Adrenalien. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
het eendag ’n sywurm dopgehou wat ’n draad spin, toe dink hy: Dit is hoe dit moet voel om ’n regte, egte storie uit te dink. Soos daardie fyn draadjie wat uit die wurm se bek peul en wat tydsaam gespin en gespin word tot die skrywer in die kokon toegespin is.
Hy hoor ’n klikgeluid. Elisma neem hom met haar selfoon af. Gustaf probeer keer, maar dis te laat.
Sy kyk na haar selfoon. “H’m. As ons dit Photoshop en vir jou ’n snorretjie inteken!”
Gustaf neem dit uit haar hand en kyk na homself. Hy skrik.
Dan soek hy na die Delete-knoppie en wis die foto uit.
“Wat het jy nou gemaak?” vra sy.
“Ek hou nie van hoe ek lyk nie.”
Sy leun vorentoe. “Waaraan het jy gedink?” Sy maak haar stem dramaties: “Of het jy Edgar Allan Poe geword vandat jy in sy huis was?” Sy rek haar oë. “Skisofrenie! ’n Reïnkarnasie van Edgar Allan Poe, met al sy vrede en neuroses!”
“Ek verstaan hom,” is al wat Gustaf sê.
“Jy weet hy is half waansinnig in ’n sloot in Baltimore gekry en is kort daarna dood?”
“Is daar iemand wat Poe lees wat dit nie weet nie? Die skrywer wat net so misterieus gesterf het as wat hy geleef het?”
Elisma raak ernstig. ’n Kelner kom staan langs hulle en hulle bestel albei koffie.
“Waaraan het jy nou net gedink, Gustaf-van-Suid-Afrika?” vra sy.
“Jy wil nie weet nie.”
Dit het haar belangstelling gewek, want toe sy na hom kyk, sien hy ’n erns in haar oë asof sy hom tegelyk jammer kry en verstaan.
“Dalk weet ek,” antwoord Elisma.
“Ek gaan ’n roman skryf soos Edgar Allan Poe. En ek gaan dit aan jou opdra,” sê Gustaf.
“En wat gaan jy die roman noem?”
“Ek gaan dit hernoem na wat met my gebeur wanneer ek van sy verhale lees. Veral ‘The Black Cat’.”
“Wow.” Sy glimlag weer. “Wat gebeur met jou as jy van sy verhale lees, Gustaf-van-Suid-Afrika?”
“My lyf raak vol adrenalien,” antwoord hy.
5
Die rolprentvervaardiger se kantoor is groot en luuks, nes sy rolprente en TV-reekse. Foto’s van hom en belangrike rolspelers in die TV- en filmbedryf hang aan die mure, asook van hom en mooi meisies wat al in sy rolprente gespeel het.
Aan die manier waarop hy oor sy welige baard vryf, kan Gustaf reeds agterkom hier is geen mededeelsaamheid nie. Ook geen aanvoeling vir kunssinnigheid of die rolprentkuns nie. Net vir geld. En die hartlikheid is veel valser as sy glimlag.
Hy lyk egter beter as ’n paar dae tevore toe hulle vlugtig in die donker bioskoop ontmoet het.
“Gustaf. My wêreld. Dat ons mekaar nou weer moet ontmoet, net onder beter omstandighede!” Terwyl hy vinnig op sy selfoon loer vir moontlike SMS’e. “Kom sit, man. Kom sit. Is jy ’n teepot of ’n koffiepot?” Gustaf wil lag, want hy het niemand al die bekende wat-drink-jy-vraag só hoor stel nie. “Of vlieg die Boeing al met oggendstond oor jou dak, soos met al die ander skrywers wat ek ken?” Hy gee dieselfde bulderende lag as Anton.
“Drie-komma-ses miljoen!” Lothar Gräbe beduie na sy jongste rolprent se plakkaat. “Sou nog meer gemaak het as dit net beter bemark was!”
“Wat ons by Adrenalien bring,” sny Gustaf soos ’n mes deur botter. “Ek verstaan jy wil dit graag verfilm.”
Die sywurm se draadjie trek geleidelik uit hom uit. Lothar is duidelik nie daaraan gewoond dat skrywers só met hom praat nie. Daar moet eers oor die gruwelikhede van die bedryf geskinder word. Wie se fliek nou weer misluk het, wie nou weer vir plagiaat gevang is en wie se draaiboek nou weer deur dertien mense herskryf is. Die bebaarde man se hand kom halfpad na sy selfoon toe tot stilstand asof iemand hom met ’n skokstok geprik het. Dan stuur Lothar die SMS.
