Adrenalien. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
ek val met die draaiboek op die filmstel.” Sy skuif reg soos iemand wat ’n groot aankondiging wil maak. “Of die deur in die huis, om die gepeupel se taal te gebruik.”
Oukei …
“’n Hele paar van ons span het Adrenalien gelees.” Sy skuif haar borste reg asof hulle haar moet help praat. “Wow, baby. Daar is so min goeie stories in Afrikaans. Nou praat ek van Bull Brand-stories met balls, waar jy nie kan wag om te sien wat gaan gebeur nie. Stories met gewig.”
Sy hart begin onstuimig klop.
“Waar kon jy daaraan?” vra sy. “Het sulke goed met jou gebeur?”
Hy sluk. “Alles in stories is nie noodwendig outobiografies nie.”
“Want ek wou net sê. Ek het dit onlangs eers gekry. Twee weke gelede, om die waarheid te sê.”
“Wat probeer jy sê, Astrid?”
“Die ouens wat stories lees by ons, is woeste gifbekke. ’n Kobra lyk soos Johan Stemmet teen hulle.”
Hy skuif regopper.
“Hulle breek ’n roman in vyf vloekwoorde af en werp dit in ’n kotsemmer. Woorde wat jy nie eers in ’n woordeboek kry nie.”
“So wat het julle werklik gesê?”
“Soms is die waarheid soos sooibrand. Jy watch wat jy eet om dit nie te kry nie.”
“Waarmee jy my vraag ontwyk.”
“Die waarheid, Gustaf-met-’n-f?”
“Die waarheid.” Hy sukkel om haar bynaam te sê. “Sterretjie.”
“Om die storie se potensiaal regtig uit te bring, die storie waarop jy kopiereg het, moet ek jou kop penetreer.” Sy druk haar wysvinger teen sy kop.
Weer die seksuele verwysings. Met die regskuif van haar borste.
Sy is blykbaar warm vir hom …
“Ek moet verstaan wat in daardie mooi kop aangaan.” Sy gooi haar hare agtertoe. “Iemand al vir jou gesê jy’s nogal gorgeous?”
Dit gooi hom heeltemal. “Uhm …”
“Uhm! Uhm! Uhm! Dis swak dialoog, Gustaf. Moet dit asseblief nooit skryf nie. So!” Sy druk haar hande tussen haar knieë in en leun vorentoe soos iemand wat ’n vertroulike gesprek wil voer. Haar plesierpoortjie val oop en hy sweer hy kan haar tepels sien. “Hoe het jou kop gewerk toe jy daardie wonderlike storie uitgedink het?”
“As mens wil betaal word om ander die skrik op die lyf te jaag, kan jy enigiets uitdink. Dan gaan jou skedel in technicolor oop.”
“Ha-ha! I love it! Skedel in technicolor! Ha-ha-ha!”
“Maar dit kom als uit my verbeelding. Dis net verbeelding.”
Haar oë trek pierings. “Wat jy sê, is daardie soort goed waaroor jy in die boek geskryf het, het regtig nog nooit met jou gebeur nie?”
“Liewe hemel, nee.”
Sy neem haar selfoon en tik vinnig iets daarop voor sy dit stuur.
“Met ander woorde, hierdie gruwelikhede, hierdie …” sy soek na woorde, “hierdie brutale beelde word net opgetower soos ’n mens ’n kraan oopdraai?”
Wat sou Elisma hierop gesê het? Uiteindelik ’n kompliment uit ’n “bewonderaar”, ’n “aanhanger” se mond! En hy smag so na komplimente.
“Die storie is soos water in ’n leivoor wat deur klippe opgedam word en net hier en daar deur ’n spleet toegelaat word om deur te syfer.”
Elisma was toe op dreef en die waarheid het oor die damwal gebreek.
“Dalk moet jy dit eendag oorskryf as jy meer van skryf verstaan, as jy die storie herbedink het. Want ek dink jy onderskat die proses van skryf. Die gedeelte voordat jy jou roman skryf, is die belangrikste. Die beplanning. Die back story.”
