehuise. Dis goed wat ons in flieks sien, soos Gosford Park en The remains of the day.”
Brenda vries. Dis darem so ’n duidelike skimp dat hy wil saamkom. Sy skaam haar, maar terselfdertyd wil sy nie sonder sy morele ondersteuning gaan indien sy gaan nie.
Gelukkig lyk dit asof Kevin geamuseerd is. “Waarom kom jy nie saam nie? Ons het genoeg slaapplek vir ’n leërskare.”
“Oe, kan ek regtig? Dit klink fantasties.” Eben is die ene geesdrif, en Brenda suig haar wange in om nie te glimlag nie.
“Ry julle perd?” vra Kevin. “Ons teel perde, en ek ry dikwels gimkana en cross-country.”
“Ek het nooit leer perdry nie,” sê Brenda.
“Ek ook nie,” sê Eben.
“Dan moet ek julle dalk leer.”
Brenda frons. “Ek het nog nie ingestem om te gaan nie.”
Albei die mans kyk haar geskok aan.
“Jy gaan tog seker nie weier nie?” vra Kevin.
Sy lag. “Nee, dit sal lekker wees. En dankie vir die rose.” Met Eben as chaperone sien sy kans om te gaan. “Sal ek vir ons geroosterde kaasbroodjies maak?” vra sy, want sy is honger en Kevin lyk nie of hy van plan is om gou te loop nie.
“Ja, doen dit,” sê Eben. “My maag skree en ek het nie veel om te eet by my huis nie.”
Weer wil sy lag, want Eben is ’n regte lekkerbek en ’n uitstekende kok. Hy het gewoonlik veel meer