“Lekker boek, man. Lekker, lekker,” forseer hy ’n glimlag toe hy opkyk.
“So, jy het dit gelees?” ’n Moedswillige klank in Gustaf se stem – skerper as wat hy dit bedoel het, maar hy is nie meer in die bui om speletjies te speel nie. Hy het niks meer oor om te verloor nie. En hy gaan nié hierdie, sy enigste triomf, inboet nie.
“Man, ja. Sulke … dele gelees!” Hy glimlag. “Al die beste dele, moet ek byvoeg! Jammer daar’s nie seks in nie, want seks verkoop. Maar daardie marteltoneel in die kelder. Magtag, Gustaf. Ek kan maar Gustaf sê, nè? Het my maagwerkings gegee! Boetie! Ek het my vrou se koue voete blou geskop, toe neuk sy my met die boek oor die kop! Ha-ha-ha!”
“En die gedeelte waar die skrywer op die plaas aankom, verpletter oor sy egskeiding?”
Weer die gretige SMS-vingers wat moontlik verslag doen oor die gesprek aan een van die ander vervaardigers, dalk Astrid. “Ek het vinnig daardeur gegaan, man. Tjoef-tjoef-tjoef, jy weet? Toe vang die toneel met die arend my, waar die meisie se oë uitgepik word.” Hy leun vorentoe en skud Gustaf se hand onverwags. “Bakgat stukkie daai, ou beesblaas! ‘Flippen hel, give that man a Bell’s!’ het ek vir my pelle gesê.” Hy gebruik sy duim en middelvinger om ’n denkbeeldige toneel te skep. “Sien dit in jou geestesoog. Die blou lug van Limpopo. Blou soos …” En hy sing: “Uit die blou van onse he-e-mel! Doer ver, duskant moerland, is ’n spikkeltjie, oukei? Eina-klein soos ’n lollipop-special se G-string se voering. Sny na!” Hy stamp sy vuis op die lessenaar. “Heldin wat hulpeloos vasgemaak is in …”
“Marina,” sê Gustaf. “Haar naam is Marina.”
“Dis reg, ja. Marina! Marina!” Asof hy die karakter se naam regtig onthou. “Daar lê die girl, indisposed! Die kamera beweeg, woep, woep! Jump cuts vir effek, nader, nader. Die son flits in die lens, iewers skreeu ’n visarend, die meisie se borste druk sweterig teen die T-hemp, en die arend duik, special effect green screen, tol-tol-tol af na haar verskrikte gesig. Haar mond is oopgesper in hierdie moerske gil, nè? Die snawel pik! Kakwaa! And cut!”
“Marina dra nie ’n T-hemp waardeur haar nipples wys nie.”
“Dis bysaak, pella. Alles in die fyn druk. We’ll fix it in post.” Lothar slaan sy hande teen mekaar. “Ons moet net oppas vir ’n niemand-onder-sestien-beperking! Dit sluit ’n major deel van ons audience uit en ons is in die business om super bucks te maak. Maar wie weet, dalk cheat ons met ’n vinnige kamerabeweging, ’n flink stukkie editing! En my naam is ‘Blow your blue balls to a box-office hit’!”
“Ek gaan die draaiboek self skryf,” sê Gustaf, maar hy wonder of Lothar hom gehoor het.
“Draaiboek skryf is ’n moeilike joppie, my vriend. Nie so maklik soos dit lyk nie.”
“Ek weet, maar ek …”
“Ek vergelyk draaiboek skryf altyd met ’n wiskundeprobleem. Watter formule pas waar? Watter toneel staan links van die is-gelyk-aan-teken en watter toneel daarna? En hoekom?” Hy lag bulderend uit sy maag. “Die groot vraag wat ek altyd vir my skrywers vra, is: Hoekom! Ek wil verstáán hoekom de donner jou karakter doen wat hy doen!”
“Of sy.”
“Goes without saying.”
“En sy het nie altyd mooi borste nie.”
Dit gooi Lothar heeltemal.
“Ekskuus. Jy was besig om te verduidelik dat jy wil verstaan?”
“Film maak is spanwerk, boet. Baie breins werk aan die draaiboek.”
“Maar jy verstaan nie my storie of karakters nie.”
“Die draaiboek. Die script.” Asof Lothar aan hom probeer verduidelik dat dit een en dieselfde ding is. “Dit is die alfa en die omega en die tafel op Tafelberg!”
“Kyk,