“Presies hoekom is jy hier, Astrid?” Amper noem hy haar weer Sterretjie, maar dit klink vals, soos om vir ’n kind te sê hy mag jou op jou voornaam noem en hy sluk jou naam elke keer in en volstaan met “oom”.
“Want ons wil Adrenalien in ’n film omskep, Gustaf.”
Hy skud sy kop asof hy nie behoorlik verstaan wat sy sê nie, maar raak dan bewus van pyn iewers in sy nek wat nou deur sy kop versprei. Wat is “whiplash” tog in Afrikaans? Want dit is hoe sy nek op die oomblik voel …
“Julle wil dit verfilm?”
“Jipperasie en konsternasie! By Jove, you’ve got it!” Sy druk ’n soentjie op sy voorkop en haar borste skuur teen sy bors. “Ons het met Anton gepraat, jou uitgewer. Oe, ek love daai ou!”
Anton sou seker haar mooi borste waardeer het.
“En volgens die skrywerskontrak lê die filmregte uitsluitlik by jou. Ons mag niks met die storie doen nie. Dis joune, lock, stock and two smoking barrels,” en sy peuter aan haar regopstaan-borste.
“Ek weet.”
“Ek wil ’n draaiboek met Adrenalien as basis skep, natuurlik met jou toestemming!”
“Jý wil die draaiboek skryf?”
“In die kol, dol. Maar saam met iemand, want ek het nog nooit iets gepubliseer nie, of ’n draaiboek geskryf nie, al het ek al hoeveel kak draaiboeke oorgeskryf. Lothar is daaroor so onversetlik soos ’n taxi wat sy passasiers in die middelbaan aflaai.”
“Ek luister.”
Astrid haal diep asem. “Ek wil Adrenalien aanpak saam met iemand met wie ek lekker kan saamwerk.”
Hy het nie ’n idee wat sy volgende gaan sê nie, want skielik raak haar oë donker. “Maar daarvoor het ons jou toestemming nodig.”
Hy wag op die volgende verrassing uit haar mond. “Ek het die beste draaiboekskrywer wat dit in die regte vorm kan giet. Maar jou naam gaan die storie verkoop.” Haar hande maak wilde bewegings en sy lag, maar haar oë lag nie saam nie. “Ons gebruik jou naam vir reklamedoeleindes. Dus: ‘Na ’n storie van Gustaf Prinsloo’.”
Nee. Nee. Nee. Nee.
“Ken jy vir Amanda Parkhuizen wat al jare vir televisie skryf?” Hy probeer haar onderbreek, maar sy is in volle gang. “Wat Bobaas-Boendoe 1, 2, 3 en 4 geskryf het en die TV-stasie het pas ’n vyfde reeks gecommission. Is dit nie fabulous nie?”
“Daardie gemors? Bobaas-Boendoe?”
Dit bring haar midde-in haar sin tot stilstand, soos ’n motor wat trompop teen ’n ander bots.
“Ekskuus?” Sy knip-knip haar oog asof daar roet in is.
“Sy raak nie aan my storie nie.”
Astrid skud haar kop. ’n Nuwe strategie, sien hy. Hier kom iets anders … “Nou goed, Gustaf-met-’n-f.” Sy blaas asem uit en maak of iets verdamp. “Ons fly Amanda.”
“There is a God in heaven.” Die eerste ronde gewen.
Astrid neem sy hand in hare. “Is jy ernstig oor jouself?”
“Ja. Ek wil dit self skryf en niemand sit by nie.”
In daardie lang stilte hoor hy ’n polisiesirene verby die hospitaal jakkalshuil. Hy kyk nou na Astrid, sien die verskonings, die besware, die ander name wat deur haar kop spoel. Haar oë lyk na ’n rekenaarskerm wat dosyne formules probeer verwerk net voor dit ineenstort.
“Jy. En net jy?”
“Ja, Astrid. Ek. En net ek.” Hy kyk haar vol in die oë. “Is dit so onwaarskynlik?”
Hy lê terug teen die kussings en sien hoe sy op die stoel rondskuif en ’n driftige SMS stuur. Raak bewus van iemand anders wat in die kamer verskyn.
Anton